به گزارش خبرگزاری تسنیم از قزوین، یکی از اقشار زحمتکشی که با شرایط بسیار سخت به مردم خدمات میدهند ولی خدمات آنها هرگز دیده نمیشود و از کمترین امکانات برخوردارند، رانندگان و مسافربران برونشهری هستند.
شرایط سخت رانندگان خطوط برونشهری برای درآوردن یک لقمه نان حلال در برخی از پایانهها بهقدری ملالآور است که درددلهای آنها که تازه یکی از همکاران خود را بهدلیل نبود امکانات در این خط از دست دادهاند دل هر کس را میلرزاند.
همین چند روز پیش بود که بهدلیل نبود جایگاهی مناسب برای استراحت رانندگان در خط بوئینزهرا که مجبور هستند برای انجام یک سرویس بیشتر که بتوانند زندگی خود را بگردانند و مجبورند شب را در خودروی خود، در هوای سرد زمستانی بخوابند، یک راننده جان خود را از دست داد.
استفاده از پیکنیک برای فرار از سرما توسط این راننده هرچند که با بیاحتیاطی همراه بود، یک خانواده را در آستانه عید نوروز داغدار کرد؛ ولی آیا اگر استراحتگاه مناسبی برای این رانندهها وجود داشت این اتفاق میافتاد و چند فرزند بیپدر میشدند؟!
چندی پیش نیز یک خودرو در همین خط به همین علت دچار آتشسوزی شد که اگر همکاران وی به دادش نرسیده بودند، این راننده نیز باید غزل خداحافظی را میخواند.
اینها تنها گوشهای از مشکلات رانندگان این خط برونشهری است؛ همین موضوع سبب شد تا سری به پایانه حملونقل قزوین ــ بوئینزهرا بزنیم تا درددلهای این قشر زحمتکش را شنیده و به مسئولان انتقال دهیم تا شاید مسئولان مرتبط چارهای برای آنها اندیشیده و امکاناتی برای آنها فراهم کنند.
مرگ یک راننده بهدلیل نبود امکانات
یکی از رانندگان این خط در این زمینه میگوید: ما هیچ امکانات رفاهی در این پایانه نداریم و حتی دریغ از یک سرویس بهداشتی که بتوانیم از آن استفاده کنیم و برخی از رانندهها مجبورند به ایستگاه راهآهن مراجعه کنند که آن هم با مقاومت انتظامات آنجا روبهرو میشوند.
این راننده تصریح میکند: اگر ما زیر نظر سازمان حملونقل و پایانهها هستیم و برای هر سرویس باید صورتحساب دریافت کنیم و تابع قوانین پایانهها هستیم، چرا این سازمان کوچکترین و ابتداییترین امکاناتی در اختیار ما نمیگذارد؟ این در حالی است که یک ساختمان 200متری در ایستگاه بوئینزهرا متعلق به همین سازمان وجود دارد که بلااستفاده مانده و به انبار تبدیل شده است.
وی بیان میکند: چرا این ساختمان را تجهیز نمیکنند و در اختیار رانندگان قرار نمیدهند تا در آنجا بتوانند استراحت کرده و مثل همکار مظلوممان برای فرار از سرما جان خود را از دست ندهند.
این راننده که نمیخواهد نامش برده شود به خبرنگار تسنیم گفت: ما چه گناهی کردهایم که این شغل را داریم و باید با همه مشکلات آن بسازیم؟! آیا شهرداری و سازمان وابسته به آن وظیفه ندارد برای ما امکاناتی فراهم کند؟! حتی اجاره کانکسی که بهعنوان دفتر ماست و صورتحساب در آنجا صادر میشود از جیب ما پرداخت میشود؛ مگر ما چقدر درآمد داریم که بتوانیم هزینههای ایستگاه را هم از جیب پرداخت کنیم؟!
خودروهای شخصی مسافران را غارت میکنند
رانندهای دیگر نیز از غارت مسافران خط توسط مسافربران شخصی گلایه کرده و میگوید: متأسفانه مسافران ما را جلوی چشمان ما غارت کرده و میبرند، اعتراض هم که میکنیم، میگویند "شما حق اعتراض به آنها را ندارید". آیا رانندگانی که در این خط مشغول به کار هستند و هزینه صورتحساب پرداخت میکنند نباید با بقیه مسافربران که حتی وجهه قانونی نیز ندارند فرق کنند؟
وی میافزاید: مسافران ما توسط خودروهای شخصی، تاکسیهای درونشهری و حتی ون و اتوبوس غارت میشوند و ما هم نمیتوانیم کاری بکنیم، ما ساعتها در این ایستگاه نوبت میایستیم تا بتوانیم یک سرویس برویم ولی بقیه خودروها بدون توجه به این موضوع حقوق ما را پایمال میکنند.
این راننده تأکید میکند: آیا مسئولی وجود ندارد که جلوی تضییع حقوق ما را بگیرد؟ تا کی باید این روند ادامه پیدا کند؟ حدود 100 خودروی سواری در این خط مشغول به کار هستند که هر کدام در بهترین شرایط تنها سه سرویس میتوانند انجام دهند، این در حالی است که اگر جلوی مسافربران شخصی گرفته شود وضعیت ما نیز بهتر خواهد شد.
هزینههای تمدید کارت هوشمند متعارف نیست
رانندهای دیگر از هزینههای زیاد کارت هوشمند و تمدید آن میگوید و خاطرنشان میکند: ما هر سه ماه باید آزمایش عدم اعتیاد بدهیم تا گواهی سلامت و کارت هوشمند ما تمدید شود، ما اگر آزمایشهای مربوط به آن را بهصورت آزاد انجام دهیم برایمان ارزانتر تمام میشود تا اینکه زیر نظر سازمان و پلیس انجام شود.
این راننده میافزاید: هر سه ماه یک بار هم باید خودروهای ما معاینه فنی شود که آن هم با هزینه بیش از حد متعارف انجام میشود، هزینه تعمیرات خودرو و قطعات هم که سر به فلک میزند. چرا در این موارد برای رانندگان تسهیلاتی در نظر نمیگیرند تا ما با هزینه کمتری بتوانیم امورات خود را اداره کنیم؟
یک راننده دیگر می گوید: به بیمه رانندگان هم متأسفانه سختی کار تعلق نمیگیرد؛ یک کار باید چقدر مشقتبار باشد تا سخت و زیانآور محسوب شود؟! آیا رانندگانی که روزها با سختی کار میکنند و شبها مجبورند در خودرو بخوابند کارشان سخت نیست؟! اگر کار ما سخت و زیانآور نیست، پشتمیزنشینی سخت و زیانآور است؟!
مسئولان توجهی به مشکلات ما ندارند
وی از مسئولان درخواست دارد که از پشت میز خود بلند شده و سری به این پایانه بزنند تا ببینند رانندگان در چه شرایط سختی در حال خدماترسانی هستند.
این راننده تأکید میکند: سر زدن تنها و وعده و وعید دادن هم کاری از پیش نمیبرد؛ ما عمل میخواهیم. امکاناتی نداریم و در بدترین شرایط هستیم. چرا باید یک راننده مظلوم بهخاطر نبود امکانات جان خود را از دست بدهد؟
اینها تنها گوشهای از درددلهای رانندگان این خط بود که از روی انصاف شرایط بسیار بدی داشتند و جا دارد تا مسئولان در این زمینه و برای رفاه بیشتر این زحمتکشان تدابیری بیندیشند.
شرایط بد اقتصادی از یک سو و سختی کار این قشر از جامعه از سوی دیگر، زندگی را برای آنها سخت کرده و چارهای هم ندارند که بخواهند شغل خود را تغییر داده و یا شرایط کاری خود را بهتر کنند.
به گزارش تسنیم ، این رسانه آمادگی دارد تا پاسخ مسئولان در سازمان حملونقل بینجادهای استان و شهرداری و تاکسیرانی قزوین را شنیده و به رانندگان نیز منتقل کند.
گزارش از جواد حقوردی
انتهای پیام/ع*