به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ برای کسانی که در ضلع شمالی چهارراه ولیعصر از کنار ورودی مترو گذر میکنند، یک خانه قدیمی با المانهای خاصش، از نشانههای روی دیوار گرفته تا جوانانی که به سازه آمد و رفت میکنند، جلب نظر میکند. خانه قدیمی که تا دو سال پیش قرار بود به تلی از ویرانه بدل شود و جایش را پاساژ و ساختمان اداری بگیرد، روبهروی تئاتر شهر را به عمارت روبهرو بدل کرده است.
عمارت روبهرو را چند جوان مدیریت میکنند که همگی تحصیلکردگان رشتههای هنری هستند. به عبارتی آنان خروجی همان دانشگاههایی هستند که برخی از پیشکسوتان مدام بدان اعتراض میکنند. عمارت روبهرو سرمایهگذاری اندک چند جوان در حوزه تئاتر و تجمسی است و البته در سال گذشته موفقیتهایی در حوزه موسیقی داشته است.
برخلاف بیشتر تهیهکنندگان موسیقی که به سراغ موسیقی خارجی بازارپسند و گیشهدار و البته نوستالژیک فارغ از کیفیت بودهاند؛ عمارت روبهرو به سراغ چند نابغه موسیقی در حوزه امبینت و نیوایج رفته است. ماجراجویان عمارت کار را با اُلافور آرنالدز آغاز کردند. پاییز سال 1396 موزیسن مشهور ایسلندی در حوزه هنری چند قطعه مشهورش را نواخت تا تالار اندیشه نیز به جرگه سالنهای میزبان خارجیها بدل شود. این ماجراجویی با حضور فدریکو آلبانیز از ایتالیا و سباستین پلانو از آلمان ادامه یافت و نامش رزونانس نهاده شد تا انقلابی در حوزه برگزاری کنسرت باشد. کنسرتهایی که در شیراز هم روی صحنه رفت.
البته عمارت تنها حامی موزیسینهای خارجی نبوده، تالار وحدت در زمستان 97 میزبان کنسرت کوینتت تهران بود تا پنج جوان ایرانی در میان مخاطبان خود، موسیقی تانگو یراساس آثار آستور پیاتزولا بپردازند. موسیقی که شاید به این زودیها پایش به تالارها و کنسرتها باز نمیشد.
بچههای عمارت در یک سال گذشته میزبان بیش از 100 نمایش بودهاند که برای فضای نه چندان بزرگ این خانه عدد بزرگی است. بسیاری از این نمایشها توانایی و قابلیت پذیریش در دیگر سالنهای تهران را نداشته و از قضا سازندگانش پول آنچنانی برای اجرا در سالنهای خصوصی را ندارند. نمایشهایی هستند که چندان مورد توجه دستگاه دولتی نیستند و به سبب حضور حمید پورآذری فرصت اجرا و دیده شدن یافتهاند و حتی جایزه فجر هم بردهاند.
بچههای عمارت در سال 97 حتی به سراغ نمایشهای موزیکال رفتند و در قامت تهیهکننده «توراندخت» محصول مشترک ایران و هلند را در برج آزادی روی صحنه بردند. نمایشی که در دو اجرا رکورد تئاتر برج را جابهجا میکند و به دلایلی تداومش ممکن نمیشود. نمایش «بچهگرگها» به کارگردانی نرگس هاشمپور نیز پس از نزدیک به سی شب اجرا در برج آزادی، به تهیهکنندگی بچههای عمارت، جایزه بزرگ فجر 37 را از آن خود کرد.
اما این پایان کار عمارت نیست. تا پیش از تغییرات معماری در عمارت، عمارت میزبان دهها نمایشگاه در حوزه تجسمی بود. البته برای مراجعهکنندگان به عمارت عجیب نیست که فضای باز عمارت جولانگاه پرفورمنسآرتها متفاوت باشد. شاید یافتن جایی در تهران به عنوان پاتوق هنرمندان پرفورمنس چندان آسان نباشد؛ اما عمارت روبهرو، در جشن دوسالگیش از مرکزیت یافتن چنین مسئلهای استقبال کرد.
در کنار این وضعیت جذاب، عمارت روبهرو در یک سال گذشته میزبان چندین کنسرت آزمایشگاهی و تجربی بود. کنسرتهایی که شاید به سبب شکل و شمایل و نبود حمایتهای لازم با اندک مخاطبانشان به حیاتشان ادامه دادهاند؛ اما با این حال، طرفداران موسیقی میدانند میشود در عمارت روبهرو چیزی شنید که در برج میلاد و تالار وحدت نمیشود شنید.
البته این تمام ماجرا نیست. عمارت روبهرو در سال 97 برنامههایی چون موسیقی حیاطی و کمپین ایدههایی برای حیاط داشت که کماکان ادامه دارد. همچنین در برنامهای با موضوع خارج از مدیوم، جوانان تجربهگرا اقدام به برپایی کارگاهها و لکچرهایی برای ارائه تجربیات خود بودند.
همچنین در بیشتر ایام سال، حیاط عمارت میزبان یک سینما تک روباز بوده که بیش از 100 فیلم در این یک دوره یک ساله در آن اکران شده است.
عمارت در کنار برنامههای هنریش میزبان چند کارگاه فلسفه هم بوده تا جایی که محمدمهدی اردبیلی هم پایش به فضای عمارت باز میشود تا وجهه این بنای فرهنگی - هنری دگرگون شود.
هومن پناهی و سعید نادری در مقام مدیران این مجموعه این روزها یک آروز در سر میپرورانند و آن هم الصاق زمین روبهروی عمارت به عمارت است. زمینی که چندین سال رها شده در برابر تئاتر شهر، تکلیف مشخصی ندارد؛ اما میتواند به فضای فرهنگی جذابی چون عمارت روبهرو بدل شود.
پس عجیب نیست که عمارت پیش از ورود به سال 98، اقدام به برگزاری پروژه98 کند و به نوعی نشان دهد برای سال پیشرو چه برنامهریزی دارد. آنها از 14 فروردین میزبان نمایش «اتاق» میشوند تا سال 98 را با تئاتر آغاز کنند.
انتهای پیام/