به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، متأسفانه طی دهههای اخیر معدود افرادی با دستمایه قرار دادن ماجرای سقیفه، عامدانه یا جاهلانه بر طبل تفرقه کوبیدند و با زیر پا نهادن ارزشهای دینی، اهانت به مقدسات مذاهب اسلامی را بر خود جایز دانستند. این عمل باعث شد راه برای دشمنان اسلام برای ایجاد تفرقه بین امت اسلام هموار شود، به این ترتیب خون هزاران مسلمان بهعلت اختلافات مذهبی بر زمین ریخته شد.
تأکید رهبران انقلاب اسلامی بر حفظ وحدت
از این جهت امام خمینی (ره) نیز از بدو شکلگیری نهضت انقلاب اسلامی تا زمان پیروزی انقلاب بر ضرورت حفظ و تقویت «وحدت کلمه» آحاد جامعه تاکید کردند. همچنین رهبر معظم انقلاب اسلامی به عنوان دیدهبان انقلاب نیز طی سالیان پس از پیروزی انقلاب اسلامی همواره بر این مسئله تأکید داشتند تا حدی که هرگونه گفتار یا کردار و رفتاری که در زمان حاضر سوژه و بهانه دشمن بدهد و یا موجب اختلاف و تفرقه بین مسلمین شود را شرعاً حرام معرفی کردند. ایشان در بیاناتی با تأکید بر حفظ وحدت فرمودند: «وحدت را حفظ کنید و اگر دیدید در جامعه بین شما کسانی هستند که عکس این رفتار میکنند، آنها را طردشان کنید؛ مخالفت خودتان را به آنها ابراز و اعلام کنید؛ اینها ضرر میزنند، ضربه میزنند. ضربهای به اسلام میزنند، ضربهای به تشیع میزنند، ضربهای به جامعهی اسلامی میزنند. این از جمله مسائل بسیار مهم است.»( 14 /4 /86)
پایبندی اهل عترت(ع) بر وحدت مسلمین
از دیگر سو اوج پایبندی به مقوله وحدت را در سیره پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) شاهدیم. این بزرگواران هر کدام در عصر خویش با برخورد کریمانه و اخلاق حسنه خویش قلوب عموم مردم از ادیان و مذاهب مختلف را به سوی خود جذب میکردند و به این ترتیب جامعه اموی و ناصبی آن دوران را تا حد محبان اهلبیت(ع) رشد دادند. این سیره واقعی اهل عترت(ع) است. رعایت اخلاق و آداب اسلامی حتی در برخورد با معاندان تا آنجا اهمیت دارد که خداوند در یک آیه خطاب به پیامبر(ص) تثبیت، گسترش و ماندگاری دین مبین اسلام را در ادب و اخلاق آن حضرت معرفی کرده و میفرماید: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ...؛ بهمرحمت خدا بود که با خلق مهربان شدی و اگر تندخو و سختدل بودی مردم از گِرد تو متفرق میشدند...» (159 آلعمران).
در واقع باید گفت کسانی که خود را تابع و محب اهلبیت عصمت و طهارت میدانند، باید از هرگونه تفرقهافکنی دوری کنند. حضرت زهرا(س) در روایتی یکی از ثمرات اطاعت از ائمه(ع) را ایمنی از تفرقه معرفی کرده و فرمودند: «فَجَعَلَ اللّهُ إطاعَتَنا نِظاما لِلمِلَّةِ و إمامَتَنا أمانا لِلفُرقَةِ؛ خدا اطاعت از ما را رشته سامان ملت و امامت ما را مایه ایمنى از تفرقه قرار داده است.» (من لا یحضره الفقیه، ج3، ص: 568)
با این اوصاف، ضرورتِ دقت در سیره اهلبیت(ع) و نیز دقت در کلام و رفتار این بزرگواران در برخورد با مخالفان خویش، امروز بیش از گذشته احساس میشود. با توجه به روایات اهلبیت(ع) در عواقب ایجاد اختلاف در میان امت، با مواردی همچون «از دست دادن عزّت، کاهش نعمات الهی، تسلط دشمنان بر جبهۀ حق، هلاکت و ...» مواجه میشویم. اوج پاینبدی به وحدت را در دوران امیرالمؤمنین(ع) و در رفتار آن حضرت شاهدیم تا جایی که برای حفظ اسلام و اتحاد مسلمین از بزرگترین حق مسلم خود یعنی خلافت مسلمین گذشتند؛ لذا این سیره اهل عترت(ع) همواره در طول تاریخ مورد توجه و تأکید علمای اسلام قرار گرفت.
خود امیرالمؤمنین(ع) نیز بارها در سخنرانیهای متعدد امت اسلام را دعوت به اتحاد و همدلی میکردند و از تبعات منفی تفرقه هشدار میدادند؛ به عنوان نمونه طی سخنانی با اشاره به همین موضوع فرمودند: « ... پس آنگاه که در زندگى گذشتگان مطالعه و اندیشه مىکنید، عهده دار چیزى باشید که عامل عزّت آنان بود، و دشمنان را از سر راهشان برداشت، و سلامت و عافیت زندگى آنان را فراهم کرد و نعمتهاى فراوان را در اختیارشان گذاشت، و کرامت و شخصیّت به آنان بخشید که از تفرقه و جدایى اجتناب کردند، و بر وحدت و همدلى همّت گماشتند، و یکدیگر را به وحدت واداشته به آن سفارش کردند. و از کارهایى که پشت آنها را شکست و قدرت آنها را در هم کوبید، چون کینهتوزى با یکدیگر، پرکردن دلها از بخل و حسد، به یکدیگر پشت کردن و از هم بریدن، و دست از یارى هم کشیدن، بپرهیزید، و در احوالات مؤمنان پیشین اندیشه کنید، که چگونه در حال آزمایش به سر بردند ...»
سپس امیرالمؤمنین(ع) با اشاره به ثمرات وحدت و همدلی در مقابل دشمنان ادامه دادند: «پس اندیشه کنید که چگونه بودند آنگاه که: وحدت اجتماعى داشتند، خواستههاى آنان یکى، قلبهاى آنان یکسان، و دستهاى آنان مدد کار یکدیگر، شمشیرها یارى کننده، نگاهها به یک سو دوخته، و ارادهها واحد و همسو بود؛ آیا در آن حال مالک و سرپرست سراسر زمین نبودند و رهبر و پیشواى همه دنیا نشدند؟ پس به پایان کار آنها نیز بنگرید.»
در ادامه این سخنان،آن حضرت دوباره به اثرات منفی اختلاف و تفرقه اشاره کرده و فرمودند: «در آن هنگام که به تفرقه و پراکندگى روى آوردند و مهربانى و دوستى آنان از بین رفت، و سخنها و دلهایشان گوناگون شد، از هم جدا شدند، به حزبها و گروهها پیوستند؛ خداوند لباس کرامت خود را از تنشان بیرون آورد، و نعمتهاى فراوان شیرین را از آنها گرفت، و داستان آنها در میان شما عبرت انگیز باقى ماند؛ فَانْظُرُوا إِلَى مَا صَارُوا إِلَیْهِ فِی آخِرِ أُمُورِهِمْ حِینَ وَقَعَتِ الْفُرْقَةُ وَ تَشَتَّتَتِ الْأُلْفَةُ وَ اخْتَلَفَتِ الْکَلِمَةُ وَ الْأَفْئِدَةُ وَ تَشَعَّبُوا مُخْتَلِفِینَ وَ تَفَرَّقُوا مُتَحَارِبِینَ وَ قَدْ خَلَعَ اللَّهُ عَنْهُمْ لِبَاسَ کَرَامَتِهِ وَ سَلَبَهُمْ غَضَارَةَ نِعْمَتِهِ وَ بَقِیَ قَصَصُ أَخْبَارِهِمْ فِیکُمْ عِبَراً [عِبْرَةً] لِلْمُعْتَبِرِینَ [مِنْکُمْ]» (نهج البلاغه، خطبه 192)
نتیجه اینکه حفظ وحدت مسلمین از مسلمات باورهای شیعه است و هرکس در هر نقطهای بر طبل تفرقه بکوبد، نسبتی با شیعه و آموزههای حیاتبخش اسلام ندارد.
انتهایپیام/