به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه فرامنطقهای «رای الیوم» در بخش سخن سردبیر به تحولات امنیتی و سیاسی سودان و چشمانداز بحران خونین در این کشور پرداخته و نوشته است: بعد از فروپاشی اعتماد میان شورای نظامی حاکم در سودان و رهبران اعتراضات مسالمتآمیز در نتیجه کشتاری، که «نیروهای واکنش سریع» به راه انداختند و حدود 100 تحصنکننده کشته شدند، اوضاع در سودان به صورت شتابندهای به سمت هرج و مرج پیش میرود که چهبسا به یک جنگ داخلی منتهی شود که عمر بحران را طولانی کند و ماهیت اعتراضات مسالمتآمیز تغییر بدهد و بنابراین بستر مداخلات نظامی خارجی را فراهم کند.
باید صادقانه بگوییم که صحنه سودان به دو اردوگاه تقسیم شده است که اولی را «عبدالفتاح البرهان» رئیس شورای نظامی و معاونش «حمیدتی» رهبری میکنند که از حمایت قوی مثلث مصری، سعودی و اماراتی برخوردار است، دومین اردوگاه را جریان معارضان غیرنظامی رهبری میکند که از حمایت قطر و ترکیه و برخی گروههای اسلامی برخوردار است که چه بسا این جریان در آینده نزدیک و در سایه قطببندیهای سیاسی و منطقهای که به صحنه سودان رخنه کرده است، مورد حمایت مالی و احتمالا نظامی این طرفها نیز قرار بگیرد.
شورای نظامی سودان با شیوههای نظامی برای یکسره کردن( بحران سیاسی) عجله میکند تا آنگونه که برخی عوامل این شورا میگویند، مانع طولانی شدن عمر بحران و گسترش هرج و مرج شود. ولی این رویکرد نتیجهای معکوس و خونینی دارد و نیات شورای نظامی و شبهنظامیانش در انحصار درآوردن قدرت و تلاش برای تشکیل دولت مدنیِ صوری را فاش میکند که بدین ترییب تمامی امور حاکمیتی را به قبضه خود درآورد.
بازگشت جنبش سودانی به نافرمانی مدنی، که از روز گذشته آغاز شده است، و نیز شکست میانجیگری «آبی احمد» نخستوزیر اتیوپی، بازداشت شماری از رهبران دو جنبش بعد از دیدارشان با احمد و کشته شدن چهار تحصنکننده به ضرب گلوله نیروهای واکنش سریع یا به ضربات چاقوی شبهنظامیان طرفدار این شورا، به صورت ترکیبی یا جداگانه، تصویر آینده خونین را شکل میدهد که به تجزیه سودان و تبدیل آن به «یمنی دیگر»، و چه بسا خطرناکتر از آن، منتهی میشود.
رهبران شورای نظامی دو بار اشتباه کردهاند؛ نخست زمانیکه میپندارند مشت آهنین میتواند در ارعاب هر دو جنبش اعتراضی نتیجهبخش باشد و آنها را به تسلیم شدن و پذیرش دولت مدنیِ صوری- که حاکمیت و تصمیمگیری مستقل از آن سلب شده باشد- مجبور کند، و دومین اشتباه آنها این است که متقاعد شدهاند تکیه به نیروهای خارجی میتواند کفه ترازو را به نفع آنها سنگین و بستر حمایتهای بینالمللی و منطقهای را فراهم کند و اگر این نیروهایی، که ما اینجا درباره آنها سخن میگوییم، عربستان سعودی و امارات باشند که در یکسره کردن اوضاع در یمن بعد از چهار سال تحمل هزینههای مالی، انسانی و روحی، ناتوان ماندهاند، پس فکر نمیکنیم که همین اشتباه در سودان تکرار شود.
شورای نظامی سودان هیچ جایگزینی به جز موافقت با میانجیگری نخستوزیر اتیوپی، به عنوان تنها میانجی مقبول طرفین، و تعامل مثبت با مطالبه جنبش اعتراضی مبنی بر تشکیل دولت مدنیِ واقعی، ندارد؛ دولتی که لازمه تشکیل آن برگزاری انتخابات پارلمانی و ریاستجمهوری است که ملت سودان، به عنوان صاحب حق حاکمیت مشروع، در آن حرف آخر را بزنند.
شورای نظامی و شبهنظامیانش با مداخلات خونین و به دقت حساب نشدهشان در دارفور، سودان را در بحران خطرناکی فرو بردهاند و به نظر میرسد آنها عواقب مرگبار این بحران را یاد نگرفتهاند و میخواهند آن را به شیوهای بسیار خشنتر در خارطوم و تمامی استانهای سودان، که بیشترشان این جنبش را حمایت میکنند، پیاده کنند.
بحران دارفور در مقابل بحران کنونی، که سودان در آن بهسر میبرد، بسیار ضعیف بوده است و چه بسا تعلیق عضویت این کشور در اتحادیه آفریقا نخستین زنگ خطری است که به صدا درآمد.
انتهای پیام/