به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، فرهاد سلیمانی عکاس باسابقه کشور در حاشیه رونمایی از پوستر سومین نشان عکس سال مطبوعاتی ایران گفت: ارائه تحلیل از شرایط کنونی عکاسی مطبوعاتی در کشور به یک تحقیق کامل نیاز دارد؛ با این وجود برداشت من به عنوان یک معلم که با دانشجویان رشته عکاسی سر و کار دارم و فضای عکاسی مستند اجتماعی و ژورنالیستی را نیز رصد میکنم، این است که اکنون در یک دوره گذار قرار داریم و تعداد عکاسان مطبوعاتی و جوانانی که مایل به انجام فعالیت در این حوزه هستند، افزایش پیدا کرده است.
وی گفت: در حوزه عکاسی مطبوعاتی پتانسیل بسیار خوبی وجود دارد اما از نبود برنامهریزی رنج میبریم. فکر میکنم وظیفه سازمانها و نهادهای مربوطه به ویژه وزارت ارشاد در راستای بازآموزی عکاسانی که در عرصه مطبوعات شاغل هستند، وظیفه مهمی است؛ چراکه اتفاقات به روز در حال رخ دادن هستند و شیوه ارائه در حال خاصتر شدن است. اکنون به مبحث «شهروند-خبرنگار» نزدیک شدهایم و به نظر میرسد باید برنامههای تازهای را در این راستا طراحی کنیم زیرا شیوههای سنتی دیگر جواب نمیدهد و باید برنامهریزی دقیقتری داشته باشیم تا بتوانیم از جوانان شاغل در حوزه عکاسی مطبوعاتی بیش از پیش حمایت کنیم.
سلیمانی تصریح کرد: این فضا، فضای بسیار جدیای است که معمولا کشته میدهد و چه بسا به خاطر آن خانوادههایی بی سرپرست میشوند. باید قدر این عکاسان را بدانیم، فضای لازم را برای فعالیتهایشان ایجاد کنیم و کمتر مانعشان شویم. فکر میکنم هرچه بیشتر از فضای زندگیمان آگاه شویم؛ کاری که عکاسی مستند آن را بسیار دقیق انجام میدهد، نفع آن که ایجاد آگاهی عمومی در سطح جامعه است، به خودمان خواهد رسید. از آنجا که عکس باورکردنی تر از مطلب است و به عنوان یک سند ارائه میشود، ضروری است از عکاسانی که در این عرصه کار میکنند، حمایت کنیم، قدرشان را بدانیم و آنها را درک کنیم.
این استاد عکاسی افزود: فکر میکنم یکی از موانع بزرگ عکاسان مطبوعاتی، منع شدن عکاسی مطبوعاتی در سطح جامعه است. باید این فضا قدری بازتر شود.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا در فضای کنونی عکاسی کشور، عکاسان مطبوعاتی در مقایسه با عکاسان غیرمطبوعاتی بیشتر نادیده گرفته میشوند یا خیر افزود: برای پاسخ به این پرسش نیز به یک تحقیق مقتضی نیازمند هستیم. عکاسی مطبوعاتی تعریف خود و عکاسی هنری نیز تعریف خودش را دارد و هر یک از اینها نیز بسترهای متفاوت عرضه خودشان را دارند. مطبوعات و سایتها محل عرضه عکسهای مطبوعاتی هستند و زمانی که به عنوان عکسهای تاریخی به آنها نگاه میکنیم، میتوانند شکل دیگری داشته باشند که آن هم بستر خاص خود را دارد. به عقیده من شاید فضای پژوهشی موزهها بتواند زمینه تسهیل دسترسی به آرشیو عکسهای مطبوعاتی را فراهم کند. اگر وظایف، بستر فعالیت و عرضه هر یک از این دو حوزه عکاسی به درستی تبیین و روشن شود، از این چالشها و نگرانیها کاسته میشود.
سلیمانی افزود: وقتی درباره لزوم حمایت از عکاسان مطبوعاتی صحبت میکنیم، باید به این نکته توجه داشته باشیم که این حمایت چندین جنبه را شامل میشود که نخستین آن به حمایت مالی بازمیگردد. انجمن نباید به دلیل وجود محدودیتهای مالی در انجام کارهای خود لنگ بماند. وقتی از لزوم آموزش عکاسان جوان صحبت میکنیم، این آموزش نیاز به پشتوانه مالی دارد. جنبه دیگر این حمایت، حمایت فرهنگی است؛ به معنای ایجاد فضاهایی که عکاسان بتوانند در آنها آثارشان را ارائه کنند. فضاهایی نظیر موزهها میتوانند در این راستا نقش موثری داشته باشند. مثل یک کشاورز که برای رشد محصول خود به عناصر مختلفی اعم از زمین، آب، نور،کود و ... نیاز دارد، عکاسی نیز چنین شرایطی دارد. شناخت و پژوهش درباره عکاسی مطبوعاتی و تببین اهمیت آن نزد آحاد جامعه، اقدام مهم دیگری است که در این راستا باید صورت گیرد. وجود همه این مولفه ها در کنار هم میتواند امکان رشد عکاسی مطبوعاتی را فراهم کند.
عضو انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی گفت: نشان عکس سال مطبوعاتی ایران که اکنون سال سوم تولد خود را سپری میکند و به همت انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران بنیان نهاده شده است، رخداد ارزشمندی است که باید قدر برپایی آن را دانست. انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ورای دیگر انجمنهای صنفی است؛ چراکه بستر آن فرهنگ است و گاه به جامعه سمت و سو میدهد و الگوسازی و جریانسازی میکند. این جریانسازی هم نیاز به شناخت دارد و چنین شناختی نیاز به پژوهش دارد. اگر امسال این نشان را تعطیل کنیم و سال بعد دوباره به سراغ آن بیاییم و بخواهیم درباره اهدای این نشان به یک عکاس تصمیم بگیریم، شاید به انحراف رفته باشیم. لازم است از هم اکنون در صدد برنامهریزی برای برگزاری دوره چهارم این نشان باشیم.
وی در پایان خاطرنشان کرد: بسیاری از عکاسان در شهرهای دیگری هستند که شناخته شده نیستند و در عین حال کارهای ارزشمندی انجام میدهند. لازم است این عکاسان را پیدا کنیم و آثارشان را قدر بدانیم. اکنون در انجمن نیاز به یک آرشیو داریم؛ فضایی که بتوانیم عکسها را در آن گردآوری کنیم. این اتفاق هنوز رخ نداده است. اگر از همین امروز در صدد جبران کاستیهای موجود باشیم، میتوان امیدوار بود طی سالهای آینده بتوانیم آیین اهدای نشان عکس سال مطبوعاتی ایران را به نحو شایستهتری برگزار کنیم.
انتهای پیام/