به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، احمد صراف یزد که «همه چیز برای فروش» شانزدهمین فیلم مستند اوست، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری تسنیم درباره این مستند گفت: شهر یزد به عنوان شهری تاریخی ثبت جهانی شده، با این حال عناوینی چون شهر میراث جهانی و این عناوین برای من که اهل شهر یزد هستم جذابیت ندارد. من وقتی در گذر از مسیرهای تاریخی شهر و به ویژه پس از تماشای فیلم مستندی که یکی از دوستان درباره کنده شدن کوبههای درهای قدیمی شهر یزد ساخت، متوجه فروش یادگارهای تاریخی همچون فروختن سماورها و اجناس قدیمی با قیمت ارزان و بدون هیچ ساز و کار مناسبی شدم به فکر ساخت این فیلم افتادم.
وی افزود: طرح اولیه را به مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی دادم و در مجموع برای من سازوکار بازار عتیقه فروشی یک مسئله بود. اینکه قیمتگذاری اجناس به چه صورت است، چه کسی قیمت میگذارد و چه کسی نظارتی میکند. به ویژه این که در عتیقهفروشان به صورت مستقل دارای صنف نیستند و جزوی از صنف لوازم خانگی محسوب میشوند.
این فیلمساز عنوان کرد: این فیلم از طرح ابتدایی تا عملی شدن، تغییرات زیادی کرد که به خاطر محدودیتهای موجود بود. اما دست من فیلمساز چه به خاطر تهیه کننده و چه مسائل اخلاقی و امنیتی بسته بود.
صراف ضمن تشکر از شبکه مستند درباره پخش فیلم و ارائه دغدغه های او، از حمایت نکردن میراث فرهنگی گله و تصریح کرد: آنها حتی مرا از پرداختن به سوژه مهم سرقت کتیبه مسجد جامع منع کردند و مرا مورد بازخواست قرار دادند که چرا در فیلم خود به بحث دزدیده شدن کتیبه مسجد جامع شهر یزد میپردازی. در حالی که سرقت این کتیبه از مسجد جامع که یک مکان شلوغ و پررفت و آمد است، در نزدیکی میراث فرهنگی و نیروی انتظامی قراردارد آن هم با وجود دوربینهای متعدد یک درد است و من به عنوان یک یزدی این را درد خودم میدانم. هویت این کتیبه به مسجد جامع وابسته است و سرقتش دردی بزرگ بود.
وی با اشاره به این که اگر باز هم تهیه کننده پیدا کند درباره میراث فرهنگی فیلم میسازد افزود: پس از ساخت فیلم کمی ترسیدم. چون چهره عتیقهفروشان و عتیقه بازها در فیلم به وضوح مشخص بودند و شاید بهتر بود آنها را نشان نمیدادم.
این مستندساز همچنین ابزار امیدواری کرد این فیلم تلنگری برای مدیران و دستگاههای نظارتی باشد که فیلمسازان را محدود نکنند. چون فیلمساز با همان زبان و ابزار محدود در صدد نمایش مسایل موجود است تا شاید تلاشی برای رفع آن صورت گیرد.
صراف همچنین تاکید کرد: بافت سنتی شهر یزد در اختیار کارگران و برخی اتباع خارجی است و آنها هیچ دلسوزی برای این بناهای قدیمی ندارند. در حالی که اگر ادعا داریم ما شهری تاریخی و میراث جهانی هستیم، این خانهها باید تحت نظر میراث فرهنگی باشند.
وی در این باره که آیا متولی آثاری که درباره یزد ساخته صداوسیمای مرکز آن بوده یا خیر، گفت: متأسفانه تا به امروز برای صداوسیمای مرکز یزد کار نکردهام و بیشتر برای شبکه مستند و شبکه چهار فیلم ساختم که امکان نمایش یافته است. برای نمونه فیلم مستند «کوچه مازاریها» را درباره یکی از حرفههای فراموش شده شهر یزد ساخته ام، همچنین فیلم مستند «گاهی فقط عشق» در دوره اول جشنواره مستند تلویزیون حضور داشت که جایزه بهترین فیلم کوتاه جشنواره مستند تهران را از آن خود کرده است.
کارگردان مستند «همه چیز برای فروش» تأکید کرد: «آقای الفت» که به تنها عکاس انقلاب در شهر یزد می پرداخت در اخرین دوره جشنواره مستند نیز حضور داشته است. آخرین مستندی هم که ساختهام «رازهای سرزمین من» که درباره حمله روسهای تزاری به حرم امام رضا (ع) است و اولین رونمایی آن در جشنواره فیلم کوتاه رضوی جایزه بهترین دستاورد و نگاه ویژه به اسناد تاریخی را از آن خود کرد.
صراف درباره جشنواره فیلم مستند نیز تصریح کرد: جشنواره خوبی است که مخاطبان بالقوه میلیونی دارد چون در زمانهای متعدد امکان پخش دارد. علاوه بر این پرداخت حق پخش تلویزیونی به فیلمسازان اگر چه مبلغ اندکی است اما اتفاقی خوب و اقدامی حرفه ای است که امسال صورت گرفته است و به سینمای مستند و فیلمسازان، شأن و منزلت میدهد.
وی افزود: شبکه مستند بانی برگزاری جشنواره ای شده است که مردم را با سینمای مستند آشتی میدهد.
صراف این موضوع را که فیلم مستند پخش شده از تلویزیون را با برچسب تلویزیونی بخوانند اشتباه دانست و اظهار کرد: ما فیلم را برای مردم میسازیم. فیلم مستند هم باید جنبه هنری داشته باشد، هم این که همه بتواند به سادگی با آن ارتباط برقرار کنند، زبان فیلم را بفهمند و در دغدغه فیلمساز شریک شوند.
وی ضمن تبریک به شبکه مستند برای برگزاری جشنواره مستند، این اقدام را حرکتی قدرتمند خواند و اضافه کرد: در این جشنواره آرای مردمی خیلی مهم است و باید از آن صیانت شود. چون برای فیلمساز، این آرا خیلی مهم است و هر چقدر باشد برای من ارزشمند و قابل احترام است.
انتهای پیام/