فیلم کمتر دیده‌شده از شعرخوانی و تشییع پیکر استاد شهریار در شهریور ۶۷

به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، استاد محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار در سال 1285 در تبریز متولد شد، پس از سال‌ها درخشش بر تارک شعر و ادب فارسی، در 27 شهریور 1367 در تبریز دار فانی را وداع گفت و از خود 30 هزار بیت شاهکار فارسی و 3 هزار بیت شاهکار ترکی به‌جای گذاشت.

با درگذشت استاد شهریار و نامگذاری روز شعر و ادب فارسی به نام یک استاد ترک‌زبان، این سؤال پیش می‌آید که؛ با وجود شاعرانی مانند حافظ و مولانا و سعدی، چرا استاد شهریار برای این نامگذاری انتخاب شد؟

در شعر معاصر یکی از اصلی‌ترین شاعرانی که نامش بسیار پرآوازه است، شهریار است چراکه اشعارش برآمده از دل مردم است که هم حافظ هویت ملی و هم هویت دینی ایران است که روان و مردمی بودن اشعارش باعث شده شعرهایش بر سر زبان‌های مردم عصر حاضر جاری و ساری باشد، شهریاری که حداقل در یک قرن اخیر شاعری به‌بزرگی وی نیامده که شعر فارسی را نمایندگی کند. بسیاری از شاعران و صاحب‌نظران، در مورد شهریار در کتاب‌ها  مقالات بسیاری به چاپ رساندند که هر کدام اشعار استاد شهریار را تمجید کرده و آن را بسیار متمایز خوانده‌اند.

اولین بار در 16 اسفند سال 1337 وزارت فرهنگ و هنر وقت، این روز را به نام «روز شهریار» نامگذاری کرد چراکه تا این تاریخ، اغلب شعرهای فارسی و ترکی خود را سروده بود و مکتب شعری‌اش شکل گرفته بود و شاهکارهایش بیشتر در جامعه ترویج یافت.

شهریار هم شاعر ملی است و هم شاعری که در زبان مادری‌اش تفنن نکرده بلکه در سطح بی‌نظیری شعر سروده است لذا شهریار فقط بین ترک‌ها و مردم آذربایجان محبوبیت ندارد، بلکه دل همه اقوام را ربوده است. همه ایرانیان از هر قوم و گروه با هر پایه از سخن، علم و ادب، شهریار را بزرگ می‌شناسند.

استاد شهریار در دهه 30 شاعر رمانتیک معرفی شد و بسیاری از اشعارش به فرانسه ترجمه شد. وی به زیباترین وجه رمانتیسم ایرانی را با اشعارش به‌تصویر کشید. شعر رمانتیک را نمی‌توان یک سبک اروپایی و فرانسوی دانست چراکه رمانتیسم یک امر بشری است و جغرافیایی ندارد و در هر گوشه‌ای از جهان وجود دارد که شهریار این سبک شعری را به‌خوبی در اشعار فارسی و ترکی خود به‌نمایش گذاشت.

اشعار وی نشان از تمایز و تفاوت با سایرین دارد؛ تسلط شهریار در به‌کار بردن کلمات و اصطلاحات روزگار، او را از سایر شاعران متمایز کرده است. استاد شهریار معتقد بود برای سرودن شعر، فقط ذوق شعری کافی نیست بلکه باید به ادبیات ترکی، فارسی و عربی تسلط داشت تا شاهکارهای زیبایی را آفرید.

در ادامه فیلم‌هایی کمتر دیده‌شده از شعرخوانی استاد شهریار و مراسم تشییع پیکر وی در شهریور 67 را با هم می‌بینیم:

انتهای پیام/ت+