به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه سوئیسی "تاگس آنسایگر" در مطلبی با عنوان جزیرهای که به زندان مسلمانان روهینگیا تبدیل می شود نوشت: دولت بنگلادش می خواهد هزاران پناهنده روهینگیایی را به جزیره دورافتادهای منتقل کند؛ اما مسئله این است که این جزیره در معرض طوفان ها و طغیان رودخانه ها قرار دارد.
دولت بنگلادش اواخر ماه گذشته خبر داد که همه چیز آماده است. کار در جزیره "بهاسان چار" تقریبا تکمیل است. حالا تنها این جزیره سکنه ندارد که نخست وزیر بنگلادش بسیار علاقمند است که زودتر این جزیره خالی از سکنه پر شود. دولت بنگلادش اعلام کرده است که این جزیره ظرفیت پذیرش و اقامت حدود 100 هزار سکنه را دارد.
اما منتقدان تردید زیادی در این باره دارند که که یک جزیره کوچک واقع در اقیانوس هند برای چنین اقدامی مناسب باشد. بهاسان چار جزیرهای به وسعت حدود 40 کیلومتر مربع است. در اینجا مسئله امنیت و عزت پناهندگان روهینگیایی مطرح است.
حالا بنگلادش می خواهد بخشی از پناهندگان روهینگیایی از میانمار را که از سال 2017 در اردوگاه بزرگی در نزدیکی مرزهای بنگلادش اقامت گزیدهاند و در شرایط بسیار بدی به سر می برند به این جزیره دورافتاده منتقل کند. دولت بنگلادش حدود 275 میلیون فرانک برای این پروژه سرمایه گذاری کرده و حدود 3 سال در آن کار کرده است. تصاویر هوایی از این اردوگاه پناهندگان نو ساز ساختمان های طویل با سقف هایی قرمز را نشان می دهد که یادآور پادگان نظامی است.
در اطراف این شهرک ها موانعی برای مقابله با سیل ایجاد شده چرا که این جزیره در معرض خطر سیل های بسیار شدیدی قرار دارد. دولت بنگلادش اطمینان داده است که این جزیره به خوبی در برابر سیل حمایت می شود، اما امدادگران در این باره شک و تردید دارند.
در حالی که سازمان های حقوق بشری خواستار به تاخیر انداختن انتقال پناهندگان روهینگیایی به این جزیره هستند تا کارشناسان مستقل این اقامتگاه ها را مورد بررسی قرار دهند اما دولت بنگلادش خواستار جابجایی سریع این اقلیت به این منطقه است.
برای دسترسی به این جزیره بیش از دو ساعت باید با قایق روی آب ها طی شود. حدود 20 سال پیش این جزیره اصلا وجود نداشت و در سال 2002 برای اولین بار رویت شد. این جزیره از موارد رسوبی تشکیل شده است چرا که در جریان رودخانه های بزرگی مانند مگنا، و گنگ قرار دارد.
"بهاسان چان" در زبان بنگالی به معنای جزیره شناور است که بر اساس تصاویر ماهوارهای از زمان ایجاد آن تا کنون چندین بار تغییر شکل و اندازه داده است. تا به حال کسی به طور دائم در این جزیره مستقر نشده است. این جزیره در ماه های موسمی سال در معرض سیل های ویرانگری قرار خواهد گرفت. اما دولت بنگلادش همچنان بر این عقیده است که ما با ابزارهای فنی، خطرات در این جزیره را مدیریت می کنیم.
کارشناسان پناهندگی در ابتدای کار سکوت کردند و بسیاری از آن ها چنین اقدامی را شوخی ارزیابی کردند و این مسئله ای است که تنها در مذاکرات خصوصی به آن اعتراف کرده اند. اما بنگلاش از این تصمیم خود عقب نمی نشیند.
حالا این پرسش مطرح است که چه سرنوشتی در انتظار انسان هایی است که به فرار از محل اقامت خود مجبور شده و حالا به آیندهای نامعلوم نگاه می کنند.
یکی از پناهندگان روهینگیایی در این باره گفته است که ما چاره دیگری جز رفتن به این جزیره نداریم چرا که نمی توانیم به خانه خود بازگردیم.
بازگشت به وطن با توجه به سیاست های سرکوبگرانه دولت میانمار برای اقلیت روهینگیایی بسیار خطرناک است. با این همه بسیاری از آن ها اقامات در جزیره "بهاسان چار" را هم رد می کنند. وقتی که دولت بنگلادش تصمیمات خود برای انتقال روهینگیایی ها به این جزیره را برای اولین بار اعلام کرد برخی از این پناهندگان گفتند که آن ها ترجیح می دهند بمیرند تا به این جزیره دورافتاده بروند. یک پناهنده روهینگیایی 23 ساله در این باره گفته است که "بهاسان چار" مانند یک زندان برای روهینگیایی ها خواهد بود.
از طرفی به ندرت کشوری آماده است برای کاهش فشارها بر بنگلادش پناهندگان روهینگیایی را بپذیرد.
از سال 2017 بیش از 700 هزار روهینگیایی در اردوگاهی در کاکس بازار بنگلادش که به بزرگترین اردوگاه پناهندگان دنیا تبدیل شده است اسکان یافتهاند. بیش از یک میلیون پناهنده در اردوگاهی به نام "کاتو پالونگ" در این منطقه زندگی می کنند. اکثر آن ها دچار بیماری های روانی شدهاند.
دولت بنگلادش اعلام کرده است که هیچ کس را مجبور به نقل مکان به این جزیره نمی کند. این در حالی است که وزیر امور خارجه بنگلادش در آگوست گذشته اعلام کرده بود که در صورت لزوم روهینگیایی ها را مجبور به این کار می کند. وی گفته بود که ما به اندازه کافی جا در این منطقه نداریم.
یکی از کارشناسان موسسه عفو بینالملل در این باره گفته است که ما هنوز هیچ دسترسی به این جزیره نداریم و دقیقا شرایط آن را نمی شناسیم و این مسئله ما را نگران می کند.
به گفته کارشناس سازمان عفو بینالملل اگر هیچ مدرسه و امکانات مشابهی در این منطقه وجود نداشته باشد خطر ایجاد یک نسل ازدست رفته افزایش می یابد.
دیده بان حقوق بشر نیز اعلام کرده است که انتقال پناهندگان آسیب دیده به جزیره بهاسان چار که مجددا آن ها را در معرض تهدید قرار می دهد راه حل کار نیست. دولت بنگلادش باید این برنامه را متوقف کند تا کارشناسان مستقل بتوانند اثبات کنند که این جزیره قابل سکونت است. علاوه بر این دولت باید اطمینان دهد که روهینگیایی ها آزادند که هر موقع بخواهند از این جزیره خارج شوند.
انتهای پیام/