باشگاه خبرنگاران پویا
امروزه در برخی جوامع دینی، با پدیدهای به نام «دین شخصی» مواجهیم؛ بدین معنا که برای به دست آوردن رضایت خداوند، نیازی به تبعیت از مراجع و بزرگان دین، در عبودیت و بندگی خدا نیست. اینان معتقدند که آنچه مهم است، حضور در مسیر بندگی است اما ضرورت ندارد که عقاید و رفتارهای ما برگرفته از الگوی خاصی باشد. گاه بر اکتفای به پاکیِ دل تأکید میکنند، و گاه بر قبح تقلید پای میفشارند.
این رویکرد، نه وجاهت استدلالی دارد و نه با تاریخ حیات اهلبیت عصمت (علیهمالسلام) مطابق است:
الف. اگر برای دینداری، حضور در مسیر بندگی لازم است، شرایط صحت و درستی بندگی را از مولا باید پرسید، چرا که نهایتاً او است که باید راضی شود. پس فقط او است که عبودیت صحیح را از طریق ارسال رسولان الهی، میتواند معرفی کند و هر طریق دیگر برای عبودیت، در تأمین رضایت حضرت حق، مورد تردید است.
ب. یکی از شخصیتهای نامآشنای ما ایرانیان، حضرت عبدالعظیم حسنی است که امروز سالگرد میلاد این امامزادهٔ اندیشمند و مجاهد است. او با اینکه خودش از عالمان و فقیهان زمان حیات امام هادی علیهالسلام بود، در عین حال، صحّت اعتقادات خود را از طریق پرسش از حضور امام معصوم، مورد ارزیابی قرار میداد، تا اطمینان به «تدین معیار» داشته باشد.
این رویکرد نشان میدهد که دینداری، حقیقت وابسته به میل شخصی و برآمده از انگارههای درونی نیست بلکه دینداری حق، به دینداری مطابق با ارادهٔ خداوند گفته میشود که صرفاً با مراجعهٔ مستمر به درب خانهٔ رسولان الهی و فقیهان دینشناس در عصر غیبت فراهم میشود.
*نویسنده: حجت الاسلام دکتر سید احمد غفاری (عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه ایران)
انتهای پیام/