به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، "روایت سیل" مستند بلندی از مصطفی شوقی است که به سیلهای اواخر سال 1397 و سال 1398 میپردازد و ابعاد گستردهتری از این رخداد طبیعی را به نمایش در میآورد. این فیلم که در بخش جایزه شهید آوینی جشنواره سینما حقیقت به نمایش درآمد، حادثه وقوع چندین سیل در مناطق مختلف را از زبان برخی کارشناسان و مسئولان مورد بررسی قرار میدهد.
اسماعیل کهرم، بومشناس و فعال محیطزیست در گفتگو پیرامون مستند "روایت سیل" به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم گفت: پرداختن به وسعت سیل و آب گرفتگیهای وسیع به واسطه وقوع سیل از جمله نکات بارز این مستند بود که با استفاده از نماهای باز و تصاویر هوایی به خوبی این فکتها و واقعیتها را به ما منتقل میکرد.
وی با بررسی سه منطقه سیلزده در این مستند و بیان دلایل آن زبان کارشناسان و برخی از مسئولان عنوان کرد: در این تصاویر به درستی دلایل ایجاد سیل در شمال ایران و آق قلا مطرح میشود. در این منطقه عدم پوشش گیاهی باعث جاری شدن سیل و شستن هرچه در مسیرش بود، شد؛ اما در لرستان که سالها خشکسالی بود مردم تخطی کرده، حریمها رعایت نشده و در محیط اطراف حتی داخل بستر رودخانه، خانه ساخته بودند در نتیجه زمان وقوع سیل نتوانستند مقاومت کنند.
وی در ادامه افزود: در خوزستان که گستردگی آب بیشتر بود و قبل از آن فکری برای مسیلها نشده بود با نیکوب این راهها را باز کردند و سیل را از دور شهر به بزرگترین تالاب ایران و عراق یعنی هورالعظیم منتقل کردند.
مشاور اسبق رییس سازمان حفاظت از محیط زیست با تأکید برعدم صحت برخی از نظرات مطرح شده در فیلم توضیح داد: من با این جمله که نباید هر رودخانهای را لایروبی کرد، موافق نیستم؛ زیرا رودخانههایی که به سمت دریا یا تالابهای بزرگ جاریاند اگر لایروبی نشوند در مسیلها یا همان آبراهها اشکال ایجاد کرده و به واسطه همین رسوبها گرفتگی ایجاد میکنند و عبور آب از این مسیلها با مشکل مواجه میشود.
وی در ادامه در پاسخ به اینکه لایروبی سدها چه میزان در مهار سیلها میتواند کمک کننده باشد، اظهار کرد: لایروبی سدها کار دشواری است و ما فعلاً به این تکنولوژی نرسیدهایم. ضمن اینکه در حال حاضر ژاپن این تکنولوژی را دارد اما انجام آن میتواند به سد لطمه بزند چرا که رسوبات در اثر فشردگی مثل آسفالت فشرده شدهاند به همین منظور و برای انهدام آن باید انفجار زیرآبی در عمق 100 متر یا بیشتر انجام شود که قطعاً سد را می لرزاند و به سد آسیب میزند.
استاد دانشگاه علامه طباطبایی در ادامه به روند پرداخت فیلم اشاره و ابراز کرد: مستند بیان حقایق است و اگر در "روایت سیل" فیلمساز در بیان حقایق تنها به مسئولان تکیه نمیکرد و به درد و دلهای مردم نیز میپرداخت بسیار موفقتر میشد. چرا که آسیبدیدگان اصلی آنهایند و هیچکس نمیتواند درد دلشان را با آن حجم عظیم، بازگو کند. در واقع فیلم به جای مردمی شدن و بیان مشکلات مردم در برخی جاها دولتی و سفارشی شده که برای مستندی که در جشنواره سینما حقیقت به نمایش در میآید شاید امتیاز خوبی نباشد.
وی تأکید کرد: بخشی از همدلیهایی که مسئولان در فیلم مطرح کردهاند معمولا در بین مردم و در دل بحرانها وجود دارد؛ اما خیلی وقتها خود مسئولان با مردم همدل و همراه نیستند؛ برای مثال در همان زمان وقتی ما مقداری کمک جمع کردیم و قصد داشتیم حضوری به منطقه معمولان برویم و این کمکها را به دستشان برسانیم و اگر در همان جا هم کمکی از دستمان برآمد انجام بدهیم همین مسئولان به ما اجازه ورود ندادند.
کهرم در خاتمه ضمن اشاره به بیان عریان حقایق در مستندات، متذکر شد: اگر ما در بیان واقعیات سانسور نشویم و خودسانسوری نکنیم چه بسا بیشتر به این همدلی و همراهی دست یابیم و حداقل مقامهای مسئول را مجاب کنیم تا بعد از این همه مدت لااقل به بخشی از تعهدات و قولهایشان عمل کنند و قسمتی از خسارتهای این آسیبدیدگان را تأمین کنند و به قول خودشان به آن همدلی ملی دست یابند.
انتهای پیام/