محمدمهدی رحیمیان پژوهشگر و مدرس دانشگاه با اشاره به حرکت چهارمین دوسالانه عکس «نور» به سمت مجموعهی عکس و توجه به ظرفیتهای نهفته در آن اظهار داشت: مجموعه عکس برای دستیابی به ایده و شیوه تفکر عکاس امکان بیشتری را در برابر بینندگان آثار خلق شده قرار میدهد و امروزه ما با مجموعه عکس فرصت گفتوگوی بیشتری را پیدا میکنیم و میتوانیم عکسها را در مجموعه عکس مورد خوانش قرار داده یا به عنوان عکاس، ایده خود را در یک پروژه که از تعدادی عکس مرتبط با یکدیگر تشکیل شده است، بیان کنیم.
وی افزود: هرچند تک عکسها بخش عمدهای از تولید عکس در جهان را تشکیل میدهند، اما ممکن است در بسیاری از موارد و به ویژه در عکاسی ایده محور، تک عکس پاسخگوی همه آنچه که یک عکاس در تلاش برای بیان آن است، نباشد.
رحیمیان تصریح کرد: امروزه عکاسان پیشرو در ایران بیش از پیش در گزینش مجموعه عکس بر مبنای یک نظریه برای پروژهها و بیان ایدهها پیش رفتهاند و نتایج آن را در نمایشگاههای انفرادی، گروهی و پروژههای دانشگاهی در یک دهه اخیر میبینیم و شاهد توسعه و گسترش و عمق بخشیدن این رویکرد از سوی عکاسان ایرانی هستیم.
وی ادامه داد: عکاسی ایران در 177 ساله گذشته پس از گذر از حصار دربار قاجار و حضور در میان مردم، پیوسته رویکردی انتقادی نسبت به مسائل و موضوعات اجتماعی، مردم و جامعه ایران داشته است .
رحیمیان عکاسی مستند اجتماعی را امکانی برای بیان مسائل و دغدغههای اجتماعی عنوان کرد و گفت: در طول تاریخ عکاسی، این رسانه در بسیاری از موارد یاریگر پژوهشگران علوم اجتماعی و مردمشناسان بوده و عکاسان در بسیاری از موارد در جستوجو و بیان مسائل اجتماعی بیش از دیگران، پیشرو بودهاند؛ عکاسان به مرزهایی در این میدان دست پیدا کردهاند که ممکن است به سادگی و سهولت پژوهشگران علوم اجتماعی و سایرین به آنها دسترسی پیدا نکنند و پنجرههایی را برای آگاهی پژوهشگران مطالعات فرهنگی گشودهاند که قطعاً بدون موضوعیت عکس و صرفاً از طریق پژوهش و بدون استناد به عکس، امکان بیان آنها وجود نداشت.
وی خاطرنشان کرد: عکاسان میتوانند دغدغههای خود را نسبت به جامعه و محیط پیرامون پیگیری کرده و با دید و نگاه عکاسانه آن را عکاسی کنند و به اشتراک بگذارند.
رحیمیان در بخش دیگری از صحبتهای خود با اشاره به تصمیم این دوره از دوسالانه «نور» و رویکرد توجه به مجموعهعکس گفت: در ساختار پروژهای و ایدهمحور، کار بر مبنای دغدغه درونی و ذهنیت عکاس، پژوهش و تفکر پیرامون آن شکل میگیرد و عکاس یا هنرمند با تکیه بر مطالعه و ایده خود پای در این عرصه میگذارد؛ شرکتکننده در چنین پروژه یا دوسالانههایی، ایده یا نظرگاهش را با انتخاب شیوه عکاسی و ارائه آن به صورت مجموعهعکس به نتیجه مطلوب میرساند.
وی گفت: به بیان دیگر عکاس باید بر این توانایی و قابلیت عکاسی آگاهی داشته باشد که عکسها از لحاظ بصری دارای چه ویژگیهایی باشند؛ از چه نوع ترکیببندی یا تونالیته رنگی در عکاسی رنگی برخوردار باشند و چه میزان از خاکستریها در عکاسی سیاه و سفید در بیان عکسها استفاده شود.
رحیمیان تصریح کرد: ممکن شما در اثری مستند و یا هرگونه دیگر عکاسی، نیازمند به این باشید که عکسها از خاکستری یا تونالیتهای خنثی برخوردار باشد و رسیدن به این باور و مهارت فنی یاریگر شما در شیوه بیانی موضوع مورد نظر خواهد بود.
رحیمیان با اشاره به هدفمندی جشنوارههای عکاسی گفت: به منظور دستیابی به موفقیت هر چه بیشتر در این رویکرد، نیاز به آن است تا افزون بر تبیین رویکرد برگزارکننده و ارائه تعریف یا تعاریف مورد نظر در فراخوان، به شکلی هدفمند در زمینه آگاهیبخشی و آموزش شرکتکنندگان، از این شیوه بیان و تولید عکس با برگزاری دورهها و کارگاههای متعدد استفاده شود و برگزارکنندگان درباره چگونگی ورود به این گونه از عکاسی، نحوه بیان و شرح نویسی برای عکس یا عکسها نیز آموزشهای لازم را به عکاسان رائه کنند.
وی یادآور شد: زمانی میتوانیم برگزاری اینگونه جشنوارهها را حرکتی در راستای پیشرفت عکاسی در ایران بدانیم که از لحاظ کمی و کیفی بررسی کنیم آیا این رویکرد و ارائه و انتشار آثار منتخب دارای اثربخشی لازم بوده یا خیر و در نهایت جشنواره تا چه اندازه بر مبنای هدفگذاری تعیین شده خود حرکت کرده و پیش رفته است.
انتهای پیام/