خبرگزاری تسنیم- محمدرضا محمدینجات*
قرار گرفتن در موقعیت داوری مجموعه برگزیدهای از فیلمهای مستند کشورمان در سال گذشته فرصت دست نیافتنی برای امثال من است که معمولاً وقت نمیکنیم خیلی از این کارها را پیگیری کنیم و این جای شکرگزاری دارد و واقعاً باید توسط امثال حقیر که این فرصت در اختیارش قرار گذاشته شده، قدر دانسته شود؛ چرا که میتوانیم این فیلمها را در کنار هم بینیم. این نیمه پر لیوان است، اما نیمه خالی لیوان کیفیت فیلمهای ارائه شده این بخش است که خیلی ناامیدکننده و مأیوسکننده است.
بعد از چهل سال سابقه مستندسازی و تربیت چندین نسل از مستندسازان و مدیران فرهنگی فعال در عرصه بینالملل، واقعاً فیلم خوب که کف استانداردها را رعایت کرده باشد خیلی کم داریم. بیست فیلمی که در این بخش ارائه شده را اگر ملاک قرار دهیم و آن را برگزیدهای از کل فیلمهای ارائه شده به جشنواره بدانیم میتوان تصور کرد کسانی که این فیلمها را از میان آن همه فیلم ضعیف انتخاب کردند چه زجری کشیدهاند.
بعد از گذشت این همه سال از تاریخ مستندسازی که جای آن دارد الان تاریخ شفاهیاش نوشته شود، ما هنوز با مستندسازانی روبروییم که چندین و چند فیلم ساختهاند اما هنوز که هنوز است مشکلات اساسی و غیرقابل اغماضی در کارهایشان دارند. هنوز مصاحبهای ساده را نمیتوانند درست انجام دهند یعنی بدانیم کسی که داریم با او صحبت میکنیم باید به کجا نگاه کند. اینها سادهترین چیزهایی است که در مستندهای مصاحبهمحور باید رعایت بشود. از این بگیرید تا ساختار، روایت، ریتم، زیباییشناسی تصویری و هزار مسأله دیگر و باز از همه اینها مهمتر سیاستگذاری فرهنگی و ریلگذاری رسانهای که باید در واقع پیشقراول ساخت این فیلمها باشد و از طرفی دیگر پیش نیاز ساخت این گونه آثار، دچار مشکل اساسی است.
نکته دیگر حجم انبوه فیلمهای ضعیف است که توسط مراکز دولتی یا وابسته به برخی مراکز خاص در این حیطه ساخته میشود. بالأخره کار کردن در عرصه بینالملل کار سخت و هزینهبری است و الان به خاطر مشکلات اقتصادی که در کشور وجود داد، مراکزی که توانایی مالی برای انجام بعضی از پروژهها را دارند و یا ساخت اینگونه آثار در حیطه وظایفشان قرار دارد، انبوهی از فیلمهای کم تأثیر و ضعیف را ارائه کردهاند و این خیلی نگرانکننده است.
*مستندساز و از داوران جشنواره عمار
انتهای پیام/