به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پس از گذشت 10 سال از برگزاری پیاپی و هر ساله جشنواره عمار به عنوان یکی از رویشهای بزرگ جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی، شاید وقت آن رسیده باشد تا با نگاهی خود انتقادی به ارزیابی دستاوردها و عوارض احتمالی منفی این موج از جوشش جنبش واره فرهنگی و هنری پرداخت. بی شک بردن رسانه و هنر سینما به میان مردم به معنای مردمی کردن جشنوارهای که دغدغه انقلاب اسلامی را دارد بزرگترین دستاورد این حرکت عظیم فرهنگی است. گواه آن، شبکه مویرگی توزیع فرآوردههای رسانهای در اقصی نقاط کشور و به ویژه مناطق محروم از امکانات ضروری ارائه بستههای فرهنگی است. تایید این ادعا شروع بسته پیوست اقتصادی جبهه فرهنگی انقلاب در فروش محصولات فرهنگی و توفیق نسبی در آن میباشد. امری که در اکران با پرداخت هزینه برای برخی از محصولات خاص رسانهای و به طور شاخص فیلم "منطقه پرواز ممنوع" شاهد آن بودیم. مردمیکردن عرضه را باید یکی از رویشهای عمار دانست اما آیا همین واژه "مردمی کردن" در عرصه تولید فرهنگی نیز جواب ایجابی در پی خواهد داشت؟
چرخه تولید و مصرف محصولات فرهنگی- رسانهای از ثقل همگنی در جای جای خود برخوردار نیست. هرچه مصرف فرآورده فرهنگی میل به اقبال عمومی پیدا کند تولید آن، نیاز به مراقبت و تخصص بیشتری را میطلبد؛ چرا که با غیر حرفهای شدن و عدول از اصول فنی و هنری، باعث تولید محصولات فرهنگی رسانهای غیر جذاب و "نا رسانا" در انتقال پیام میشویم.
به گزاره دیگر، نمیتوان مردمی کردن مصرف محصولات فرهنگی را به تولید این محصولات تسری داد. شاید یکی از اشتباهات و سوء برداشتهای راهبردی اتفاق افتاده و شدت گرفته در ده سال اخیر، حجم بالای تولیدات رسانهای فاقد حداقل استانداردهای ضروری است. بلایی که به جان محصولات باکیفیت رسانهای میافتد و آنها را نیز در کنار این همه تولید بیکیفیت از دایره رغبت عمومی خارج میکند.
کمیت، هر چند سنجه خوب و رضایت آفرینی برای مصرف فرهنگی است، ولی متقابلا در تولید، این کیفیت است که حرف اول و آخر را میزند. در سیاست گذاری کلان فرهنگی، تعبیه ساز و کاری جدی در آموزش و استعداد یابی و جلوگیری از امکان ساخت و انتشار آثار، با کیفیت کم و پایین که خاصیت ضدرسانهای دارند بیش از هر چیز دیگری خود را به رخ میکشد.
*محمد رضا محمدی نجات
انتهای پیام/