خبرگزاری تسنیم- سجاد قنبری
در فرهنگنامه دهخدا سرباز به معنی کسی که سر خود را ببازد مترادف فداکار و جانباز آورده شده است. از گذشتههای دور، سربازی در راه آرمان، وطن و مردم ارزشمند بوده و سربازی درجهای از فداکاری و ایثار محسوب شده است. سرباز کسی است که سر، تن، سلامت و تمام داشتههایش را در راه آرمان، وطن و مردمش سپر قرار میدهد تا آسیب را به حداقل ممکن برساند.
داستان سربازهای فداکار تاریخ هم که به اصل سربازی وفادار بودهاند، ماندگار شده است. هنوز نامهایی چون آریو برزن، سورنا، بهرام چوبین و... برای ایرانیان آشنا است اما شاید بتوان گفت سربازی در تاریخ اسلام معنا و مفهومی والاتر پیدا کرد و اگر بگوییم اسلام معنی سربازی را به اوج رساند، گزاف نگفتهایم. آنگاه که به نام بزرگمردانی چون حمزه، جعفر طیار، عمار، مالک و ... و در رأس همه به نام حیدر کرار امیرالمؤمنین علیه السلام برمیخوریم.
داستان فداکاری 72 سرباز ولایت در کربلا هنوز که هنوز است بر سر زبانها است. و در عصر حاضر، شهدایی که در هشت سال دفاع مقدس، به بزرگ سرباز اسلام اقتدا کردند و افتخارشان، اقتدا به شهدای کربلا بود و بس. از آن قافله البته سربازانی بهجا ماندهاند. یکی را همین هفته پیش ارباً اربا بهسوی یارانش بدرقه کردیم و چه بدرقه باشکوهی بود. و چهقدر از بدرقه شهدای مدافع حریم اهل بیت(ع) عاشورا تا بدرقه شهدای مدافع حرم ما تفاوت وجود داشت. گویا مردم قدر و منزلت سربازی را فهمیدهاند و دیگر اجازه نخواهند داد سربازی را غریبانه و شبانه تشییع کنند.
اما نه، انگار نام سرباز با غربت عجین شده است. سرباز که باشی باید پی خیلی چیزها را به تن خود بمالی. سرباز که باشی ارباً اربا هم که بشوی در کنار خیل جمعیت گریه کن، باید منتظر طعنه و کنایه جماعت کوفهنسب هم باشی. سرباز که باشی فرقی برایت نمیکند صدر باشی یا ذیل چون میدانی از چسباندن عکست بر سینه تا پاره کردن عکست شاید چند روز هم بیشتر طول نکشد.
سرباز که باشی نباید برایت فرقی بکند که جانت را در راه آرمان و مردمت ببازی یا آبرویت را. سرباز که باشی تمام همّ و غمّت این است که خود را سپر بلا کنی، اگر بتوانی با جسمت جلوی تیرها بایستی تا گزندی به نظام نرسد وگرنه آبرویت را سپر کنی برای به حداقل رساندن صدمه به نظام. سرباز که باشی حتی اگر مقصر هم نباشی گردنت را برای حفظ نظام از مو هم باریکتر میدانی. هرچند برای تو فرقی نمیکند که مردم نظارهگر جانبازی قهرمانانه تو در نبرد باشند یا نظاره گر آبرو بازی مظلومانهات در صفحه تلویزیون. سرباز که باشی هر دو را وظیفه خود میپنداری و از هر دو دریغ نخواهی کرد.
ولی یادت باشد، سرباز که باشی در هر دوحالت، سرت بالا است. پرچمت بالا است. میدانم که لرزش صدایت از بغض غربت یار ارباً اربایت است که اگر بود امروز، آبرویش را برای دفاع از تو نثار میکرد همانگونه که تو آبرویت را پای نظام نثار کردی. که اگر بود... سردار باشی یا سرِدار، فرقی نمیکند. سربازی، هزینه خودش را دارد. فداکاری خرج دارد. اگر میخواهی بر روی سنگ مزارت بنویسند سرباز، باید از خیلی چیزها بگذری و دم بر نیاوری. سرباز فدارکار بودن، هزینه دارد.
* جانباز نخاعی و 70 درصد دوران دفاع مقدس
انتهای پیام/