به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، معامله قرن یا بهانگلیسی (The Deal of Century) عنوانی است که از زمان روی کار آمدن دونالد ترامپ در آمریکا در رسانهها دست به دست چرخید. اولین بار این عنوان تقریباً شش ماه پس از ریاست جمهوری ترامپ بود هنگامی که او قصد داشت برای سفری دورهای به منطقه غرب آسیا سفر کند این عنوان در رسانههای آمریکایی بهعنوان طرح دولت ترامپ برای حل مسئله فلسطین مطرح شد.
سابقه طرحهای آمریکایی برای فلسطین
آمریکا از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی، دومین دولتی بود که این رژیم را بهرسمیت شناخت. روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی از همان زمان تأسیس این رژیم روابطی استراتژیک تعریف شده است و همواره بهعنوان همپیمان نخست صهیونیستها معرفی شده است، در همین راستا آمریکاییها همواره حمایتی بدون مرز از رژیم صهیونیستی داشتهاند اما اینکه بخواهند مسئله فلسطین را بهنفع صهیونیستها به پایان برسانند از اوایل دهه 1990 شکل مکانیزه و سیستمی پیدا کرد.
سال 1990 جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا که به بوش پدر مشهور است رسماً در کنگره آمریکا از طرحی رونمایی کرد که «روند صلح خاورمیانه» (Middle East Peace Process) نامیده شده بود. این طرح، آغاز اقدام سیستماتیک آمریکا در حمایت از رژیم صهیونیستی بود که با ظاهری صلحآمیز ارائه شده بود. این طرح آمریکایی، تلاش میکرد فلسطینیها را که در قالب مبارزه مسلحانه بهسمت آزادی فلسطین رفته بودند، پای میز مذاکره بکشاند.
کنفرانس مادرید، مذاکرات اسلو، مذاکرات قاهره، مذاکرات کمپ دیوید2، مذاکرات وای ریور2، مذاکرات آناپولیس و مذاکرات قدس، مجموعه مذاکراتی بودند که بین فلسطینیان سازشکار و صهیونیستها رقم خورد.
روند مذاکرات بهگونهای طراحی شد تا فلسطینیها را در هر مرحله نسبت به مرحله قبل به عقب براند و آنها را از برخی خواستههایشان منصرف کند. روند مذاکرات سازش به جایی رسید که فلسطینیهای سازشکار که از سال 1993 توافقنامه اسلو را امضا کرده بودند خواستههایشان از صلح در برابر زمین در آخرین مرحله مذاکرات در سال 2014 به آزادی 104 اسیر فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی که قرار بود سال 1994 آزاد شوند، تنزل یابد.
خارجکردن اصول فلسطینی در جریان روند سازش
یکی از نکاتی که فلسطینیهای سازشکار برای از بین نرفتن اصول اولیهشان در جریان مذاکرات سازش بهکار بستند تعیین 6 اصل بهعنوان اصول فلسطینی بود که آنها را خط قرمز خود توصیف کرده بودند. قدس، آوارگان، امنیت، آب، مرزها و مقاومت و حق تعیین سرنوشت این اصول ثابت بودند. صهیونیستها در جریان مذاکرات سازش، بهمرور، این ثوابت را از دستور کار مذاکرات خارج کردند بهگونهای که در آخرین مذاکرات در سال 2014 اعلام کردند از این پس به هیچ وجه از قدس و مسئله آوارگان در مذاکرات سخنی نخواهند گفت، مسئله امنیت را نیز مختص خود دانستند که اجازه ورود به آن را حتی به آمریکاییها نمیدهند، در مقابل خواستار این شدند تا فلسطینیها رژیم صهیونیستی را بهعنوان دولت یهود بهرسمیت بشناسد.
معامله قرن گامی فراتر از روند سازش
وقتی مذاکرات سازش به نقطهای رسید که دیگر هیچ یک از اصول و آرمان فلسطینیها در آن باقی نماند صهیونیستها با کمک ترامپ طرح جدیدی را ارائه کردند تا خواستههای توسعهطلبانه خود را در قالبی جدید ارائه کنند. آخرین دور از مذاکرات سازش نه برای فلسطینیها چیزی باقی گذاشت و نه دیگر ظرفیت ارائه درخواست جدید صهیونیستها را داشت لذا آنها به قالبی جدید نیاز داشتند که از طریق آن بتوانند گام نهایی برای بلعیدن فلسطین و حذف دولت فلسطین را اجرایی کنند.
این گام نهایی با حضور ترامپ در رأس قدرت سیاسی ایالات متحده برای صهیونیستها فراهم شد. ترامپ هنگامی که به ریاست جمهوری رسید تا حدود 6 ماه هیچ سخنی از طرح خود نگفت اما بهیکباره در آوریل 2017 از طرحی جدید سخن گفت که هیچ یک از ویژگیهای «روند صلح خاورمیانه» بوش را نداشت. این طرح همان قالب جدیدی بود که صهیونیستها خواستار آن بودند تا بتوانند فلسطین را رسماً از روی نقشه حذف کنند.
جمعبندی
اینکه این طرح چرا در این مقطع مطرح میشود بحثی است که در این مجال نمیگنجد اما پاسخ اینکه معامله قرن چرا از سوی ترامپ مطرح شده است در این نکته نهفته است که ترامپ با تأیید صهیونیستها به قدرت رسید اما در مقابل به آنها وعده داد که آنچه را آنها خواهان آن هستند اجرا کند. معامله قرن همان طرح صهیونیستی است که گامی فراتر از مذاکرات سازش است. این طرح تمام مبانی «روند صلح خاورمیانه» بوش پدر را کنار گذاشت، بهجای طرح دو دولت، یک دولت یهودی را در معامله قرن گنجاند و دولت فلسطینی را بهگونهای که در روند صلح خاورمیانه بود از آن پاک کرد و نهایتاً از این طرح نتیجهای جز دولت یهودی ساکن در تمامی فلسطین تاریخی به دست نمیآید، طرحی که نقطه آغاز نیل تا فرات جنبش صهیونیسم است.
انتهای پیام/+