به گزارش خبرگزاری تسنیم از همدان، انقلاب اسلامی ایران آغازی برای وحدت قشرهای مختلف بود و مرد و زن و کوچک و بزرگ همگی یک خواسته داشتند: استقلاب از سلطه بیگانگان.
از مهمترین قشرهایی که در بیدار ساختن مردم و مبارزات انقلابی نقش تعیین کننده داشتند؛ فرهنگیان بودند که از هر فرصتی چه کلاس درس و چه محافل خصوصی برای این کار بهره می جستند.
در همدان هم معلمان و فرهنگیان به صف مبارزان انقلابی پیوسته و پس از فاجعه مدرسه فیضیه به ملاقات امام خمینى(ره) رفته و سپس به برگزاری جلسات دانشآموزى اقدام کردند.
از بین این افراد می توان به حجت الاسلام میر خلیل تقوى اشاره کرد؛ او که به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود به دلیل فعالیتهاى سیاسى به همدان تبعید شده و در سالهاى 40 و 41 جلسات علمى و دینى تشکیل مىداد و تعدادى از دانشآموزان دبیرستانهاى همدان در آن شرکت مىکردند.
جلسه دیگرى هم از طرف فعالان سیاسى فرهنگى و بازار تشکیل مىشد. در این جلسه، آقایان متکلم، سید صادق حجازى، برادران قائمى و تعدادى از بازاریان چون محمد ابراهیم درفشى، برادران حسینى ، سراج و یزدى در آن شرکت داشتند.
در این جلسه، هماهنگىهاى لازم براى فعالیت در سطح شهر همدان و چگونگى استفاده از امکانات مالى و معنوى افراد به عمل مىآمد.
فرهنگیان همدان ضمن پیوند با روحانیون این شهر با روحانیونى چون آیتالله شیرازى، جعفر سبحانى و شهید مفتح نیز در ارتباط بوده و با آن ها همکارى و همراهى داشتند. آنها اعلامیههاى امام خمینی(ره) را که طلاب همدانی مقیم قم، مخفیانه میآوردند؛ بین مردم توزیع میکردند.
محمود آزادیان، از فرهنگیان انقلابی همدان با اشاره به ماجرای دیدارشان با امام خمینی(ره) مىگوید: «با یکى دو نفر از دوستان در قم به واسطه جابری از طلاب همدانى مقیم قم در منزل امام با ایشان ملاقات کردیم. از امام در رابطه با استفاده از اموال دولتى سؤال کردیم، ایشان فرمودند: «در حد ضرورت استفاده کنید، اسراف نکنید».
در خصوص استفاده از این امکانات براى مبارزه با رژیم اجازه نداده و گفتند استفاده نکنید؛ مگر از اموال شخصى». سید کاظم اکرمى نیز راجع به کسب اجازه از امام خمینى(ره) به منظور انجام وظیفه در شغل دبیرى در این ملاقات مىگوید: «عرض کردیم ما دبیر هستیم. از دولت حقوق مىگیریم. آمدیم اجازه بگیریم که حقوقمان حلال باشد.
امام به یکى از دوستان فرمودند: «چه تدریس مىکنید؟» بنده با یکى از آقایان گفتیم: «ادبیات تدریس مىکنیم» .فرمودند: «اجازه مىدهم؛ به شرط اینکه رقاصى یاد بچههاى مردم ندهید».
انتهای پیام/744/ش