گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- مهدی جمشیدی تحلیلگر مسائل سیاسی و عضوِ هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در یادداشتی به تحلیل بیانات امروز آیتالله خامنهای رهبر معظم انقلاب پرداخت.
1. انتخابات، از جمله مهمترین روندهای سیاسی است که میتواند به بهترین شکلِ ممکن، نمایانگرِ «واقعیّتهای پنهان و نهفتۀ جامعه» باشد و نشان دهد که در «زیرِ پوستِ جامعه»، چه میگذرد و چه خبر است. انتخابات، یک نظرسنجیِ رسمی و عملی است که «وضعِ درونی» و «حالِ تعیّننیافتۀ» جامعه را آشکار میسازد و در پیشِ روی همگان قرار میدهد. ازاینرو، نتیجۀ آن ازاینجهت که چه حجمی از مردم مشارکت میکنند و چه کسانی را برمیگزینند، جذاب و برانگیزاننده است.
2- چنانچه جامعهای در مدّتِ کوتاهی، با انبوهی از واقعیّتها و جریانهای اجتماعیِ مختلف، روبرو شده باشد و اتّفاقهای تعیینکننده و تلخ و شیرینِ متعدّدی را پشتِ سر گذارده باشد، گمانهزنی دربارۀ اینکه جامعه در چه حال و وضعی بهسرمیبرد، دشوار خواهد بود. ازاینرو، نتیجۀ انتخابات در چنین شرایطِ متراکم و خاصی، بسیار جذابتر است و دلالتها و معانیِ بیشتری نیز خواهد داشت. انتخاباتِ پیشِ رو، چنین منزلتی دارد. میتوان فهرستِ گستردهای از مسألههای خُرد و کلان را در کنارِ یکدیگر نشاند و نشان داد که تحلیلِ وضعیّتِ کنونی، دشوار است، از جمله: «شکستخوردنِ توافقنامۀ برجام»، «سیاستِ فشارِ حداکثریِ دولتِ آمریکا بر ایران»، «بیعملی و انفعالِ برخی از مدیرانِ اجرایی»، «آغاز شدنِ روندِ تازۀ مبارزه با فساد از سوی رئیسِ قوّۀ قضائیه»، «دشواریِ گذرانِ معیشتِ روزمره برای بسیاری از مردم»، «اغتشاشاتِ آبانماهِ سالِ جاری»، «شهادتِ حاجقاسم سلیمانی»، «استقبالِ گستردۀ مردم از مراسمِ تشییعِ پیکرِ وی»، و ... . انتخاباتِ مجلس، نسبتِ جامعه را بهصورتِ دقیقتر و بیابهامتر، با همۀ واقعیّتها و رویدادهای یادشده، مشخّص خواهد کرد و به بسیاری از مباحثات و مناقشات، پایان خواهد داد.
3- این انتخابات معیار و محکِ خوبی را در اختیارِ دولت ِآمریکا قرار میدهد که بداند «سیاستِ فشارِ حداکثری» بر ضدّ ایران، چه دستاوردی داشته و جامعه را به چه سویی، سوق داده است. اینکه مردم از انتخابات، استقبال میکنند یا نه، و اینکه چه کسانی را انتخاب خواهند کرد، بهقطع، بر سیاستِ آمریکا تأثیرِ مستقیم و جدّی خواهد نهاد و چهبسا، حتّی بر سرنوشتِ سیاسیِ ترامپ در انتخاباتِ ریاستجمهوریِ آمریکا نیز اثر بنهد و به حیاتِ سیاسیِ او خاتمه بدهد. و اینکه تحریمهای اقتصادیِ آمریکا بر ضدّ ایران، چگونه تداوم یابد و تشدید نشود یا نشود و زبانِ تهدید به زبانِ نرم و سیاسی تبدیل شود و یا نشود، همهوهمه، وابسته به نتیجۀ انتخاباتِ مجلس است. گویا این انتخابات، همانندِ یک «نقطۀ عطف و کانونی» است که میتواند بسیاری از مناسبات و معادلات را متناسب با سرشتِ خویش، رنگآمیزی و بازتعریف کند.
4- «مجلسِ قوی»، افزونبر پیامدهای بزرگ در حوزۀ سیاستِ خارجی، دستاوردها و فتوحاتی را نیز در حوزۀ سیاستِ داخلی و ملّی خواهد داشت. اگر علتالعللِ معضلات و مشکلاتِ معیشتی را، حضورِ نیروهای سیاسیِ «فرسوده» و «منفعل» و «کمتحرّک» بدانیم، روشن است که نمایندگان مقتدر و نیرومند در درونِ مجلس، هم آنها را به کار و جدّیّت واخواهند داشت و هم خود به تدوینِ قوانینِ راهگشا و گرهگشا، اهتمام خواهند داشت. یکی از سازوکارهای واداشتنِ دولت به اقدام و عمل و جلوگیری از تصمیمهای نابجا و مخرّب، «مجلسِ قوی» است؛ مجلسی که «بههنگام» و «شجاعانه» و «خیرخواهانه»، اشتباهها و خطاها را بازگوید و در برابرِ روندهای فسادزا، مقاومت بورزد.
در مقابل، «مجلسِ ضعیف» هرگز تواناییِ جهتدهی و هدایتگری ندارد و جز دنبالهروی و تقلید و توجیه، هنری ندارد، درحالیکه از مجلس انتظار میرود که از خویش، «شخصیّتِ مستقل» داشته باشد و هویّتِ خود را بهعنوانِ یکی از قوای سهگانه، در ذیل و حاشیۀ قوّۀ مجریّه تعریف نکند. بهطورِ خاص در دورۀ اخیر، مجلس به یک «نهادِ فرمایشی و فرعی» تبدیل شد که دولت به آن، «از بالا» نگاه میکرد و انتظار داشت «مطیع» و «رام» باشد. بههمینسبب، واکنشی در برابرِ خطاهای بزرگِ دولت صورت نگرفت و مجلس از «خاصیّت»، ساقط گردید. مجلسِ ضعیف، «مجلسِ بیخاصیّت و بیثمر» است و وجود و عدمش، یکسان است؛ چنانکه مردم در این دوره، هیچگاه احساس نکردند که مجلسی وجود دارد که بدونمحافظهکاری، از حقوقشان دفاع میکند و سیاستهای غلط را برنمیتابد.
5- اگر در گذشته ادّعا میشد که آمدن و رفتنِ «اشخاص»، تأثیرِ چندانی بر روندِ «زندگیِ مردم» ندارد و کارگزاران، با یکدیگر تفاوتی ندارند، امروز دیگر کسی این برداشت را نمیپذیرد؛ چون آشکارا، همه میبینند که وجودِ «کارگزارانِ توانمند و قوی»، چگونه تأثیرگذار و گشاینده است، و حضورِ نیروهای پیر و عاجز، چگونه موجبِ «ازدسترفتنِ فرصتها» و «تحمیلِ هزینههای فزاینده» میگردد. امروز بسیار بیشتر از گذشته، این تفاوت و شکاف، «محسوس» است و کسی در آن تردید روا نمیدارد. در همین شرایطِ تحریمی، مشاهده میکنیم که برخی از مدیران، چگونه قادرند پیشرو و فعّال باشند و دشواریهای معیشتیِ مردم را علاج کنند، و در مقابل، برخی کارگزاران نیز جز «شعار» و «وعده» و «فرافکنی» و «نالهسردادن از فشارِ تحریم»، هیچ هنر و بضاعتی ندارند! از این تجربۀ تاریخی، درس بگیریم و نهفقط «حقّ رأیِ» خویش را از دست ندهیم، بلکه «عاقلانهترین انتخاب» را محقّق کنیم تا نیروهای توانمند و مقتدر، ورق را «بهنفعِ مردم» برگردانند.
6- «کیفیّتِ انتخاب»، هرگز امری فرعی و حاشیهای نیست؛ زیرا چنانچه مشارکتِ سیاسیِ مردم، بالا باشد ولی کسانی انتخاب شوند که خصوصیّاتِ مطلوب را ندارند، گرهی گشوده نخواهد شد و در عمل، «مجلسِ قوی» شکل نخواهد گرفت. امروز، بیش از گذشته به کسانی نیاز داریم که «با ایمان»، «شجاع»، «کارآمد»، «وظیفهشناس»، «پُرانگیزه»، «وفادار به اسلام، مردم، انقلاب و کشور»، «سرسخت در مقابل دشمنان» و «دل نبسته به دنیا و مطامعُ مالی» باشند. هر یک از این خصوصیّات، ناظر به یکی از ضعفها و کاستیهای کنونی هستند و ریشههای مشکلِ کنونی را بازگو میکنند. دراینمیان، نباید غفلت کرد که کسانیکه فاقدِ «قدرتِ ایستادگی و اعتمادبهنفس در برابرِ دشمن» هستند، «بدترین انتخاب» بهشمار میآیند و هیچ مسأله و معضلهای را حلّ نخواهند کرد. این خصوصیّات، به بهترین صورت در «چهرههای انقلابی»، متجلّی و محقّق هستند و نیروهای انقلابیِ اصیل را باید، «سرآمد» و «نمونۀ اعلا»ی این اوصاف قلمداد کرد. دشمن نیز ازاینجهت که با استقرارِ «مجلسِ قوی» مخالف است، بر ضدّ نیروهای انقلابی، فعّالیّتِ رسانهای تخریبی میکند تا مردم را نسبت به آن بدبین کند. حکمِ عقل این است که برخلافِ رأیِ دشمن، رأی دهیم.
انتهای پیام/