به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مجریان، تهیهکنندگان و برنامهسازان کارنابلد به بهانههای مختلف تلویزیون را وارد چالش میکنند و اعتبار رسانهملی را زیر سؤال میبرند. روزی با توجه زیاد از حد سلبریتیها و آنتن را دربست در اختیار سلبریتیها قرار دادن و روزی هم درگیر میهمانان تلویزیونی میشوند؛ میهمانانی که انگار نظارت هیچ توجهی ندارد از کجا آمده و کدام واسطهها، از آمدنش سود میبرند. همان خوانندگانی که گهگاهی پلیبککنان در آنتن تلویزیون سبز میشوند؛ یک بار و دوباری که در برنامههای مختلف میآیند و به گونهای سفارش میشوند، چند صباح بعد با اضافه شدن فالوورها، گرم شدن تنور کنسرتها، سر زبانها میافتند.
قاعدتاً اینجا هم تهیهکننده، اسپانسر و هم رئیس آن موسسه معرفیکننده خواننده به تلویزیون سود میبرند؛ فقط تلویزیون است که به خاطر این تهیهکنندگان کارنابلد و مجریان نیمهحرفهای ضرر میکند. البته گاهی هم در برنامههایی اشعار و موسیقی پخش میشود که انگار روی موسیقی و شعری که میخوانند نظارتی نمیشود؛ چون نه تهیهکننده، نه مجری و نه مدیر آن شبکه تلویزیونی از مفهوم شعر موسیقیدان آگاهی ندارند.
وقتی ساز میزند و میخواند:
انگار نفرین کردهاند این خاک را اجداد ما
تا بوده زاری بوده و تا مانده غم در یاد ما
ما نسل بازی خوردهایم آتش به پرهامان زدند
شاهان به آتش بازی و نیرنگ و استبداد ما
بازندگان بازی شطرنج قدرت نسل ماست
پایان بازی مات بود از کیش مادرزاد ما
یا زیر آواریم و سنگ یا غرق سیلابیم و جنگ
***
انگار نفرین کردهاند این خاک را اجداد ما
من با تو همدردم رفیق خنجر به پشت من نزن
هرگز نمیخواهد رسید، جز ما کسی بر داد ما
روزی فرا خواهد رسید روزی که ما هم نیستیم
غم جای خود را میدهد بر چهرههای شاد ما
این شعر و خواندن آن در تلویزیون با توجه به اینکه به تعبیر محمدعلی بهمنی در زمانه دیگری گفته شده، چه منظوری برای مخاطب ایجاد میکند؟ تا جائیکه میدانیم هر تصویر و موسیقی و فیلمی قبل از پخش با ناظر پخش هماهنگ میشود؛ این شعر چه ارتباطی با این روزگار دارد؟ در شرایطی که بحران "کرونا" در کشور وجود دارد جای چنین ناامیدیهایی است؟
محمدعلی بهمنی در گفتوگویی با خبرنگار خبرگزاری تسنیم، به این نکته اشاره کرد هر شعری زمانهای دارد و در هر زمان هم میتواند باشد؛ به طورکلی به عنوان نظر میگوییم و یک زمانی در رادیو و تلویزیون پخش میشود و برای پخش آن نیازمند مراقبتهایی است؛ شاید بخشی از آن نیاز نباشد و بخشی پخش شود. این نگاه متفاوت و هوشمندانه باید وجود داشته باشد بدانند در چه زمانهای کدام شعر خوانده میشود. البته که هر نگاه و روشی، مخاطبین و سلایقی را به دنبال دارد اما در هر صورت جای هر شعر و موسیقی هم در تلویزیون نیست. حتی اشعار و موسیقیهایی که گاهی رد میشوند اما از تلویزیون سر درمیآورند. در هر صورت اعتقاد دارم که شنیدن و دیدن هر چیزی بستگی دارد که در کجا آن را به صدا درآوریم و یا به تصویر بکشیم.
تلویزیون وقتی در زمانه بحران، کنداکتورش را تغییر به شادی و سرگرمی میدهد به برنامهها و میهمانان و اشعار و موسیقی هم که روی آنتن میرود توجه کند که مضامین یأس و ناامیدی نباشند.
انتهای پیام/