به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ با انتشار نخستین خبرهای شیوع کرونا در جهان، رسانهها هم چند سیاست کلی را برای پوشش اخبار مرتبط در پیش گرفتند. سیاستهایی که بیشتر مبتنی بر آموزش و ارائه راهکار برای مقابله با شیوع گستردهتر ویروس بود.
در این میان اما رسانههای فارسی زبان معاند در کنار تظاهر به آموزش نسبت به ارائه اخبار مربوط به کرونا در ایران، سیاست دیگری داشتند و آن ارعاب و شایعهسازی بوده است.
این شکل پوشش اخبار به نحوه انجام میشد که وقتی مخاطب عملکرد این رسانهها را پیگیری میکرد تنها برداشتش این بود که منشا ویروس کرونا ایران بوده و از اینجا به سایر نقاط جهان سرایت کرده است!
بعد از انتقال ویروس به کشورهای اروپایی و به خصوص جهش آمار مبتلایان در ایتالیا، دیگر سیاست پنهانکاری در این رسانهها کارساز نبود و عملکرد آنها در مواجهه با اخبار تغییر کرد اما همچنان سیاهنمایی از وضعیت ایران در رأس امور قرار داشت!
بعد از برخی اقدامات افراد به اصطلاح مذهبی در ایران که اقدام به لیس زدن ضریح و شکستن دربهای ورودی اماکن مذهبی کردند، رسانههایی مانند بی.بی.سی تمرکز زیادی بر این موضوعات داشتند و استراتژی تقابل نهایی عقل و دین را در پیش گرفتند؛ مواد خام این خبرپردازیها هم توسط عوامل آنها با عناوین شیعه انگلیسی و سنی امریکایی تأمین میشد.
نمایش تحجر به جای تدین در این رسانهها آن هم در شرایطی که تمام علما بر لزوم توجه به دستورات پزشکی تأکید میکردند، مصداقی بود برای پی بردن به سیاستهای کلی این رسانهها که همان دوقطبیسازی بین عقل و دین است اما این دوقطبیسازی برای مسیحیت افراطی مصداق پیدا نمیکند و وقتی اعلام میشود که کلیساها را تعطیل نمیکنیم دیگر خبری از تحلیلهای این رسانهها به گوش نمیرسد!
چند کلید واژه اساسی در رفتار متناقض این رسانهها بیش از هر چیز به چشم میخورد، اول ایجاد تشکیک در آمارهای ارائه شده توسط مسئولان ایرانی است، چه آمار کشتهشدگان باشد و چه مبتلایان؛ این در حالی است که سازمان جهانی بهداشت، بارها بر صحت آمار ارائه شده کشورمان صحه گذاشته است، این رسانهها همچنان بر سیاستهای القایی خود پایبندند چرا که این یک خط و مشی کلی است و از طرف تمام رسانههای همسوی "بی.بی.سی" پیگیری میشود.
از طرف دیگر تمرکز تحلیلها بیتدبیری و ناکارآمدی کشور در کنترل و درمان بیماری است که اگر در این روزها آمار مقایسهای سایر کشورها را هم به درستی پوشش میدادند اثرگذاری سیاست دومشان با مشکلات جدی مواجه میشد.
برای این سیاستهای کلی مصادیق متعددی در اخبار این رسانهها دیده میشود به عنوان مثال وقتی حرف از قرنطینه شهرهای ایران به میان میآید مباحث شکل امنیتی به خود میگیرند و به گفته این رسانهها ملاحظات امنیتی مانع از قرنطینه شده! اما وقتی بوریس جانسون، لزومی در انجام قرنطینه نمیبیند سیاست تنها سکوت است و توجیه.
همین سیاست متناقض در انتخابات فرانسه هم دایر بود؛ بسیاری از تحلیلگرن این رسانهها، انتخابات مجلس شورای اسلامی در ایران را دستاویزی قرار دادند تا به واسطه آن بگویند ایران کرونا را دیر اعلام کرده است اما در بحبوحه کرونا، رئیس جمهور فرانسه مردم را به انتخابات دعوت میکند و دوباره سیاست تحلیلی این رسانهها سکوت بود و سکوت؛ در ماجرای فقدان مواد ضدعفونی کننده و ماسک در اروپا سیاست همان سکوت است و در زمان خالی شدن فروشگاههای امریکا دوباره سکوت.
حالا تمرکز پوشش اخبار بیشتر بر بار معنایی صفات کاربردی در خبر و القای احساسات متناقض با استفاده از همین لغتها متمرکز شده است؛ به عنوان مثال وقتی بیبیسی قصد دارد از عملکرد کشورهای اروپایی در مواجهه با ویروس کرونا گزارش دهد از اصطلاح «تدابیر شدید» استفاده میکند اما همین شکل از پوشش اخبار برای ایران آمیخته میشود از القای بیتدبیری مسئولان کشوری و افزایش مجدد هراس عمومی!
این رسانه همچنین وقتی از ابتلای معاون وزیر بهداشت ایران به کرونا خبر می زند از اصطلاحاتی چون «طنز تلخ» یا «عمق واجعه» استفاده میکند اما وقتی به ابتلای وزیر بهداشت انگلیس میرسد تفاوت رفتار رسانهای در این رسانه آشکار می شود.
بی بی سی حتی کرونا را هم بهانهای برای تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران قرار میدهد و در مطلبی با تیتر «بحران کرونا و احتمال ایجاد تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران» تأثیرات این ویروس بر موضوعات سیاسی و اجتماعی را بررسی میکند اما چرا حتی بی بی سی بینالمللی همین موضوعات را برای سایر کشورها در دستور کار خود قرار نمیدهد.
در کنار این موضوعات، رسانهای مانند بیبیسی هنوز هیچ موضع شفافی در برابر سیاستهای دولت انگلستان در قضیه ویروس کرونا نداشته است، آن هم در شرایطی که دولت این کشور هنوز حتی مدارس را هم تعطیل نکرده است1
انتهای پیام/