به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «انتظار» از مهمترین کلیدواژهها و جزء لاینفک مسأله مهدویت است. یک برداشت بسیار سطحی از این مفهوم، نشستن، سکون، قعود و به زبان آوردن پیوسته واژۀ انتظار بدون عمل است که این نزد خدای متعال و اهلبیت(ع) جایی ندارد، اما اگر کمی بهدیدۀ دقت بنگریم در خواهیم یافت که معنا و مفهوم انتظار فراتر از اینهاست و اتفاقاً حرکت، پویایی و آمادگی در آن وجود دارد.
رهبر معظم انقلاب اسلامی چندی پیش در ابتدای جلسۀ درس خارج فقه خود، در تفسیر روایت «اِنْتِظارُ الْفَرَجِ عِبادَةٌ» فرمودند: انتظار فرج فقط انتظار فرج بهمعنای ظهور حضرت ولیّعصر سلام الله علیه و عجّل الله فرجه و جعلنا الله فداه نیست، مطلق فرج است. نفس اینکه انسان انتظار فرج داشته باشد، یعنی اگر در یک شدّتی قرار دارد، انتظار داشته باشد که آن شدت برطرف بشود، این یعنی چه؟ یعنی اینکه شما هرگز در هیچ شرایطی نباید ناامید بشوید، در هیچ شرایط شما امید را از دست ندهید.
رهبر معظم انقلاب خاطرنشان کردند: فرض کنید انسان در یک تونلی گیر افتاده که مدخل تونل را مثلاً یک سنگی بسته، انتهای تونل هم بسته است، در یک چنین وضعی هم انتظار فرج داشته باشید؛ یعنی خدای متعال ممکن است یک تفضلی بکند، فرض کنید گوشهای از سقف بریزد راهی باز بشود انسان بیرون برود.
ایشان تأکید کردند: در هیچشرایطی انسان نباید احساس بنبست بکند بلکه بایستی همیشه انتظار فرج داشته باشید. در مورد این انتظار فرج میفرمایند: عبادت است.
رهبر معظم انقلاب در مورخه 96/2/20 دربارۀ معنای "انتظار" فرمودند:
«انتظار یعنی چه؟ انتظار بهمعنای مترصّد بودن است. در ادبیّات نظامی یک چیزی داریم بهنام «آمادهباش»؛ انتظار یعنی «آمادهباش»! باید «آمادهباش» باشیم. انسان مؤمن و منتظر، آن کسی است که در حال «آمادهباش» است. اگر امام شما که مأمورِ به ایجاد عدالت و استقرار عدالت در کلّ جهان است، امروز ظهور بکند، باید من و شما آماده باشیم. این «آمادهباش» خیلی مهم است؛ انتظار به این معنا است. انتظار بهمعنای بیصبری کردن و پا به زمین کوبیدن و چرا دیر شد و چرا نشد و مانند اینها نیست، انتظار یعنی باید دائم در حال «آمادهباش» باشید.»
بزرگترین وظیفۀ منتظران
بزرگترین وظیفه منتظران امام زمان این است که از لحاظ معنوی و اخلاقی و عملی و پیوندهای دینی و اعتقادی و عاطفی با مؤمنین و همچنین برای پنجه درافکندن با زورگویان، خود را آماده کنند. کسانی که در دوران دفاع مقدس، سر از پا نشناخته در صفوف دفاع مقدس شرکت میکردند، منتظران حقیقی بودند. کسی که وقتی کشور اسلامی مورد تهدید دشمن است، آمادهی دفاع از ارزشها و میهن اسلامی و پرچم برافراشتهی اسلام است، میتواند ادعا کند که اگر امام زمان بیاید، پشتسر آن حضرت در میدانهای خطر قدم خواهد گذاشت اما کسانی که در مقابل خطر، انحراف و چرب و شیرین دنیا خود را میبازند و زانوانشان سست میشود؛ کسانی که برای مطامع شخصی خود حاضر نیستند حرکتی که مطامع آنها را به خطر میاندازد، انجام دهند؛ اینها چطور میتوانند منتظر امام زمان به حساب آیند؟ کسی که در انتظار آن مصلح بزرگ است، باید در خود زمینههای صلاح را آماده سازد و کاری کند که بتواند برای تحقق صلاح بایستد. (بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم بهمناسبت نیمهشعبان در مصلای تهران 1381/07/30)
انتهای پیام/+