به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، همانگونه که در دو گزارش قبلی اشاره شد، «نکبت» یا همان اشغال فلسطین، با اندیشه التقاطی و مخالف با دیانت یهودِ صهیونیزم شکل گرفت. اندیشه ای که برخلاف کتاب مقدس بازگشت به سرزمین مقدس، ایجاد وطن قومی و تشکیل حاکمیت یهودی را به عنوان آرمان مطرح کرد. این اندیشه با اولین کنگره صهیونیزم در سال 1897 مدون و برنامه ریزی شد و نخستین گام های اجرایی کردن آن با حرکت صهیونیست ها به سمت جلب حمایت قدرت های آن زمان آغاز شد. گام هایی که در جلب عثمانی ها ناموفق اما در همراه کردن انگلستان موفق بود.
با ورود انگلستان به عرصه اشغال فلسطین روند «نکبت» سرعت بیشتری گرفت اما کار آنجایی به وخامت نهاد که انگلستان با انتصاب خود در جامعه ملل به عنوان قیم فلسطینیان به بهانه تشکیل دولت جدید، با لشکری از یهودیان متعهد به آرمان صهیونیزم وارد فلسطین شد.
قیمومت و مصائب فلسطینیان
انگلیسی ها با شعار ظاهر الصلاحِ تشکیل حکومت برای فلسطینیان وارد فلسطین شدند اما در حقیقت نقطه مقابل آن یعنی گرفتن فلسطین از فلسطینیان را هدف گرفته بودند. انگلیسی ها گارد سلطنتی را به فرماندهی هربت صاموئل یهودی فلسطین فرستادند و عملاً تعهدشان در اعلامیه بالفور را پی گیری کردند.
آغاز موج مهاجرت صهیونیست ها
مهمترین اقدام انگلیسی ها در فلسطین، فراهم کردن شرایط مهاجرت یهودیان معتقدبه صهیونیزم به فلسطین بود. انگلیسی ها به آژانس یهود اختیار دادند تا هر تعداد یهودی را که می خواهند به فلسطین کوچ دهند. آژانس یهود که ذیل جنبش صهیونیزم کار می کرد از تمام دنیا یهودیان معتقد به صهیونیزم را به فلسطین گسیل داشت. پیش از آغاز قیمومت تعداد یهودیان فلسطین حدود 5 درصد کل جمعیت فلسطین بود. اما در آخرین سال های قیمومت زمانی که طرح تقسیم فلسطین توسط سازمان ملل پیشنهاد داده این میزان به 30درصد جمعیت فلسطین رسیده بود.
دست اندازی بر املاک فلسطین
انگلیسی ها که بر تمام وجوه زندگی فلسطینی ها حاکمیت یافته بودند گرفتن مجوز ساخت و ساز به فلسطینی ها را با موانع مختلف امری محال ساخته بودند. در امر ثبت اسناد و املاک کاری از پیش نمی رفت ضمن اینکه املاک و زمین هایی که صاحبان آنها مطلع نبودند یا صاحب مشخصی نداشت را با ایجاد اسناد جعلی مصادره می کردند. این زمین ها و ساختمان ها در کنار ساختمان هایی که ساختمان ها و املاک دولتی محسوب می شد و بسیاری از آنها از دوره عثمانی به انگلیسی ها رسیده بود در آخرین روز حضور انگلیسی ها در فلسطین به طور کامل در اختیار صهیونیست ها قرار گرفت.
حمایت از جوخه های اعدام جنبش صهیونیزم
زمانی که دوره قیمومت آغاز شد صهیونیست های تندرو مثل بن گوریون با چراغ سبز انگلیسی ها اقدام به ایجاد گروه های تروریستی و جوخه های ترور در فلسطین کردند. گروه هایی چون پالماخ، اشترن و هاگانا در این راستا به وجود آمدند. این گروه ها مهاجران صهیونیست جوان را جذب می کردند و با همکاری فرماندهان نظامی انگلیس اقدام به ترور فلسطینی ها می کردند. این گروه ها با کشتن فلسطینی ها و با آتش زدن خانه ها و مزارع کشاورزان فلسطینی در جامعه فلسطینی ها ایجاد رعب و وحشت می کردند. یکی از اموری که این گروه ها پی گیری می کردند ترور برخی عناصر انگلیسی و یا صهیونیست در منطقه بود تا بدین وسیله هم فلسطینی ها را متهم به کشتار کنند و هم اینکه بین مسلمانان و یهودیان و فرماندهان انگلیسی اختلاف به وجود آورند.
همه این اقدامات با هماهنگی انگلیسی و حتی دادن سلاح به جوخه های ترور انجام می شد. در حالی که فلسطینی ها را ازداشتن کوچک ترین سلاح منع می کردند.
مقابله با مقاومت فلسطینی ها
هنگامی که فرمانداران انگلیسی مسیر مهاجرت یهودیان را به فلسطین هموار کردند فلسطینی ها از این مسئله مطلع شدند و اقدام به مقابله با آنها کردند. در این میان درگیری ها و انقلاب های فراوانی به وجود آمد اما در این زمان این فلسطینی ها بودند که مقابله انگلیسی ها روبرو شدند. انگلیسی ها با قرار دادن قوانین سخت علیه فلسطین داشتن هرگونه سلاح را ممنوع کرده و هر گونه مقاومت را به شدت سرکوب کردند. نتیجه این سرکوب ها به وجود آمدن انقلاب های بزرگی چون انقلاب یافا، قیام حیفا و قیام شیخ عزالدین قسام بود.
ایجاد جو روانی علیه فلسطینیان در فضای بین الملل
انگلیسی ها با تراشیدن بهانه های مختلف و بیان کردن این بهانه ها در جامعه ملل آن دوران همواره این مسئله را مطرح می کردند که شرایط برای ایجاد حاکمیت جدید در فلسطین فراهم نیست لذا دوره قیمومت را که قرار بود حداکثر یک دهه به طول انجامد افزایش می دادند و در این دوران به صهیونیست ها برای تحقق اهدافشان کمک می کردند. در اواخر دوره قیمومت انگلستان بر فلسطین جنگ جهانی دوم آغاز شد پیش از شروع جنگ جهانی دوم به دلیل قیام های متعددی که در فلسطین رخ داد جامعه ملل به فکر افتاد تا برای حل این درگیری ها راه حلی ارائه دهد. این مسئله با جنگ روانی انگلیسی ها همراه بود و آنها فلسطینی ها را مسئول این درگیری ها معرفی می کردند.
طرح تقسیم ، طرحی انگلیسی
زمانی که جامعه ملل در دهه 1930 برآن شد مسئله درگیری در فلسطین را با راه حلی پایان دهد، دو کمیته را به فلسطین اعزام کرد تا راه حلی را پس از بررسی اوضاع ارائه دهد. کمیته اول کمیته پیل بود که سال 1936 به فلسطین اعزام شد. این کمیته که با عنوان «کمیته سلطنتی بریطانیا» مشهور است به سرپرستی یک انگلیسی به نام پیل مسئول تهیه طرحی برای حل مشکلات فلسطین شد. این کمیته پس از یک سال تحقیق طرحی را ارائه کرد که در آن اشاره شده بود برای حل مشکل باید فلسطین به سه قسمت تقسیم شود. توصیه های کمیته پیل مورد قبول هیچ کس قرار نگرفت. لذا کمیته دومی را با عنوان کمیته «وودهد» در سال 1938 به فلسطین اعزام کردند.
کمیته ووهد هم یک کمیته انگلیسی بود که با ورود به فلسطین به این نتیجه رسید که خود مسئله قیمومت مشکلات کنونی را به وجود آورده است. لذا پیشنهاد داد با پایان قیمومت، فلسطین به سه بخش تقسیم شود. یک دولت یهودی، یک دولت عربی و قدس که در اختیار سازمان ملل قرار گیرد و منطقه بین المللی باشد. راه حل کمیته «وودهد» نخستین راه حل سازمان ملل برای حل مسئله فلسطین بود.
توصیه کمیته «وودهد» تحت عنوان «طرح تقسیم فلسطین» در سال 1947 طی قطعنامه شماره 181 سازمان ملل به تصویب رسید. براساس این طرح کمی بیش از 42درصد خاک فلسطین به تحت عنوان یک حاکمیت عربی به فلسطینی ها داده می شد و حدود 58 درصد خاک فلسطین به یک حاکمیت یهودی اختصاص می یافت و قدس وبیت لحم نیز که مساحت کمی را به خود اختصاص داده بودند به عنوان منطقه بین المللی در اختیار سازمان ملل قرار می گرفتند. این در حالی بود که جمعیت صهیونیست ها در این دوره با وجود موج های مهاجرت وسیع حدود یک سوم جمعیت فلسطین بود و دوسوم جمعیت فلسطین، مسلمانان فلسطینی بودند.
این طرح ظالمانه و اشغالگرانه خدمتی بود که دو کمیته انگلیسی به صهیونیست ها کردند و عملاً فلسطین را به یهودیان دادند. اما صهیونیست ها به این هم قانع نبودند و تمام فلسطین را می خواستند لذا با هماهنگی کامل با انگلیسی ها، این طرح را نپذیرفتند و برای بلعیدن کل فلسطین آماده شدند.
ادامه دارد...
انتهای پیام/