به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم، روز قدس با تمام سختی ها و مشکلات ناشی از انتشار کرونا در بسیاری از کشورهای جهان برگزار شد و شور آن در رسانه ها وصف شد ولی اینک سخن برگزاری روز قدس در دل سرزمینی است که خود فلسطین تر از هر جای دیگری است.
مردم کشمیر نه تنها در مصیبت انتشار کرونا گرفتارند که از 290 روز قبل به محاصره کامل حدود یک میلیون نظامی هندی در آمدهاند و این روزها بیش از هر زمان دیگری زیر جنازه جوانشان را گرفته در سوگش اشک می ریزند.
غربت اینجا چون فلسطین نیست در اصل غریب تر از فلسطین است! باور نمی کنی؟ از خودت سوال کن چندبار نامش را شنیده ای و چند بار در شوک تصاویر قربانیانش مانده ای؟ ولی مردم کشمیر در دل میدان هستند پیش از همه، به خصوص اگر سخن بر سر دفاع از کیان انقلاب اسلامی باشد نه گلوله نظامیان هندی و نه خانه های آتش گرفته شان مانع مقاومتشان نمی شود.
و اما چند خط مرثیه
عزای مادرانه کشمیری ها در رثای فلسطین را تنها می توان اینگونه روایت کرد « تو می دانی که می دانم». به خیابان های شهر که می آیی مغازه هایی چشمت را می گیرند که کرکره آنها پائین است در سویی از خیابان جیپ های ارتش هند تردد می کنند و نظامیان هندو که خود را به تمام تجهیزات مجهز کرده اند کنار هم ایستاده اند تا نشانه رفتن ها را شروع کنند.
در سویی دیگر اما، کاش نمی آمدند.... کاش امروز نیایند تا زنی دیگر به عزای جوانش ننشیند ولی حاشا مسلمان که زیر بار ستم نمی رود صدای فریادهایی آشنا به گوشت می رسد پسرت نیست ولی پسرانت که هستند! فریادها در هم آمیخته از لبیک یا حسین می شنوی تا فریاد ای هند از سرزمین من بیرون برو...چشمانت می سوزد و سپس گاز اشک آور را با تمام وجودت حس می کنی. تو هم یاد گرفته ای که نباید در این گاز نفس کشید سوزش بیشتر و بیشتر می شود و روزه بودن هم سختی آن را برای تو بیشتر می کند. صدای شلیک گلوله قطع نمی شود. و جوانان کشمیری پر و بال جوانی را گرفته اند که از چشمانش خون جاریست. شاید اگر اولین بار بود که می دیدی از وحشت بیهوش می شدی ولی بارها و بارها دیده ای جوانانی را که نابینا شده اند. به کوچه ای می رسی و روی پله خانه ای می نشینی که روی دیوار مقابلت نوشته شده « کشمیر باید آزاد شود» . امروزت هم گذشت بی آنکه از حال و روز جوانت خبری گرفته باشی.
می خواهی مثل همیشه ناامید به منزل برگردی ولی مگر می شود؟ خودخواهی را کنار بگذار زن. امروز باید برای خواهرت هم اشک بریزی هرسال این کار را کرده ای و امسال هم... جنس مرثیه خواندت که فرق نکرده کلمات را هم که حفظ شدی مثل همیشه تکرار کن.
تو می دانی که می دانم! خواهرم جوانت را ربوده انت؟ جوان من نیز ربوده شد. سال های سال است که چشم انتظار بازگشت او شده ای بی آنکه بدانی باز میگردد یا خیر؟ از سفره های منزل من سوال کن که من نیز هر روز به امید بازگشتش سفره می اندازم.
تو نیز داغدار جوانانی هستی که روزگاری آنها هم بازی پسرت بودند و سپس گلوله های سرخ سینه هایشان را دریدند؟ در نزدیکی خود مادران زیادی را می شناسم که اینگونه سیاه بخت شده اند.
راستی شما هم نیمه بیوه دارید؟ زنان مظلومی را می گویم که ده ها سال است شوهرانشان را ربوده اند و نه می دانند که آنها زنده هستند و نه مرگشان را باور می کنند، جوانیشان را انتظار چون موریانه خورده...
تو نیز چون من آرزوی داماد کرد پسرت داشتی و اینک در سراب چهره اش روز و شب بی تابت می کند؟ نه تو زبان کشمیری می فهمی و من نه عربی بلدم. ولی صدای قلب هم را خوب می شنویم.
راستی خواهرانه می گویم به وعده هایی که در اخبار می دهند و می گویند سازمان ملل کاری خواهد کرد دل خوش نکن. هیچ وقت نفهمیدم سازمان ملل چگونه جایی است ولی این را می دانم که کاری به غصه من و تو ندارند، روزگاری کارم شده بود پرسیدن همین خبرها...
حرفی دیگری در دل دارم، زندگیت رفت و جوانیت و آرزوهایت ولی خودت را پیش سربازان کوچک نکن! حتی با آنها حرف هم نزن، حرفهایت را نمی فهمند آنها که مادر نیستند وقتی گریه می کنی به خود می بالند که وظیفه ای که داشته را خوب انجام داده اند....
شب و روزت چون من در ترس می گذرد که نکند صدای چکمه سربازان را بشنوی؟ هرچند وقتی شنیدی دیگر دیر شده است محله را محاصره می کنند سپس به خانه ای یورش می برند! اسمش را گذاشته اند تفتیش ولی تفتیش کجا بوده خواهر. در را می شکنند زنان خانه را می زنند و سپس به سمت جوان خانه یورش می برند. خونش را می ریزند و می روند... می دانم تو هم دیده ای آنچه من دیده ام را. شنیده ای آن خبرهای تلخی که من شنیده ام را و با تمام وجود حس کرده ای مرثیه هایی که من حس کرده ام را .
تو در فلسطینی و من در کشمیر تو عرب زبانی و من کشمیری تو هیچ گاه مرا ندیده ای و من تو را ولی هر سال می آیم ... اگر دشمنان من و تو متحد هستند چرا من و تو همدل نباشیم تو برای من مرثیه بخوان و من برای تو. مرثیه ای از جنس حس و احساس که خوب می دانی که می دانم....
متن: محمد رضا کمیلی/ تصاویر: سید ساجد رضوی
انتهای پیام/.