به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم ٬ از زمان آغاز اختلاف میان لبنان و دشمن صهیونیستی در زمینه مرزهایی آبی اقتصادی ویژه لبنان٬ صهیونیستها از ترس مقاومت٬ نزدیک شدن به منطقه متعلق به لبنان در این مرزها امتناع می ورزید و حتی میانجیگریهای مسئولان آمریکایی برای اعطای امتیازات ویژه به رژیم صهیونیستی در این منطقه برای آنها ثمربخش نبود.
اختلافات میان دو طرف بعد از تجاوز رژیم صهیونیستی به 13 منطقه در مرزهای جنوبی بینالمللی لبنان با فلسطین اشغالی که صهیونیستها قصد دارند این مرزها را به هم زده و برای اشغال مساحت گستردهای آنها را دوباره ترسیم کنند٬ تشدید شد.
اسرائیل ادعا میکند که این مناطق تنها متعلق به لبنان نبوده و مناطق متنازع میان این کشور و اراضی اشغالی است. اما در توافقنامه پولیه-نیوکمپ( توافقنامه بین انگلیس و فرانسه در سال 1929 ) که سازمان ملل نیز در سال 2000 به آن اعتراف کرد٬ این مناطق بدون شک تنها متعلق به لبنان است.
البته طمعورزیهای رژیم صهیونیستی در لبنان تنها منحصر به مرزهای دریایی و خشکی و مناطق مذکور نبوده و شامل مرزهای لبنان با سوریه نیز هست؛ تا جایی که رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا مزارع شبعای لبنان را به ارتفاعات جولان سوریه که در اشغال صهیونیستهاست ضمیمه کرده است.
در حال حاضر اسرائیل متوجه شده که قوانین بینالمللی نمیتواند هیچ فرصتی برای رسیدن آن به اهدافش و گسترش اشغالگری در این مناطق فراهم کند و همه قوانین و قطعنامه ها علیه آن است؛ بنابراین تصمیم گرفته تا به منطق «زور» که سنگ بنای این رژیم است بازگردد. اما تحمیل زور بر لبنان بعد از سال 2006 و تثبیت معادله بازدارندگی حزبالله و مقاومت علیه آن در لبنان قابل اجرا نیست. از سوی دیگر حضور مقاومت و همپیمانان آن در راس قدرت لبنان مانع اعطای هرگونه امتیاز به دشمن صهیونیستی ولو تحت فشارهای آمریکا میشود.
به عبارت ساده تر اسرائیل در مقابله با لبنان به یک دیوار بزرگ برخورد کرده است؛ چرا که قانون هیچ حقی به آن نمیدهد و مقاومت نیز این رژیم اشغالگر را از تحمیل هرگونه زور بر لبنان بازداشته است.
بنابراین در این شرایط صهیونیستها دو راه بیشتر ندارند: یا اینکه تسلیم قوانین بینالمللی شده و از طمعورزیهایشان چشم بپوشند٬ یا به زور متوسل شده و پیامدهای آن را در مقابل حزبالله بپذیرند.
درسالهای اخیر رژیم اشغالگر صهیونیستی برای تجزیه محور مقاومت و نابودی حزبالله٬ روی جنگ تروریستی علیه سوریه حساب باز کرده بود؛ اما این جنگ با رسیدن به مراحل فرسایش نتوانست هیچ یک از رویاهای صهیونیستی-آمریکایی را تحقق بخشد. بعد از آن نوبت به استراتژی فشار حداکثری آمریکا علیه ایران و لبنان و سوریه رسید تا شاید از این رهگذر چیزی عاید اشغالگران شود؛ تا جایی که جنون و سردرگمی آمریکا را طی سه روز گذشته دیدیم که اعلام کرد: در صورت حضور حزبالله در دولت، استخراج نفت در لبنان صورت نمیگیرد و صندوق بینالمللی پول نیز کمکی به این کشور نمیکند. این درحالی است که «دیوید شنکر» معاون وزیر خارجه آمریکا در امور خاورمیانه هفته گذشته با غرور خاصی مدعی شده بود ایالات متحده اولین کمککننده به لبنان است و هیچ کس جایگزین آن نخواهد بود. اما صدور حکم ممنوعالمصاحبه شدن «دورثی شیا» سفیر واشنگتن در بیروت به دنبال اظهارات مداخلهجویانهاش و اتهامات وی ضد حزبالله و استقبال طرفهای رسمی این کشور از این حکم نشان داد که لبنانیها هرگز فریب اینگونه توطئهها را نمیخورند.
بعد از آن آمریکا متوجه شد که زمان تصمیمگیری های دشوار در مقابل لبنان فرار رسیده و به سرعت کابینه رژیم صهیونیستی اجازه اکتشاف نفت و گاز در مناطق متنازع این کشور با صهیونیستها را به ویژه در بلوکهای 8 و 9 و 10 صادر کرد، اما این تصمیم به کجا منتهی میشود؟
در وهله اول باید تاکید کنیم که حل و فصل مناقشات در مرزهای مناطق اقتصادی به صورت یکجانبه اقدامی غیرقانونی است؛ به ویژه اینکه اگر یک طرف (مانند اسرائیل) قانون دریاها را امضا نکرده باشد. در این شرایط حتی اگر لبنان هم این امر تحمیلی را بپذیرد٬ غیرقابل قبول است و بنابراین لبنان برای حمایت از حقوق خود باید از هرروشی که میتواند و حتی پناه بردن به سازمان ملل یا یک طرف سوم جلوی آن را بگیرد.
اسرائیل به خوبی میداند که تهدیدات حزب الله جدی بوده و صرفا نمایشی نیست؛ اما شاید در حال حاضر تنشهای داخلی لبنان و فتنهانگیزیهای آمریکا در آن بتواند این فرصت تکرارنشدنی را برای صهیونیستها برای تجاوز به منطقه مورد نزاع فراهم کند که اتخاذ این تصمیم برای رژیم صهیونیستی محدود به 3 احتمال است:
-لبنان با اراده و قدرت خود در برابر آن میایستد؛ اما از آنجایی که رژیم صهیونیستی اساسا به چیزی به نام دیپلماسی اعتقاد ندارد٬ مراقب واکنشهای ارتش لبنان و مقاومت به رهبری حزب الله خواهد بود که اگر لبنان به این گزینه متوسل شود٬ جنگی میان دو طرف رخ میدهد که صهیونیستها اکنون اصلا به دنبال آن نیستند.
-تحت فشار قراردادن لبنان برای روی آوردن به مذاکرات ناباربر با هدف گرفتن یک سری امتیازات از مرزهای زمینی و ترسیم دوباره آنها و صرف نظر کردن لبنان از مزارع شبعا.
-فریب دادن لبنان و مقاومت برای ورود به یک جنگ با استفاده از فشارهای آمریکا و تحرکات آن در فضای داخلی لبنان که البته اسرائیل تا زمانی که از آشفتگی اوضاع داخلی لبنان و انفجار یک فتنه بزرگ برای تضعیف مقاومت آن مطمئن نشود هرگز وارد این جنگ نمیشود.
بنابراین تصمیم رژیم صهیونیستی برای اکتشاف نفت در منطقه اقتصادی لبنان بسیار خطرناک بوده و پیامدهای زیادی برای لبنان خواهد دشت؛ لذا لبنانیها باید با احتیاط فراوان و از هر راهی که میتوانند در برابر این اقدام ایستادگی کنند.
منبع:روزنامه البناء
انتهای پیام/