به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم، اپوزیسیون دولت افغانستان که تا حدودی دولت مرکزی را انحصارگرا میداند و خود را نیز از ساختار قدرت دور میبیند با نزدیکتر شدن مذاکرات بینالافغانی تلاش دارد تا برای سهیم شدن در دولت و نظام سیاسی آینده افغانستان مذاکرات مستقیم با طالبان را نیز آغاز کند.
رهبران و احزاب سیاسی مخالف دولت افغانستان تلاشهای آشکار برای مذاکرات مستقیم با طالبان را از بهمن ماه سال 1397 با حضور در نشست مسکو آغاز کرد که خشم ارگ ریاست جمهوری را در پی داشت و اشرف غنی در آن زمان تصریح کرد که شرکتکنندگان نشست مسکو صلاحیت اجرایی ندارند و نمیتوانند از افغانستان نمایندگی کنند.
در این نشست حامد کرزی رئیس جمهوری سابق افغانستان با دهها نفر از حامیانش از جمله یونس قانونی، محمد محقق، عطامحمد نور، اسماعیل خان، نمایندگان حزب اسلامی و شماری دیگر از چهرههای سیاسی شرکت داشتند.
نشست مسکو که زمینهساز مذاکرات بعدی با طالبان شد و نمایندگان دولت نیز در آن حضور نداشتند همچنین منجر به مشروعیتبخشی به این گروه در سطح منطقه و جهان شد و دیدارهای دیپلماتیک و آشکار مقامات مختلف کشورهای جهان با طالبان آغاز گردید.
دور تازه تلاشهای احزاب برای مذاکره مستقیم با طالبان
اوایل شهریور ماه حزب جمعیت اسلامی افغانستان در واکنش به درج نام «صلاحالدین ربانی» رهبر این حزب در ترکیب شورای عالی مصالحه افغانستان که توسط اشرف غنی منتشر شده بود، تصریح کرد که نام وی بدون مشورت در فهرست قرار گرفته و تاکید نمود که جمعیت اسلامی برای مذاکرات صلح یک تیم مذاکره کننده مستقل تشکیل داده است.
«گلبدین حکمتیار» رهبر حزب اسلامی افغانستان نیز اخیراً به رسانهها گفت که به دلیل عدم مشورت دولت با شخصیتها و جریانهای سیاسی در روند صلح، احزاب مذاکرات مستقیم با طالبان را آغاز کردهاند.
«اورآسیا رویو» در این باره نوشت که برخی شخصیتهای اپوزیسیون از جمله کرزی و عبدالله مدل متفاوتی برای مذاکرات بینالافغانی دارند و تلاش دارند تا با دور زدن غنی بطور جداگانه با طالبان به توافق برسند.
چرایی تمایل طالبان برای مذاکره با احزاب و چهرههای سیاسی
از سوی دیگر، طالبان همواره تصریح کرده که تنها حاضر است با دولت افغانستان به عنوان یکی از طرفهای درگیر در جنگ بر سر میز مذاکره بنشیند. این گروه بر حضور نمایندگان احزاب و جریانهای سیاسی افغانستان در گذشته نیز تاکید داشت بنابراین به احتمال بسیار برنامه ویژهای برای آن نیز دارد.
طالبان به خوبی میداند که اختلافات داخلی بین تیم مذاکره کننده دولت افغانستان و نیز مخالفتهای احزاب و شخصیتهای سیاسی با دولت اشرف غنی به معنی افزایش قدرت چانهزنیاش بر سر میز مذاکرات است.
این گروه بر سر میز مذاکره میآید و اگر آنچه دولت پیشنهاد میکند را دوست نداشته باشد به طرف اپوزیسیون خواهد رفت و اگر احزاب مخالف اشرف غنی پیشنهاد بهتری نداشته باشند هر لحظه میتواند با استفاده از اهرم نظامی جنگ را تشدید کند و توپ را در میدان دولت بیندازد.
در سوی دیگر، در حالی که دو دستگی دولت و اپوزیسیون بر سر مذاکرات صلح منجر به کاهش قدرت حکومت مرکزی و زوال سیاسی آن خواهد شد. طالبان نیز در کوتاه مدت خواستار خروج نیروهای خارجی و تغییر دولت کنونی همچنین استقرار دولت موقت و همسو با خویش است.
همچنین این گروه در دراز مدت برای ادغام نیروهایش در نهادهای نظامی افغانستان، تغییر قانون اساسی و ایجاد "نظام خالص اسلامی" با قرائت خویش تلاش میکند تا این برنامه زیرکانه به هدف برسد.
با توجه به اینکه طالبان یک گروه شبهنظامی است، انسجام این گروه و دیپلماسی قوی که در مذاکرات با آمریکا به نمایش گذاشتند نشان دهنده جهش قابل تامل از زمان سقوط امارت اسلامی است که نه تنها دولت افغانستان را در روند سیاسی به بازی گرفته بلکه متحدان غربی آن را نیز چون آمریکا در زمین خود مشغول کرده است.
انتهای پیام/.