به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ براساس قانون تنظیم خانواده مصوب سال 1372 مجلس شورای اسلامی، وزارت علوم و وزارت بهداشت موظف شدند واحدی بهنام تنظیم خانواده در کل رشتههای دانشگاهی ایجاد کنند؛ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز موظف شد زمینه جلب مشارکت فعال مؤثر روزنامهها، فیلمها و انواع دیگر هنر را فراهم آورد.
از مشوقهای سازمان تنظیم خانواده میتوان به ارائه برگ تنظیم خانواده اشاره کرد که شرط اصلی جلب کمک کمیته امداد بود! به این معنی که اگر کسی مایل بود از کمیته امداد کمک دریافت کند، بعد از اینکه وزارت بهداشت عمل "وازکتومی و توبکتومی" او را تأیید میکرد به این سازمان معرفی میشد! همچنین خانوادههای کمبضاعت و متقاضی دریافت خدمات از کمیته امداد که 3 فرزند یا بیشتر داشتند و در ضمن از قدرت باروری برخوردار بودند، باید به مراکز بهداشت معرفی میشدند تا خارج از نوبت وازکتومی یا توبکتومی شوند.
پرداخت هدیه نقدی در دوران سازندگی برای زوجینی که اقدام به "عقیمسازی" خود میکردند!
بر این اساس انجام اقدامات بازدارانه بارداری برای آقایان و خانمها خارج از نوبت انجام میگرفت، در این مسیر اگر خانوادههای زیرپوشش دارای قدرت باروری از باروری خود جلوگیری میکردند (اقدام داوطلبانه برای عقیمسازی از سوی زوجین) 5000 ریال بهعنوان پاداش به آنها تعلق میگرفت! در اولویت قرار دادن این افراد در واگذاری مسکن، وام و هزینه درمانی نیز از جمله مشوقها برای کاهش تعداد فرزند بود.
برای تشویق مردم به کاهش موالید از روحانیون و کارشناسان بهداشت نیز درخواست شد خانوادهها را به اقدامات لازم ترغیب کنند؛ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز موظف شد جهت ارتقای آگاهیهای مردمی و تأمین سلامت کودکان و کل جمعیت، برنامههای آموزشی مناسبی را تهیه و پخش کند.
این قانون بهقدری دقیق و مهندسیشده به اجرا درآمد که براساس نتایج بررسیهای نمونه وزارت بهداشت در سال 1373 رشد جمعیت ایران 1.8 محاسبه شد و در حالی که نرخ باروری کشور پس از انقلاب اسلامی بیش از 6 فرزند بود، این سرعت کاهش رشد جمعیت در جهان امری بیسابقه محسوب میشد.
قانون اصلاح قوانین تنظیم جمعیت و خانواده در سال 1392 به تصویب مجلس درآمد اما آثار و تبعات قانون تنظیم خانواده دامن جمعیت ایران را گرفت و کاهش جمعیت به روند بحرانی خود ادامه داد؛ بهطوری که در زمان حاضر نرخ باروری کشورمان به کمتر از 1.8 فرزند تقلیل پیدا کرده است.
جدول فوق روند تغییرات کاهشی نرخ رشد جمعیت کشور را از سال 1365 تا سال 1385 نشان میدهد؛ این شاخصه جمعیتی در فاصله دهه 1365 تا 1375 از 3.91 به 1.47 کاهش پیدا کرده است و در زمان حاضر به کمتر از یک درصد رسیده است؛ این بهمعنی نزدیک شدن به رکود جمعیت و آغاز یک فاجعه است.
وقتی حتی پژوهشهای بینالمللی خبر از کاهش و سالمندی جمعیت در کمتر از 30 سال آینده میدهند، سؤالاتی پیش میآید که قسمت عمده آن متوجه مسئولان و سازمانهای ذیربط است؛ چرا سیاستهای لازم در مسیر افزایش جمعیت در کشور به اجرا در نمیآیند؟! چرا قانون تسهیل ازدواج جوانان از سال 1384 تاکنون خاک میخورد؟! چرا طرح جمعیت و تعالی خانواده در هفتخوان مجلس گرفتار شده است؟! و مانند آن.
انتهای پیام/+