به گزارش خبرگزاری تسنیم از قزوین، داستان مغازههای کنار خیابان (وانتبارها) را میتوان از چند بعد نگریست، در زاویه دید مسئولان این میوه فروشها کار غیرقانونی انجام میدهند زیرا علاوه بر نداشتن مجوز، مسیر عبور و مرور ماشینها را نیز سد کردهاند در حالی که در زاویه دید مردم نگاه اول کاملا مذموم است چون که مردم از فرط گرانی میوه و ترهبار در مغازه و بازارچهها تنها چاره کار را روی آوردن به وانت بارهای کنار خیابانهای شهر میبینند اما زاویه دید سوم مربوط به مغازهدارانی است که این روزها کارشان به واسطه فعالیت وانتبارها کساد شده و مردم اقبالی به خرید از آنها نشان نمیدهند.
در هیاهوی بیکاری عظیم در جامعه شاید میوه فروشی در کنار خیابان نخستین انتخاب یک فرد باشد، اکثر این میوه فروشان در گذشته اشتباهاتی را مرکتب و بنا به دلایل مختلف انواع و اقسام آسیب اجتماعی را متحمل شدهاند این در حالی است که با فراموشی روزهای رنج و درد دوباره به آغوش گرم خانواده بازگشته و کسب و کار میوه و ترهبار فروشی را برای خود به راه انداختهاند اما انگار قرار نیست جامعه مسئولان بازگشت آنها را پذیرا باشد.
حرفهای ضد و نقیض مسئولان شهری نیز هر بار داغ دل این کاسبان زحمتکش را تازه میکند، حرفهایی که فقط به خوبی گفته میشوند بدون اینکه عملی پشت سرشان باشد به عنوان نمونه بارها بحث ساماندهی وانت بارها در یک مکان متمرکز مطرح شده این در حالی است که نتیجه تمام این صحبتها میشود سرمایههایی که در نیمههای شب، شهرداری همهاش را بنا به دلخواه خود به باد میدهد و کاسبانی که با آن همه تلاش برای کسب روزی حلال مات و مبهوت میمانند.
بنا به گفته مسئولان ذیربط، این فروشندگان میوه هیچ گونه مجوزی از دادستانی، شهرداری و نیروی انتظامی ندارند و تنها با نامه حمایتی سازمان حمایت از زندانیان دست به کاسبی کنار خیابان میزنند در حالی که شهرداری بنا به وظیفه ذاتی خود میتواند با حکم قضائی به راحتی بار این افراد را جمعآوری کند حال جای این سوال است که چرا سازمان حمایت از زندانیان به جای اکتفا کردن به یک نامهای که تقریبا فاقد ارزش است، برنامه مفصل، عمیق و مشترک با همکاری شهرداری و دادستانی برای ساماندهی وانتبارهای میوه فروش ترتیب نمیدهد.
گزارش از حسین عسگری فرد و سحر علیخانی
انتهای پیام/ح