به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، سعدی، شاعر قرن هفتم که مشهور به استاد سخن است و آرامگاه او در شیراز واقع شده، مصرعی سروده که به کلام جان میدهد. مصرعی که شاید به توضیح اضافهای نیاز نداشته باشد و مقدمه خوبی برای یک داستان عجیب در فوتبال ایران باشد؛ آنجا که میگوید؛ "چون دوست دشمن است، شکایت کجا بریم".
داستان ما، وقتی به اتفاقات رقم خورده در فوتبالمان نگاه میکنیم عجیب یادآور همین مصرع است. وقتی که اتفاقات گوناگون را کنار هم میگذاریم و هر بار در جستوجوی توطئه، دسیسه یا دشمنی با فوتبالمان هستیم، اما از نگاه به خودمان عاجزیم. عاجز از اینکه پیش از دشمنی و دسیسهها نگاهی به ایرادهای خودمان بیندازیم که چگونه در حال خودزنی هستیم و به خودمان رحم نمیکنیم. جایی که هر چه در توان داریم میگذاریم تا تصویری زشت از خودمان به جا بگذاریم و در کنار آن برای جام ملتهای 2027 نیز درخواست میزبانی بدهیم.
یک هفته از حضور پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا و کشور همسایه، یعنی قطر مقابل اولسان هیوندای کره جنوبی نگذشته بود که نوبت به بازی در لیگ و مقابل نساجی رسید. دیدار فینال فارغ از اتفاقات بازی و نکات فنی، تحت تاثیر امکانات و شرایط میزبان و به خصوص استادیوم محل برگزاری این دیدار بود. با این حال پرسپولیس از الجنوب تا وطنی فقط شش روز را پشت سر گذاشت، اما انگار امکانات دو استادیوم انگار قرنها با هم فاصله داشت. جایی که با ابر، سطل، تی دستی، بیل و فرقون سعی در خشک کردن زمین چمن استادیوم وطنی داشتند که در نهایت نیز پرسپولیس در زمینی شبیه به استخر مقابل میزبانش قرار گرفت و حالا این تصاویر در رسانههای مختلف منطقهای منتشر شده است.
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
ایران برای کسب میزبانی جام ملتهای آسیا 2027 با قطر، عربستان و هند رقابت میکند و باید بتواند نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا را برای کسب میزبانی جلب کند. فارغ از اینکه به فدراسیون فوتبال اعلام شده به دلیل تحریمها امکان سپردن میزبانی به ایران وجود ندارد، کافی است توجهی به شرایط اخیر داشته باشیم. برخی مشکلات اولیه که میتوان به راحتی از آنها جلوگیری کرد وجود دارد و در کنار آن سازمان لیگ تحت هر شرایطی اقدام به برگزاری مسابقات لیگ کرده که نتیجه آن آبروریزی بینالمللی با پخش تصاویر دیدار نساجی و پرسپولیس است.
چگونه است که فدراسیون فوتبال ایران از یک سو برای میزبانی جام ملتها اقدام میکند و از سوی دیگر با آن شرایط و وضعیت استادیوم وطنی، اقدام به خودزنی؟ آیا در صورت پیروزی کشور دیگری در این رقابت، باز هم باید دنبال بهانههای چون دشمنی، دسیسه یا لابی کشورهای عربی کنیم؟ آیا عدم تخصص در حوزههای مختلف حلقه مفقوده در کسب میزبانیها نیست؟ عدم توانایی برگزاری یک مسابقه داخلی چطور؟ وقتی خودمان را در برگزاری مسابقات لیگ ناتوان جلوه میدهیم، چگونه باید انتظار داشته باشیم AFC میزبانی مهمترین مسابقاتش را به ایران بسپارد؟ حالا که این مسائل را میبینیم، قبل از اینکه کسی علیه ایران کاری کند، خودمان اقدام به خودزنی میکنیم، بهتر نیست بار دیگر این مصرع را تکرار کنیم؛ "چون دوست دشمن است، شکایت کجا بریم".
انتهای پیام/