به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم، جنگ افغانستان در چهارمین دهه هنوز ادامه دارد و جانهای بسیاری از جمله غیرنظامیان را گرفته است. افزایش فقر و فساد اداری، عدم کنترل دولت بر مناطق وسیعی از افغانستان، میلیونها آواره در سراسر دنیا و دهها هزار کشته نشاندهنده ظلم بیشماری است که مردم این کشور متحمل شدهاند.
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
بر اساس آمارهای منتشر شده توسط نهادهای حقوق بشری در افغانستانی طی سال گذشته میلادی حدود 6 هزار غیرنظامی قربانی درگیریهای طالبان، نیروهای امنیتی و حملات هوایی شدهاند و از این تعداد حدود 584 کشته و زخمی در 9 ماه سال 2020 میلادی تنها به حملات هوایی نیروهای افغان و خارجی اختصاص دارد که بسیار تاسف برانگیز است.
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در صفحه اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
براساس قوانین بینالمللی حمله به مناطق غیرنظامی و کشتار آنها جنایت جنگی محسوب میشود و تمام طرفهای درگیر باید ملزم به رعایت آن باشند اما در سالهای اخیر شاهد افزایش روند تلفات غیرنظامیان هستیم که در موارد قابل توجهی نیز به صورت عمدی هدف قرار گرفتهاند؛ از گروههای داخلی و دولت افغانستان گرفته تاجنایت سیستماتیک نظامیان خارجی، همواره غیرنظامیان قربانیان اصلی این روند بوده و هستند.
هنوز زخمی التیام نمییابد که خبری از جنایت علیه مردم بیدفاع شنیده میشود، جنایات نظامیان استرالیایی فراموش نمیشود که افشاگری درباره جنایات نظامیان هلندی و آمریکایی مطرح میشود.
رقم تلفات غیرنظامیان آنچنان در سالهای متمادی بزرگ شده است که تمام طرفها به نوعی پذیرفتهاند که این تلفات یک امر معمولی است. بنابراین صدای ناله و فریادی از مردم مظلوم افغانستان شنیده نمیشود.
چه کسی مسئول کشتار است؟
بدون شک در ادامه کشتار و درگیری، تمام طرفها مسئول هستند اما نیروهای خارجی و در راس آن آمریکا به عنوان یک اشغالگر در دو دهه گذشته مسئول اصلی بحران افغانستان هستند. حضور نیروهای خارجی و گسترش گروههای تروریستی و در نهایت ادامه جنگ در افغانستان تمام تار و پود زندگی مردم را از بین برده و اکنون در کنار تلفات بسیار غیرنظامی، گرسنگی و فقر نیز بر رنجهای این ملت افزوده است.
در گذشته نه چندان دور، دستکم پس از هر حمله تروریستی که با تلفات غیرنظامیان بی دفاع پایان مییافت، بازار بیانیه نویسی و محکوم کردنها از تمام طرفها گرم بود و چهرههای سیاسی نیز پس از مدتی در رسانهها سری از سرا در میآوردند.
اما اکنون متاثر کننده و درآورتر این است که در ماههای اخیر باوجود افزایش ناامنیها و تلفات غیرنظامیان، دولت افغانستان، نهادهای حقوق بشری، رسانهها و فعالان مدنی و حتی کشورهای اسلامی نیز سکوت ابهام آمیزی را برگزیدهاند و انگار همه چیز آرام است.
از سوی دیگر، دولت افغانستان که مسئولیت تامین امنیت مردم این کشور را به عهده دارد، به نظر میرسد که توانایی دفاع از عزت و آبرو، جان و مال مردم را ندارد و با کمکهای ناچیز جهانی خود را به خواب زده است تا کرسی چند روزه در کابل را حفظ کند.
با این حال، جنایات بسیاری در افغانستان علیه غیرنظامیان به صورت عمدی و برنامهریزی شده صورت گرفته است که در نتیجه هزاران انسان بیگناه را به کام مرگ فرو بردهاند بنابراین باید دولت، کمیسیون حقوق بشر و نهادهای بینالمللی و مدافع حقوق بشر و در رأس همه آنها سازمان ملل، این جنایات را مستندسازی کنند و عاملان آن را پای محاکمه بکشانند.
معافیت جنایات کاران جنگی در چهار دهه اخیر بدون شک در تداوم جنایت در افغانستان کمک کرده است و کمک خواهد کرد و تمام کسانی که پشت پرده تلفات غیرنظامیان هستند در آینده جسورتر از گذشته ظاهر خواهند شد.
رسانهها تنها نظارگرند
از سوی دیگر، رسانهها نیز که که پیش از این و در زمان افزایش کمکهای خارجی بانگ ندای آزادی را سر میدادند در سالهای اخیر رو به افول نهادهاند و با استفاده از سطح پایین سواد رسانه ای در افغانستان، این جنگ را در فضای مجازی به نفع دولت یا نیروهای خارجی و یا گروههای تروریستی ادامه میدهند.
دیگر نه از پیگیری خبری هست و نه مقامی در فیسبوک به جزئیات تلفات غیرنظامیان میپردازد و نه فعال مدنی و حقوق بشری صدا بلند میکند، همگان در این موضوع به گوشه عافیت خویش خزیدهاند.
اگر اتفاقی در گوشه دیگری از دنیا و بر اساس منافع شخصی و گروه و حتی در آمریکا رخ دهد، آنها از گوشه عافیت طلبی خویش خارج می شوند و ندای آزادی بیان سر میدهند. آزادی بیان آمریکایی که رسانه ها در افغانستان از آن متاثر شدهاند تا جایی خوب است که افراد، گروهها و کشورهای ذینفع را آزار ندهد.
این نوع آزادی تا جایی خوب است که از مخالفان انتقاد کنی و در غیرآنصورت سکوت باید کرد و یا که صدا در گلو خفه باید شود.
به گفته برخی از کارشناسان، تظلم خواهی و فعالیت حقوق بشری و فعالیت مدنی در افغانستان گزینشی است. هرگاه کسانی از یک نژاد و یا مذهب ویژه قربانی شوند، برای ما فرقی نمیکند و حقوق بشر نیز خدشه دار نمیشود. همچنان اگر کسی در یک جای آسیبی دید بشر است ولی همان شخص در جایی دیگر نه بشر است و ارزش انسانی دارد.
وابستگی رسانهها به آدرسهای سفارتهای خارجی و منابع مالی داخلی از مهمترین عوامل این خاموشی در قبال تلفات غیرنظامیان و افزایش جنایت است.
به هرحال چنین خاموشی بویژه در قبال غیرنظامیان مهر ننگی است بر پیشانی کسانی که به عنوان شخصیت، دولت، فعال رسانه، نهادهای حقوق بشری، نهادهای غربی و یا هر عنوان دیگری همواره سنگ آزادی را بر سینه می زنند و اکنون هیچ صدایی از آن بلند نمیشود.
کشتار غیرنظامیان در جای جای افغانستان یک عمل وحشیانه و قبیح است که هیچ توجیهی را نمی پذیرد و همگان باید در برابر آن پاسخگو باشند.
انتهای پیام/.