به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سید علیرضا میرعلینقی پژوهشگر و تاریخ نگار موسیقی ایران، مهمان برنامه «ارغنون» از شبکه رادیویی گفتوگو بود تا به بررسی تأثیرات رسانهها در تاریخنگاری موسیقی بپردازد.
علیرضا میرعلینقی گفت: روزنامهنگاری همواره در پیشبرد فرهنگهای مختلف موسیقیایی در کشورها بزرگترین نقش را ایفا میکند. در دهههای گذشته رسانهها فقط مکتوب و چاپی بودند. در حال حاضر رسانههای نوین – پادکستها و شبکههای اجتماعی و سایتها – در حوزه موسیقی فعالیتهای چشمگیر و اساسی انجام میدهند.
این پژوهشگر موسیقی ادامه داد: با گسترش رسانههای مختلف صوتی و تصویری، اهمیت موسیقی در بین مردم بیش از پیش به چشم میخورد. فرآیند تاریخنگاری موسیقی از مسیر کارهای رسانهای – مستندات و خبرها – عبور میکند. موسیقی شهری در ایران عمری 90 ساله دارد. در دوران قاجار تمام شهرهای ایران به شیوه روستایی مدیریت میشدند.
وی تأکید کرد: بسیاری از نوازندگان دوره قاجار اهالی شهر و دربار بودند. موسیقی شهری در ایران با شکلگیری اولین شهرهای مدرن در کشور متولد شده است. متأسفانه بسیاری از فقدانهای تاریخی موسیقی ایران قابل جبران نیستند. من در بسیاری از مواقع حسرت میخوردم که فلان استاد فوت شده و سؤالهای ما بیجواب مانده است.
میرعلینقی گفت: فقدان موسیقیدانی مانند استاد علی تجویدی، فقط فقدانی برای موسیقی نیست، بلکه جای خالی او در فرهنگ ایران احساس میشود. زیباییشناسیِ موجود در موسیقی استاد علی تجویدی فقط به موسیقی ختم نمیشد و این زیباییشناسی در سبک زندگی و فرهنگی او نیز جاری بود.
وی ادامه داد: هر نوع از تاریخنگاری در حوزههای مختلف باید با تکیه بر مستندات و داشتههای موثق پیش برود. نشریات موجود در سالهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا سال 1365 به دلیل محدودیتها، حتی عنوان «موسیقی» را هم در نوشتههای خود به کار نمیبردند.
این پژوهشگر تأکید کرد: در دهه اول انقلاب اسلامی تعداد بسیار کمی از افراد – تورج زاهدی و محمدجمال سماواتی – در حوزه پژوهش موسیقی و موسیقینویسی فعالیت میکردند. بسیاری از مقالات و پژوهشهای من در حوزه موسیقی با تأثیر از فعالیتهای استاد روحالله خالقی به تحریر درآمدهاند.
انتهای پیام/