به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، 17 رجب سالروز شهادت احمدبنموسی(ع) است، امامزاده واجب التعظیمی که برای ما شیرازیها بیش از یک امامزاده است. حرم شاهچراغ(ع) و وجود مقدس احمدبنموسی(ع) پناهگاه دلهای خستهمان است.
وقتی از دنیا خستهایم، وقتی دلشکستهایم، وقتی گره به کارمان افتاده این گنبد فیروزهای و صحن و سرای باصفای حرم احمدبنموسی(ع) است که مرهم گرفتاریهایمان است. شیرازیهای قدیم احمدبنموسی (ع) را با عنوان « آقای آقام یا با لهجه شیرین شیرازی « آقوی آقام» میخوانند و این عبارت یعنی عزیزترین، بزرگترین، بهترین، محرمترین و مرهمترین است.
احمدبنموسی(ع) به حق و به گواه همه بزرگان شیعه علمدار کربلای رضوی است. آنگاه که پس از شهادت امام موسی کاظم (ع) مردم برای بیعت آمدند فرمود « امام بر حق علیبنموسی الرضا(ع) است» و همه را برای بیعت به نزد شما آورد و شما برایش اینگونه دعا کردید « خدا حق تو را ضایع نگذارد که حق ما را ضایع نکردی».
حضرت احمدبنموسی، ملقب به «شاهچراغ» و «سَید السادات الاعاظم»، فرزند بزرگوار هفتمین پیشوای شیعیان، امام کاظم و برادر حضرت رضا علیهما السلام است. آنچه در تاریخ از این امامزاده واجب التعظیم نقل شده این است که وی فردی کریم، شجاع، جلیل القدر، فاضل، صالح، با تقوا، پرهیزگار، صاحب ثَروت، بزرگوار و باعزت و در نزد پدر گرامیشان دارای منزِلت بودهاند. ایشان در زمان حیات با قلم خود قرآن بسیار نوشتند و هزار بنده را آزاد کردند.
پس از آنکه مامون امام رضا(ع) را به خراسان فراخواند، حضرت احمدبنموسی(ع) با کاروانی از اهل بیت و شیعیان راهی ایران شدند. در هر شهر به تعداد همراهان حضرت اضافه میشد به گونهای که برخی از مورخان تعداد یاران احمدبنموسی(ع) را نزدیک به پانزده هزار نفر ذکر کردهاند.
ماموران و حکام شهرها خبر حرکت چنین قافله بزرگی را به مامون گزارش دادند و لذا مامون دستوری صادر کرد که تمامی حاکمان در هر کجا قافلهی بنی هاشم را مشاهده کردند مانع از حرکت آنها شوند و ایشان را به سمت مدینه بازگردانند.
حاکم شیراز، «قتلغخان» اجازه ادامه مسیر را به حضرت احمدبن موسی(ع) و همراهانشان نداد و در نتیجه این امر، جنگی در حوالی شیراز درگرفت. حضرت احمدبنموسی (ع)در سه نبرد پیاپی طی سه روز، پیروز و سرافراز میدان بودند. از این روی، قتلغ خان به نیرنگ نظامی پناه برد. گروههای جنگاور و نبرد آزموده سپاه قتلغ خان، بر سپاه حضرت احمدبنموسی(ع) تاختند و آنگاه وانمود کردند که شکست خوردهاند. یاران و سپاه حضرت احمدبنموسی (ع)به تعقیب آنهادر شهر پرداختند. آنگاه دروازههای شهر بسته شد و سپاه قتلغ خان از کمینگاه بیرون جسته، بر یاران محاصره شدهی حضرت تاختند و همگی را به شهادت رساندند.
حضرت احمد بن موسی(ع) با تنی چند از برادران و یاران خویش تا مدتی زندگی مخفیانهای را در شیراز برگزیدند، اما دیری نپایید که جاسوسان و خبرچینان به مخفیگاه حضرت دست یافتند. قتلغ خان با شمار زیادی از سپاهیان خود به آنها هجوم برد. حضرت احمد بن موسی(ع) شجاعانه در مقابل دشمن پایداری کرده و به دفاع پرداختند.
برخی از منابع چنین نوشتهاند که احمد بن موسی(ع) به تنهایی با لشکر انبوهی به نبرد پرداختند. دشمن چون دید از عهده ایشان بر نمیآید، شکافی در جایگاه استقرار حضرت ایجاد و از پشت ضربتی به ایشان وارد کرد؛ سپس خانه را خراب کرد و بدن ایشان در زیر تودههای خاک در محلی که اکنون مرقد و بارگاه حضرت احمد بن موسی(ع) است، پنهان شد.
تا اینکه در زمان اتابکان قبر مطهر ایشان پیدا و مقبرهای برای پیکر مطهرشان ساخته شد. ﺑﻨﺎ بر روایات تاریخی ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از ﻣﺤﻞ ﺷﻬﺎدت اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳــﯽ آﮔﺎه ﻧﺒﻮد ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻘﺮبالدین مسعود بن ﺑــﺪر ﮐــﻪ وی ﻗﺒﺮ آن ﺣﻀﺮت را ﯾﺎﻓﺖ و ﺑﺮ آن ﮔﻨﺒﺪی ﺳــﺎﺧﺖ.
منابع تاریخی در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺟﺴــﺪ ﻣﺒﺎرک آن ﺣﻀﺮت ﻣﯽنویسند که ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت را روﯾﺖ ﮐﺮدﻧﺪ، رﻧﮓ ﻣﺒﺎرک وی ﺑﺮﻧﮕﺸــﺘﻪ و ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﺑﺪن آن ﺣﻀﺮت دﯾﺪه ﻧﺸﺪه و ﮐﻔﻦ وی ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺎزه ﻣﺎﻧﺪه و از روی اﻧﮕﺸــﺘﺮی وی ﮐــﻪ ﻋﺒﺎرت « اﻟﻌﺰه اﷲ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﯽ» ﺑﺮ آن ﻧﻘﺶ ﺑﻮد، وی را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
بنای ساخته شده بر مقبره مطهر ایشان در طول زمان بارها دچار تغییر شده تا اینکه امروز حرم مطهر ایشان به این شکل درآمده است.
انتهای پیام/424/ش