به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، تیم ملی فوتبال ایران دیشب یکی از دوران به یادمانیاش را رقم زد و موفق شد در شرایط سختی که AFC و بحرینیها و البته برخی از داخلیها برایش درست کرده بودند، به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی برسد. تیم ملی در حالی چهار بازی باقیمانده در مرحله اول مقدماتی جام جهانی 2022 قطر را با چهار پیروزی سپری کرد که «زمین و زمان» بسیج شده بودند تا ما نتوانیم از این مرحله گذر کنیم. یک سوی این جریان AFC و لابی بحرینیها و شیخ سلمان بود که منجر به سلب میزبانی ایران و اهدای دودستی آن به بحرین شد و در یک سوی دیگر عملکرد فوقالعاده ضعیف تیم ملی در دور رفت این مسابقات بود که کار را برای صعود به اما و اگر و نگرانی کشانده بود.
«زمان» همان مشکلتراشی و ظلم AFC بود که تغییر آن با وجود مقابله و اعتراض و شکایت در توان ما نبود. «زمین» اما جایی بود که ما خودمان، به خودمان رحم نکردیم و عدهای شمشیر را از رو بستند. بسته شدن قرارداد ننگین با مارک ویلموتس و دوران سیاهی که فوتبال ایران با این مربی سپری کرد توسط خودیها رقم خورد. تیم ملی به جز دو شکست مفتضحانه مقابل بحرین و عراق در دور رفت، دو میلیون یورو پرداختی به این مربی بلژیکی داشته است، یعنی برای هر باخت یک میلیون! این پایان ماجرا نیست و قرارداد ترکمنچای فدراسیون آقای تاج با ویلموتسِ فرصتطلب به همین جا ختم نشده و هنوز خطر محکومیت شش میلیون یورویی برای پرداخت به این مربی بیخ گوشمان است.
درست است که تیم ملی در چهار بازی سرنوشتساز چهار پیروزی شیرین به دست آورد و راهی مرحله بعد شد و طبیعتاً الان باید خوشحال باشیم، ولی آنچه در گذشته به فوتبال ایران گذشته است هنوز تبعاتش ادامه دارد. از لحاظ فنی تیم دراگان اسکوچیچ جور تیمِ بد ویلموتس را کشید، ولی از لحاظ خسارت مالی که به فوتبال ما وارد شده است چه؟ آیا تیم ملی با صعود به مرحله بعد موفق شده است کاری کند که دیگر به ویلموتس بدهکار نباشیم؟ عبور تیم ملی از پرتگاه، نباید باعث شود که پرونده رسیدگی به مقصران و متخلفان قرارداد ویلموتس بسته شود.
هنوز پرونده ویلموتس در دادگاه CAS باز است. مرجع بینالمللی کار خودش را انجام میدهد، اما دادگاهها و مراجع قضایی و نظارتی داخلی هم (هنوز) همین کار را انجام میدهند؟ از وزیر ورزش گرفته تا جهانگیری که مجوز پرداخت پول از شستا را داد تا مهدی تاج و اعضای هیئت رئیسه فدراسیون قبلی که پای قرارداد ننگین ویلموتس را امضا کردهاند، همه از مقصران اصلی این پرونده هستند. برخی از این افراد با وجود خسارتی که به بیتالمال زدهاند راست راست راه میروند، گویی نه ویلموتسی آمده و نه ویلموتسی رفته. (اشاره به ضربالمثل نه خانی آماده و نه خانی رفته).
عدهای از مقصران پرونده ویلموتس حتی بعد از انتخابات فدراسیون نیز هنوز در مسند کار هستند. در این شرایط نباید صعود افتخارآمیز تیم ملی منجر به چشمپوشی از افتضاح گذشتهگان شود. تیم ملی یک پیچ خطرناک را با تلاش بازیکنان و کادر فنیاش به سلامت پشت سر گذاشت، ولی هنوز خطر سقوط در یک دره عمیق وجود دارد. عدهای با صدور پیام تبریک خود را در صعود ایران سهیم میکنند، ولی مسئله مهم آن است که پرونده ویلموتس نباید با موفقیت تیم ملی به فراموشی سپرده شود.
انتهای پیام/