به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، تجربه نگاریهای کارگردانان وسینماگران کشور از عزاداری و حادثه عاشورا یکی از جنبههای جالب توجه در سینما و هنر کشور است. بسیاری از سینماگران کشور ما در مراسمهای عزاداری به سوژههایی برای فیلمسازی رسیدهاند و برخی تجربهای هنری از آن کسب کردهاند.
از سویی کشور ما به دلیل حضور اقوام و فرهنگهای گوناگون، شکلهای مختلفی از مراسم عزاداری و سوگواری دارد که هرکدام به نوعی جالب و جذاب و نشاندهنده علاقه و عشق مردم قومیتهای مختلف ایران زمین به سید و سالار شهیدان است.
مریم دوستی کارگردان سینمای کشور ما که این روزها مشغول ساخت فیلم سینمایی جدیدش است درباره تجربه خود از حضور در مراسم سوگواره امام حسین (ع) در شهر ابیانه با ما صحبت کرد.
وی درباره تجربهنگاری خود از حضور در مراسم عاشورا در ابیانه بیان کرد که من شهر ابیانه را از نزدیک میشناسم و چندبار به آنجا سفر کردهام و حتی یک فیلم کوتاه ساختهام و چندین بار عکاسی از این شهر زیبا و تاریخی داشتهام. در این شهر در مراسم ظهر تاسوعا مراسمی بنام جغجغهزنی برگزار میشود. وقتی چنین اسمی آورده میشود ناخودآگاه تصور بازی بچهها به ذهن انسان خطور میکند؛ همین تصویر برای من نیز رخ داد اما زمانی که پرسیدم که چه اتفاقی رخ میدهد گفتند که مراسمی آیینی و مذهبی است که برگزار میکنند، باید بیایی تا با دیدن آن ابهاماتت برطرف شود.
دوستی توضیح داد: در این مراسم دو چوب با حرکات زیبا و موزونی بههم میخورند که صدای خاصی را ایجاد میکند و در میان مردم میپیچد. فضای حاکم بر این مراسم در کنار مردمی که با گریه و حس خاصی آن را تماشا میکنند، شور و شعف ویژهای در من ایجاد کرد که تصمیم گرفتم از آن یک پرفورمنس (اجرای هنری) خلق کنم. این مراسم ظرفیت بسیار خوبی برای سینما و هنر آیینی و دینی دارد. من نیز از این مراسم با کمک "مرتضی خان محمد" تصویربرداری کردم که قرار است بزودی بهصورت "فتو فیلم" آماده نمایش شود.
علاوه بر آن از این مراسم عکسبرداری کردم و آرشیوی از تصاویر خاص و نابی از آن تهیه کردم که در صورت امکان شاید روزی یک نمایشگاه از آن برپا کردم.
او در بخش بعدی صحبتهایش در پاسخ به سؤال خبرنگار تسنیم درباره علت فاصله وی از سینمای دفاع مقدس بیان کرد: من به تاریخ علاقهمندم و جزو دغدغههای شخصی من است. تاریخ معاصر کشورم نباید فراموش و در زیر لایههای شرایط کنونی پنهان شود. من و بچههایی که در شهر زندگی میکردیم در دهه 1360 کودکانی بودیم که جنگ را با صدای بمبارانهای آن و آژیر خطر میشنیدم اما بچههای جنوب کشور آن را دیدند. باید بچههای امروز نیز جنگ را در قالب تصویر آن ببینند و واقعیتهای آن را بشنوند. آنان این حق را دارند که بخشی از تاریخ معاصر کشورشان را ببینند.
وی بیان کرد که آنقدر قالبهای سینمای جنگ را محدود کردند که اگر یک فیلمساز از قالب موجود بیرون بیاید آن را غیر قابل قبول میدانند. اینگونه سینمای دفاع مقدس ما ضربه میخورد و تعداد تولیدات آن روز به روز پایینتر میآید. برخی از من میپرسند که چرا بعد از 4 سال هنوز فیلم دفاع مقدسی نساختی؟ جواب من همین صحبتها و نکاتی است که بیان کردم. تا به الان چند فیلمنامه به نهادهای مختلف برای کمک مالی ارسال کردم اما هر کدام از آنها با بهانهای جلوی کار را گرفتهاند و بنابراین از سینمای دفاع مقدس فاصله گرفتهام.
دوستی با بیان اینکه در حال حاضر تولید فیلمهای دفاع مقدسی بیشتر برای عدهای خاص شده است گفت: وقتی دیدم که فیلمسازی در عرصه دفاع مقدس برای عدهای خاص شده است ترجیح دادم که تا مدتی فیلم برای عرصه دفاع مقدس تولید نکنم. در کنار این البته باید از ترس فیلمسازان بهخاطر عدم فروش فیلم نیز یاد کرد. در حال حاضر فیلمهای کمدی فروش بیشتری نسبت به فیلمهای ژانر دیگر دارند. در این حالت نمیشود انتظار داشت که باید کارگردانان بیایند و حتما برای دفاع مقدس فیلم بسازند.
این کارگردان سینمای کشور با نقد نهادهای مربوط به سینمای دفاع مقدس بیان کرد که ارگانهایی هستند که وظیفه حمایت از سینمای دفاع مقدس را دارند اما متأسفانه اقدام لازم را انجام نمیدهند باید از آنان پرسید که چرا بعد از اینکه فیلمنامه فیلمساز به آنجا میرود هیچ خبری از آنان نمیشود؟ آیا باز هم فیلمساز و گروه تولیدش باید دهها بار به آنجا بروند و سراغ فیلمنامه را بگیرند که چه سرنوشتی پیدا کرد؟ همهچیز در سینمای ما برعکس شده است و مسئولین آن مدام توجیه میکنند.
برای رشد و بالندگی سینمای دفاع مقدس باید زحمت کشید.
انتهای پیام/