به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، بعد از تشکیل دولت جدید لبنان دیدگاههای مختلفی میان اعضا و مسئولان این کشور برای خروج از بحران وجود دارد.
در این رابطه المیادین در گزارشی اعلام کرد، در کنار کمپینها و بسیج رسانههای صهیونیستی و رژیم های مرتجع عربی ضد حزب الله و جریان آزاد ملی و «میشل عون» رئیس جمهوری لبنان، برخی طرفهای داخلی در این کشور نیز تلاش میکنند تا تیم رئیس جمهور و حزب الله را به عنوام عامل اصلی بحران لبنان معرفی کنند. یک دسته دیگر نیز معتقدند آنچه که موسسات جهانی و صندوق بین المللی پول به ساختار دولت و ارتش این کشور تحمیل میکنند، لبنان را تبدیل به یک جامعه خوشبخت خواهد کرد.
در این میان یک دسته سومی نیز وجود دارد که اعضای آن معتقدند تسلیم شدن در برابر خواستههای آمریکا و عادیسازی با دشمن اشغالگر صهیونیستی عصای جادویی است که می تواند مشکلات لبنان را حل کند. در اینجا لازم است به این طرفها اتفاقاتی که برای اردن افتاد را یادآوری کنیم.
- علیرغم روابط تاریخی اردن و کشورهای نفتخیز عربی این کشور به دلیل برخی اختلافات کوچک سیاسی منافع انرژی خود را در این کشورها از دست داد که بهای سنگینی برای آن پرداخت کرد. از جمله اشتباهات اردن در این زمینه نادیده گرفتن روابط اقتصادی با ایران بود.
اکنون نیز لبنان باید از متحدان خود در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس که سرشار از ثروتهای نفتی هستند بپرسد، چرا آنها از حزب الله پیشی نگرفتند و کاروانهای نفتی خود را به سمت لبنان نفرستادند؟ چرا هیچ کشور عربی با ذخایر عظیم سوخت و نفت خود حتی یک کشتی برای کمک به مردم لبنان نفرستاد؟
- بعد از نبرد «الکرامه» در سال 1968 که ارتش اردن در کنار مقاومت فلسطین و ملت این کشور ایستاد؛ همانند قدرت سهگانه ارتش و مقاومت و ملت لبنان که شکست عمیقی به دشمن صهیونیستی در جولای 2006 وارد کرد، رژیم اشغالگر تصمیم گرفت انتقام خود را از اردن و مقاومت یک جا بگیرد و به این ترتیب هر دو آنها را در سپتامبر سال 1970 وارد یک جنگ داخلی کرد تا مقاومت فلسطین را از اردن جدا کند؛ اما اردنیها دیدند که مشکلات سیاسی و اقتصادی آنها بعد از خروج مقاومت حل نشد.
در سال 1994 هنگامی که اردن پیمان «وادی عربه» را برای صلح با صهیونیستها امضا کرد، این کشور وارد یک مرحله بزرگی از فقر و بیکاری و فساد شد که این وضعیت در اردن بیسابقه بود و برخی از مردم مجبور بودند در سطلهای زباله دنبال غذا بگردند.
اما خطر امنیتی اصلی رژیم صهیونیستی علیه اردن زمانی بود که تعداد شهرکنشینان صهیونیست در کرانه باختری از 200 هزار نفر به حدود 800 هزار شهرکنشین افزایش پیدا کرد و گستاخی صهیونیستها به حدی رسید که درباره اردن به عنوان وطن جایگزین صحبت کردند.
- با تسلیم شدن اردن در برابر موسسات جهانی و صندوق بین المللی پول این کشور رسما به بانک جهانی واگذار شد و نتیجه آن تجزیه این کشور به نام اصلاحات و سقوط ارزش ارز و گسترش بیکاری و وخامت اوضاع معیشتی مردم بود و در نهایت نظارت بر همه بخشهای کشور از دست دولت خارج شده و در اختیار موسسات جهانی قرار گرفت.
در این میان مسلم است که هدف قرار دادن لبنان و تبدیل آن به یک دولت شکست خورده یک پروژه برنامه ریزی شده است که توسط ابزارهای غربی از گروههای انقلابهای رنگی و موسسه کارنگی و بانک جهانی اجرا میشود. همچنین برخی رسانهها و شبکههای ماهوارهای که برای دموکراسی و مقابله با فساد اشک تمساح میریزند؛ آن هم در حالی که خودشان منبع این فسادها در راستای تسلط موسسات جهانی بر لبنان تلاش میکنند.
در حال حاضر دیپلمات های آمریکایی در لبنان از جمله «دوروتی شیا» سفیر ایالات متحده در بیروت تلاش دارند مردم را نسبت به شرایط کنونی این کشور تحریک کرده و به آنها بگویند که لبنان امروز در شرایط خاصی قرار دارد و مردم این کشور باید یا مخالفت صریح و مستقیم با حزبالله را در دستور کار قرار دهند یا این که همبستگی جامعه جهانی را از دست خواهند داد و دچار انزوا خواهند شد و تمامی منابع مالی و اقتصادی برای مقابله با بحران آینده را از دست خواهند داد.
از سال 1920 فرانسه و انگلیس در تلاش برای قیمومیت بر لبنان بودند و ایالات متحده نیز در دهههای گذشته همواره برای حمایت از منافع رژیم صهیونیستی شروع به مداخلات مخرب در لبنان کرده است.
همچنین تحرکات اخیر آمریکا در منطقه و خروج ناگهانی نظامیان این کشور از افغانستان ثابت میکند که نه تنها لبنانیها بلکه همه کشورهای عربی نمیتوانند روی حمایت و کمکهای واشنگتن در هر زمینهای حساب باز کنند.
انتهای پیام/