به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، مهاجرت پزشکان رفته رفته برای ترکیه تبدیل به یک معضل جدی شده است. در شرایطی که هنوز کرونا پایان نیافته و بحران اقتصاد نیز ترکیه را در بر گرفته، پزشکان از این کشور می روند تا شرایط کاری بهتری را تجربه کنند.
کارشناسان معتقدند که در صورت تداوم وضعیت کنونی، در آینده ای نزدیک، نظام سلامت ترکیه با معضل جدی کمبود پزشک و افت کیفیت درمان روبرو خواهد شد.
روزنامه قرار چاپ آنکارا، امروز در تیتر و عکس صفحه نخست به این موضوع پرداخته و با تیتر دو کلمه ای «مهاجرت پزشک»، اهمیت این موضوع را برجسته کرده است.
1260 پزشک رفتند، 8 هزار پزشک استعفا دادند
وزارت بهداشت ملی ترکیه در دوران مبارزه با کرونا، کارنامه مطلوب و قابل دفاعی بر جای نهاد. اما واقعیت این است که کادر درمان در این میان به شکل جدی قربانی شد و فشار مضاعفی را تحمل کرد.
تحلیلگران معتقدند که کادر درمان در همه کشورها در دوران اپیدمی کرونا با مشکلات جدی روبرو شدند، اما نکته مهم اینجاست که در کشورهای پیشرفته و توانمند، نظام بهداشت و درمان تلاش کرده تا ما به ازای مادی و رفاهی خوبی را در اختیار آنان بگذارد. اما در ترکیه این اتفاق نیفتاده است. در نتیجه کم نیستند شمار پزشکانی که چمدان برداشتند و کشور خود را ترک کردند.
ودات بولوت دبیرکل اتاق پزشکان در این مورد گفته است: «از ماه دسامبر، نزدیک به 1260 پزشک از کشور خارج شده اند و در 18 ماه گذشته نزدیک به 8 هزار پزشک از وظایف خود استعفا داده اند.»
چرا پزشکان ترکیه مهاجرت کردند؟
دلایل متعددی در مورد مهاجرت پزشکان ترکیه وجود دارد که البته مساله پول و رفاه، فقط یکی از آنهاست. مهم ترین دلایل مهاجرت پزشکان در این چند بند خلاصه شده است:
1.شیفت های طولانی و فشار کار سنگین و بی اعتنایی کامل به استانداردهای معاینه و درمان. به طوری که یک پزشک در بیمارستان یا درمانگاه دولتی، ناچار می شود در یک شیفت 48 ساعته، علاوه بر معاینه بیش از صد بیمار مراجع، در داخل بخش نیز مراقبت از خیل کثیری از بیماران را بر عهده بگیرد.
2.حقوق و مزایای پرداختی به پزشکان، نه تنها ناچیز است بلکه غالباً با تعویق و کسری بسیار همراه است.
3.خشونت علیه پزشکان و کتک کاری پزشک و پرستار توسط همراهان معترض بیمار، به یکی از معضلات جدی بیمارستان های ترکیه تبدیل شده است.
دکتر چاغری کورال پزشک متخصص اورژانس گفته است: «من 9 ماه پیش به آلمان آمدم. در اینجا احساس امنیت می کنم. چرا که بعد از یک شیفت 24 ساعته، کار برای ما ممنوع است. حتی به پزشکی که شیفت 24 ساعته داشته، اجازه رانندگی نمی دهند و با راننده و خودرو بیمارستان ما را به خانه می فرستند. آمار پزشک های شیفت بالا و تعداد بیماران کم است. در نتیجه ما می توانیم زمان بیشتری را با بیماران خود بگذرانیم. زمانی که من در ترکیه بودم، دعوا و درگیری و خستگی مداوم، وضعیت روتین پزشکان بود.»
چاغری کورال در ادامه گفته است: «نه تنها مدیریت بیمارستان ها، بلکه ریاست بسیاری از نهادهای بهداشت و درمان، به دست افراد نالایقی افتاده که فاقد صلاحیت علمی و فنی هستند و فقط به خاطر روابط حزبی و سیاسی پست گرفته اند.»
دکتر اوزال چاکیجی متخصص اورولوژی که قبلاً در یک بیمارستان دولتی استانبول بوده و حالا مقیم آلمان شده، در مورد خودش می گوید:«من ناچار بودم به درخواست بیمارستان، بیماران غیرمرتبط با رشته خودم را معاینه کنم. در نتیجه واقعاً روند مشکلی بود. معتقدم که باید هر چه زودتر، نظام سلامت بازطراحی شود و دستمزدهای مناسب پرداخت شود. باید جلوی خشونت گرفته شود.»
دکتر چاکیجی در ادامه گفته است:«در بیمارستان و درمانگاه دولتی، کوچکترین امکاناتی وجود ندارد. تعداد بیماران بسیار زیاد است و امکان رسیدگی وجود ندارد. در نتیجه همراهان بیماران به ما حمله می کنند. کار به جایی رسیده بود که حتی در خیابان امنیت نداشتم. استعفا دادم و حالا در مطب به فعالیت خودم ادامه می دهم. موضوع خشونت علیه پزشکان، بسیار مساله مهمی است.»
پروفسور دکتر دیلک اوزچنگیز که عضو هیات علمی یک دانشکده پزشکی است، چنین می گوید:«در ترکیه، کادر درمان، از شرایط کاری خود بسیار ناراضی هستند. احترام به این حرفه، اصلاً رعایت نمی شود. شرایط کار سخت است. پزشکان را مجبور می کنند صف بلندی از بیماران را معاینه کنند. معاینه در 5 دقیقه، اصلاً علمی نیست و قطعاً خطا به بار می آورد. مرتب از پزشکان شکایت می شود و آنها را به دادگاه می کشانند و به پرداخت جریمه محکوم می شوند.»
جایگزینی های دشوار
تربیت کادر بهداشت و درمان، زیرساخت های آموزشی، اقتصادی و علمی ویژه ای نیاز دارد و شاید تربیت دانشجو در هیچکدام از رشته ها، به اندازه رشته های پزشکی و پرستاری، پرهزینه نباشد.
در نتیجه هر گروه جدیدی از پزشک، پیراپزشک و پرستارهایی که فارغ التحصیل شده و وارد شبکه بهداشت و درمان می شوند، بخشی از سرمایه مهم و منابع انسانی طلایی کشورها را تشکیل می دهند.
اما حالا در ترکیه، شرایطی به وجود آمده که این دسته از متخصصین توانمند، برای کار و زندگی در شرایط بهتر و ایده آل تر، کشور خود را برای همیشه ترک می کنند. اما جایگزینی آنان، بسیار سخت و زمان بر است. چرا که اولاً نیاز به صرف زمان دارد و دوم این که با ادامه روند موجود، حتی دانش آموزان نخبه دبیرستانی هم تمایلی به ادامه تحصیل در دانشگاه های پزشکی داخل کشور نخواهند داشت.
بررسی های آماری چند شرکت نظرسنجی ترکیه نشان دهنده این است که میزان مهاجرت دانش آموزان دیپلمه فرغ التحصیل دبیرستان های ممتاز استانبول، آنکارا و شهرهای بزرگ ترکیه با رشد قابل توجهی روبرو شده و نه تنها پزشکان امروز، بلکه دانش آموزانی که قصد ورود به دانشکده های پزشکی و دانشجو شدن دارند، آینده خود را در جایی دورتر از مرزهای کشورشان جستجو می کنند.
انتهای پیام/