به گزارش خبرگزاری تسنیم، زلاتان ابراهیموویچ با وجود 40 ساله شدن فعلاً قصد خداحافظی با دنیای فوتبال را ندارد، اما او برای آن دسته از کسانی که منتظر شنیدن خبر بازنشستگیاش هستند زمانی را مشخص کرد.
ستاره کهنهکار سوئدی که هنوز هم آمار گلهایش از بسیاری از مهاجمان جوانتر از خودش بهتر است، در فصل جاری 18 بار برای میلان به میدان رفته و در آنها هشت گل زده و دو پاس گل داده است تا ثابت کند که در داخل و خارج از میدان همچنان مهرهای کارآمد است. این در شرایطی است که او در این فصل هم مدت زیادی درگیر دست و پنجه نرم کردن با مصدومیت تاندون آشیل و زانو بوده است که از حضور در چندین بازی محرومش کرد.
ایبرا در گفتوگو با سایت اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) ابتدا درباره اینکه چگونه اجازه نداده است موفقیت و شهرت او را از رگ و ریشهاش جدا کند، اظهار داشت: هر اتفاقی که برای من رخ دهد، موفقیت، پول، شهرت، هر چیزی، من همان آدم سابق خواهم بود. عوض نمیشوم. حالا میخواهید مرا دوست داشته باشید یا نه. من به این دنیا نیامدهام که مردم را قانع کنم مرا دوست داشته باشند.
زلاتان درباره تجربه حضورش در فصل جاری لیگ قهرمانان اروپا به همراه میلان که در مرحله گروهی آن حذف شد هم گفت: من با احساس فراوان برای میلان بازی میکنم، چون میلان تیمی است که به من شادی داد، به من خیلی چیزها بخشید و فکر میکنم که در میلان بیش از همه تیمهای دیگری که برایشان بازی کردهام، حضور داشتهام. بنابراین برگشتن به لیگ قهرمانان با این تیم در این فصل اتفاقی بسیار خوشایند برای من بود. بعد از یکی دو سال ناکامی برای کسب سهمیه، همه از حضور در لیگ قهرمانان بسیار هیجانزده و خوشحال بودیم. لیگ قهرمانان تورنمنتی فوقالعاده است. من تعدادی از گلهای مورد علاقهام را در این رقابتها زدهام و فرصت بازی برابر تیمهای دارای بهترین بازیکنان دنیا را داشتهام. احساسم درباره ناکامی برای قهرمانی در این رقابتها؟ خب اگرچه که قهرمانی در این تورنمنت حیرتانگیز است، اما نبردنش هم مرا بهعنوان یک بازیکن تغییر نمیدهد. اگر قهرمان میشدم معنایش این نبود که بازیکنی بهتر از چیزی که هستم میشدم، چون همین الان هم بهترین بازیکنم. این ثابت شده است که بهترین بازیکنان همه چیز را نمیبرند.
ابراهیموویچ در پایان درباره برنامهاش برای بازنشستگی اظهار داشت: آیندهام؟ هنوز تصمیمی نگرفتهام. ببینیم چه میشود. نمیخواهم از بازنشستگیام پشیمان شوم و با خودم بگویم که چرا وقتی هنوز میتوانستم فوتبال بازی کنم بازنشسته شدم. اگر این کار را انجام دهم تا آخر عمرم حسرت خواهم خورد. الان هم میدانم که هنوز میتوانم بازی کنم. میخواهم تا جایی که میتوانم بازی کنم. اصلاً میخواهم آنقدر بازی کنم تا یکی بهتر از خودم را پیدا کنم. میدانم که یک روز بالاخره باید توقف کنم و آن زمان دیگر آدرنالین فعلی را نخواهم داشت. این مشکلی است که برای هر فوتبالیستی رخ میدهد، چون وقتی فوتبال بازی میکنید در بدنتان آدرنالین ترشح میشود، آدرنالینی که در انجام هیچ کار دیگری تولید نمیشود. شاید ما هر روز یکسری کارهای تکراری انجام دهیم و من 20 سال است که دارم این روند را تکرار میکنم، اما همین کارها هم برای من هیجانآور است.
انتهای پیام/