به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جزء چهارم قرآن از آیه 93 سوره آل عمران آغاز و تا آیه 23 سوره نساء ادامه دارد. دعوت به تقوى، دعوت به سوى اتحاد، دعوت به حق و مبارزه با فساد،، عدم محرم اسرار کردن بیگانگان، تحریم رباخوارى، مسابقه در مسیر سعادت، سیماى پرهیزکاران، گناه سرچشمه گناه دیگر، نتیجه توکل، زندگان جاوید، روشنترین راه خداشناسى، ممنوعیت خیانت در اموال یتیمان، مهر زنان، مهریه پشتوانه اجتماعى براى زن و ... از مفاهیم موجود در این جزء از قرآن است.
به عنوان نمونه در آیات 130 و 131 آلعمران درباره مسئله «ربا» میخوانیم: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَأْکُلُوا الرِّبَوا أَضْعافاً مُضاعَفَةً وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون؛ وَ اتَّقُوا النَّارَ الَّتی أُعِدَّتْ لِلْکافِرینَ؛ اى کسانى که ایمان آوردهاید، ربا را [با سود] چندین برابر مخورید، و از خدا پروا کنید، باشد که رستگار شوید. و از آتشى که براى کافران آماده شده است بترسید.
ربا در تمام ادیان معاملهای نامشروع و یکی از مفاسد اقتصادی جامعه جاهلی قبل از اسلام شمرده میشد. انفاق یعنى دادن بلاعوض و ربا یعنى گرفتن بلاعوض. هر آثار خوبى که انفاق دارد، مقابلش آثار سوئى است که ربا در جامعه پدید مىآورد. به همین جهت قرآن مىفرماید: «یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ یُرْبِی الصَّدَقاتِ» خداوند ثروت بدست آمده از ربا را نابود، ولى صدقات را افزایش مىدهد. آیات مربوط به ربا، به دنبال آیات انفاق آمد، تا دو جهت خیر وشر را که توسط مال و ثروت پدید مىآید مطرح کند. از این جهت برخورد خداوند در قرآن با پدیده رباخواری، بسیار تند و تهدید آمیز است.
همچنین تهدیدهایى که در قرآن براى اخذ ربا و پذیرش حاکمیّت طاغوت آمده، براى قتل، ظلم، شرب خمر، قمار و زنا نیامده است. وقتى به امام صادق علیه السلام خبر دادند که فلانى رباخوار است، فرمود: اگر قدرت مىداشتم گردنش را مىزدم. (وسائل، ج 12، ص 429) رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی دیگر در معرفی خطر ربا فرمود «هرگاه خداوند ارادهى هلاک قریهاى را داشته باشد، رباخوارى در آن قریه ظاهر مىشود.» ( کنز العمّال، ج 4، ص 104)
انتهایپیام/