به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ اقیانوسها یکی از مهمترین محلهای ترسیب کربن سیاره ما هستند که در حال حاضر حدود 39 هزار گیگا تن دیاکسید کربن در آن محصور شده است که این مقدار حدود 50 برابر بیشتر از دیاکسید کربنی است که در حال حاضر در جو زمین در حال گردش است. با این حال ما نمیتوانیم برای حل مشکل بحران آب و هوایی خود به این جذب و ذخیره کربن تکیه کنیم، چرا که ما در حال تولید بیش از حد CO2 هستیم که از ظرفیت اقیانوسها بیشتر است.
علاوه بر تولید بیش از ظرفیت CO2، یک مطالعه جدید نشان میدهد که اعماق اقیانوس قادر به نگه داشتن کربن به اندازهای که قبلاً تصور میشد, نیست. دانشمندان بر اساس چرخه کربن گیاهان میکروسکوپی که در نزدیکی سطح آب زندگی میکنند و کربن جذب شده خود را به سمت دریا میفرستند, مدلسازی انجام دادند که بر اساس آن معلوم شد که اقیانوسها نسبت به تخمینهای قبلی کربن کمتری را در درازمدت حفظ میکند.
چلسی بیکر، تحلیلگر مدل بیوژئوشیمیایی اقیانوس از مرکز ملی اقیانوسشناسی در بریتانیا گفت: اقیانوس یک مخزن کربن مهم است و عمقی که کربن بیولوژیکی در آن غرق میشود، بر میزان ذخیره دیاکسید کربن اتمسفر در اقیانوس تأثیر میگذارد. در این مطالعه ما نشان میدهیم که طول عمر ذخیرهسازی کربن در اعماق اقیانوس ممکن است به طور قابلتوجهی کمتر از آن چیزی باشد که به طور کلی فرض میشود.
وی ادامه داد: بر اساس تحقیقات ما عمقی از اقیانوس که در آن کربن ذخیره میشود, در مقدار ذخیره کربن و مدت زمان نگهداری آن تأثیر دارد؛ شبیهسازیهای ما نشان داد که به طور متوسط 66 درصد کربنی که به عمق 1000 متری در اقیانوس اطلس شمالی میرسد، ممکن است برای یک قرن یا بیشتر ذخیره شود در حالی که راندمان جذب CO2 در عمق 2 هزار متری 94 درصد کربن است و کربن در این عمق برای یک قرن یا بیشتر باقی میماند.
دانشمندان هشدار دادند که با افزایش دمای متوسط جهانی و گرم شدن اقیانوسها ممکن است که لایهبندی اقیانوسها مختل شود و کربن کمتری به اعماق اقیانوس برسد.
نتایج این تحقیق محققانی که قصد داشتند ذخیرهسازی مصنوعی کربن در اقیانوسها را عملی کنند دچار تردید کرده است، چرا که اکنون دانشمندان مطمئن نیستند که کربن در چه اعماقی و چند سال توانایی ترسیب و غرق کردن کربن در خود را دارد.
چلسی بیکر با اشاره به این نگرانیها بیان کرد: یافتههای ما میتواند مهم باشد, زیرا ذخیرهسازی کربن بهطور مصنوعی توسط اقیانوس یکی از راههایی است که به ما کمک میکند که تا سال 2050 به صفر خالص برسیم. البته کارآمدی چنین راهحلهایی به این فرض بستگی دارد که کربنی که به اعماق اقیانوس میرسد, برای صدها سال ذخیره میشود یا خیر.
انتهای پیام/