به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ به دنبال شکایت از وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و درخواست ابطال بخشنامه 231778 مورخ 1/12/1394 مدیرکل حمایت از مشاغل و بیمه بیکاری وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی مبنی بر ارائه نامه عدم نیاز از سوی کارفرما برای کارگران شاغل در کارهای با ماهیت دائم که در پایان مدت قرارداد کار، بیکار میشوند برای پرداخت بیمه بیکاری، هیئت عمومی دیوان عدالت اداری وارد بحث و بررسی شد.
در نهایت پس از بحث و بررسی، هیئت عمومی دیوان عدالت اداری با این استدلال که: اولاً بر اساس ماده 4 قانون بیمه بیکاری مصوب 26/6/1369 "بیمهشده بیکار با معرفی کتبی واحد کار و امور اجتماعی محل از مزایای این قانون منتفع خواهد شد" ثانیاً؛ بر اساس ماده 6 قانون مذکور شرایط استحقاق دریافت مقرری بیمه بیکاری عبارتند از: الف) بیمهشده قبل از بیکار شدن حداقل 6 ماه سابقه پرداخت بیمه را داشته باشد. مشمولین تبصره 2 ماده 2 این قانون از شمول این بند مستثنی میباشد. ب) بیمه شده مکلف است ظرف سی روز از تاریخ بیکاری با اعلام مراتب بیکاری به واحدهای کار و امور اجتماعی آمادگی خود را برای اشتغال به کار تخصصی و یا مشابه آن اطلاع دهد. مراجعه بعد از سی روز با عذر موجه و با تشخیص هیئت اختلاف تا سه ماه امکانپذیر خواهد بود. ج) بیمهشده بیکار مکلف است در دورههای کارآموزی و سوادآموزی که توسط واحد کار و امور اجتماعی و نهضت سوادآموزی و یا سایر واحدهای ذیربط با تأیید وزارت کار و امور اجتماعی تعیین میشود شرکت کرده و هر دو ماه یک بار گواهی لازم در این مورد را به شعب تأمین اجتماعی تسلیم کند.
ثالثاً؛ بر اساس ماده 8 آییننامه اجرایی قانون بیمه بیکاری واحدهای کار و امور اجتماعی موظفند حداکثر ظرف سی روز پس از اخذ مدرک تکمیل شده نسبت به غیر ارادی بودن بیکاری متقاضی اظهارنظر کرده و در صورت تأیید وی را کتباً به سازمان تأمین اجتماعی معرفی کنند. واحدهای اجرایی سازمان تأمین اجتماعی مکلفند ظرف ده روز پس از ثبت معرفینامه فرد بیکار، نسبت به احراز شرایط مندرج در بند الف ماده 6 قانون اظهارنظر و متعاقب آن مقرری بیمه بیکاری وی را برقرار کنند.
بنابراین هیئت عمومی دیوان عدالت اداری، بخشنامه مدیرکل حمایت از مشاغل و بیمه بیکاری وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی که متضمن الزام به ارائه نامه عدم نیاز از سوی کارفرما برای کارگران شاغل در کارهای با ماهیت دائم جهت برخورداری از بیمه بیکاری بود را به جهت ایجاد تکلیف اضافی برای کارگران و مشخص نبودن ضمانت اجرای عدم ارائه آن، مغایر قانون تشخیص و آن را ابطال کرد.
انتهای پیام/