به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، سفر جو بایدن به فلسطین پس از گذشت یکسال و نیم از ورود او به کاخ سفید تفسیر و تحلیل های متعددی را به همراه داشت. هرچند رسانه های آمریکایی و غربی تلاش کردند تحمیل افزایش صادارات نفت و ایجاد خط مستقیم پروازی بین عربستان و رژیم صهیونیستی را یک موفقیت توصیف کنند اما بیشتر تحلیل ها بر عدم موفقیت بایدن در این سفر متمرکز شدند و اینکه بایدن در سفر به فلسطین و عربستان، دستاورد قابل توجهی نداشته است.
با این وجود آنچه در فلسطین در این سفر رقم خورد، دوگانه ای بود که نه به سازشکاران فلسطینی چیزی افزود، نه صهیونیست ها را واجد دستاورد حداقلی کرد که انتظار دریافت آن را داشتند.
نگاه بایدن و دموکرات ها به مسئله فلسطین و انتظارات سازشکاران فلسطینی
از زمانی که بایدن در ایالات متحده به قدرت رسید، سازشکاران فلسطینی امیدوار شدند که مذاکرات سازش به فرجامی حداقلی برسد. اگرچه طرح «روند سازش» توسط جمهوری خواهان، یعنی بوش پدر طراحی و ارائه شد اما پس از ارائه، این دموکرات بودند که همواره آن را دنبال کردهاند. بیشترین اقدامات در عرصه سازش، توسط رؤسای جمهور دموکرات آمریکا،کلینتون و اوباما دنبال شد و این دو بودند که تلاش کردند آن را به نتیجه برسانند. لذا با روی کار آمدن یک رئیس جمهور دموکرات، یعنی «جو بایدن» سازشکاران با امید اینکه مذاکرات سازش آنها را به «دولت فلسطین» می رساند دست از نشست های آشتی ملی کشیدند.
اقدام صوری و دو پهلوی بایدن در قدس
«جو بایدن» در سفر به فلسطین اشغالی در وجه اول در سفارت ایالات متحده در قدس حاضر شد. این حضور در کنار حمایت او از انتقال سفارت ایالات متحده به قدس به این معنا بود که بایدن، قدس را به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی به رسمیت می شناسد. اقدامی که تیر خلاص بر تمام امیدهای سازشکاران فلسطینی بود.
اما در کنار این حضور بایدن در سفارت ایالات متحده در قدس، او هنگام حرکت با اتومبیل سفارت آمریکا در قدس شرقی، پرچم رژیم صهیونیستی را از روی اتومبیل نامبرده برداشت. این اقدام به این معنا بود که وی قدس شرقی را از محاسبات خود جدا کرده است. هرچند او هیچ گاه تصریح نکرد که قدس شرقی، پایتخت دولت فلسطین است اما این اقدام او سازشکاران فلسطینی را در کنار ناامیدی حضور او در سفارت ایالات متحده، یکبار دیگر امیدوار کرد. ولی مشاهده تمامی این فرآیند در یک نگاه فراگیر نشان دهنده دیدگاه نه چندان روشن بایدن از مسئله فلسطین است و نتیجه چیزی جز این نیست که سازشکاران فلسطینی نمی توانند امیدی به دولت بایدن در سازش داشته باشند.
دست رد به سینه «معامله قرن» ترامپ
در کنار تمامی بیم و امیدهایی که اقدامات بایدن به سازشکاران فلسطینی داد، صهیونیست ها بیش از سازشکاران فلسطینی از سفر بایدن نا امید شدند. مقامات رژیم صهیونیستی از زمان روی کار آمدن «ترامپ» در سال 2017 نگاه توسعه طلبانه ای را به عنوان مطالبه اصلی خود مطرح می کنند که خروجی آن چیزی جز اشغال کل فلسطین توسط صهیونیست ها نیست. از آن زمان با مطرح شدن «معامله قرن» توسط ایالات متحده، تشکیل یک دولت یهودی در فلسطین، در دستور کار مقامات رژیم صهیونیستی قرار گرفت.
صهیونیست ها در این مدت به دنبال اجرای بخش های متعدد این طرح بوده اند و در این مسیر، با کمک ایالات متحده اقداماتی چون تعطیلی دفتر ساف در نیویورک، کاهش بودجه آژانس حمایت از آوارگان فلسطینی (اونروا)، انتقال سفارت ایالات متحده به قدس و تصویب قانون وطن یهود در کنست رژیم صهیونیستی را اجرایی کردند تا چیزی به نام مذاکرات سازش و به تبع آن تشکیل «دولت مستقل فلسطینی در مرزهای 1967» به فراموشی سپرده شود.
اما با حضور بایدن در کاخ سفید و کنار رفتن «ترامپ» امید آنها نیز نا امید شد. چرا که «بایدن» از زمان پیروزی در انتخابات، روی خوش به آنها نشان نداد و اختلاف بین دو طرف هر روز بیشتر شد تا جایی که در جریان نبرد «شمشیر قدس»، فریادهای «بایدن» بر سر «نتانیاهو» در تماسی تلفنی شهره خاص و عام شد و به اعتقاد برخی همین مسئله موجب سقوط «نتانیاهو» شد.
صهیونیست ها امیدوار بودند در جریان سفر بایدن به فلسطین اشغالی، اگر «بایدن» تأییدی بر اقدامات رژیم صهیونیستی نمی کند، دست کم مخالفتی هم با اقدامات توسعه طلبانه آنها نکند. اما اقدام «بایدن» در برداشتن پرچم رژیم صهیونیستی از روی اتومبیل سفارت آمریکا در سفر به قدس شرقی آنها را به کل نا امید کرد.
سفر بایدن به فلسطین اشغالی شاهد دوگانه ای از سوی او بود که هم به سازشکاران فلسطینی و هم به اشغالگران صهیونیست یک «نه» بزرگ گفت. با توجه به اینکه ایالات متحده از یکسال آینده به سمت انتخابات گام خواهد برداشت و هر دو حزب حاکم، بر تبلیغات ریاست جمهوری متمرکز خواهند شد،
بعید به نظر می رسد در دولت «بایدن» راه حلی برای فلسطین ارائه شود و سفر بایدن به عنوان اقدامی نمادین، مؤید این مسئله است. چرا که بایدن به ارائه یک دو وجهی نا امیدکننده برای هر دو طرف، در میان مسیری که هر کدام امید داشتند به سمت آنها گامی بردارد، متوقف شد و همانجا از حرکت ایستاد تا پرونده فلسطین در دولت او راکد باقی بماند.
انتهای پیام/