به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هوشنگ ابتهاج پس از تحمل یک دوره بیماری 19 مرداد در سن 94 سالگی درگذشت، با رفتن ابتهاج آخرین برگ از دفتر پرحادثه غزل معاصر ورق خورد و شعر پارسی واپسین بازمانده سترگ خودش را از دست داد.
«سایه در هندسه زمان» بر آن است که با گشودن پنجرهای به جهان شعری و هنری هوشنگ ابتهاج، پرتوی روشنگر بر برخی زوایای مغفول مانده شعر و هنر او بتاباند و این کار را از رهگذر گفتوگو با کارشناسان و درج و بازتاب وفادارانه آرا و نظریات آنها پی میگیرد.
عبدالجبار کاکایی شاعر در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری تسنیم، قرار داده به بررسی تاثیر سایه در به وجود آوردن دوران جدید شعر فارسی پرداخته است:
آرایش کلمات و انتخاب اقتضائات متن در شعر ابتهاج آغاز تحول و تکامل غزل سنتی شد، سایه که تخلصش هم بازگوکننده وضعیت استبداد و مدرنیته در ایران بود به تبع مسئولیتش در رادیو ایران به اجرای مهندسی کلام بر روی الحان روی آورد و از این جهت میراث تصنیف سنتی ایرانی را توسعه بخشید که همین تصنیف هم در پدید آوردن دوران جدید شعر فارسی بیتاثیر نبود.
صراحت و صداقت در گفتار که با پردهپوشی و رازداری رایج در گفتار بزرگان منافات داشت، از ویژگیهای اخلاقی او بود.
غزل، ترانه، پژوهش ادبی سرمایه ادبی قریب به یک قرن هوشنگ ابتهاج بود که فرصتی تمام و کمال برای درک دوران مدرنیسم ایران را برای او پدید آورد.
تو ای پری کجایی...
ابتهاج بیبهره از آن بهشت پنهان در زندگی بحران زده انسان معاصر ایرانی سایهاش را بر سر فرهنگ و هنر ما گسترد و با آرامش و لبخند از جهان ما رفت اما شاعران بیمرگند. زندگی از ذهن به زبان و از زبان به ذهنها در کلمات شاعران جاریست.
پیر پرنیاناندیش با الهام از نغمات و الحان زادگاه غنی خود در ترانه ایرانی مرجعی قابل احترام بود، اگر چه این مقدار توغل در موسیقی ساختار کلام او را دچار تحول بنیادین کرد، به شکلی که اغلب غزلیاتش نسبتی استوار با لحن و تغنی دارند و شاید خواننده در خوانش بصری غزل به جذابیت آنها پی نبرد.
ابتهاج نه سوپرانقلابی بود نه دعاگوی دولتهای کریمه. بر قله ماندگار هنر ایرانی ایستاد و اقرار صاحبان مناصب قدرت را به بزرگی خویش سبب شد، مرگ پیر پرنیاناندیش که زمزمههایش در فضای مدرن مجازی آویزه گوش جوانان و پیران این دیار بود، غمانگیز است، اگرچه به قول فروغ تنها صداست که میماند.
انتهای پیام/