گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم؛ جعفر علیاننژادی: در این یادداشت قصد دارم به این سوال پاسخ دهم، چرا اغتشاشات خیابانی، واکنش انفعالی دشمن در مقابل حرکتهای بزرگ اخیر ملت ایران است؟
از نظر نگارنده در بادی امر، لازم است، معنای "دشمن منفعل" را با توجه به قرائن زمانی و مکانی، روشن کنیم؛ استفاده از عبارت "دشمن منفعل" تعبیر نگارنده است که از تحلیل رهبری درباره رفتارشناسی واکنشی دشمن در وقایع اخیر گرفته شده است.
فارغ از این ماجرا ، تحلیل رفتار دشمن در کلیت تجربه انقلاب اسلامی نشان میدهد غالب تقابلها و برخوردهای جریان سلطه از موضع انفعال و در فضای واکنشی صورت گرفته و میگیرد؛ انفعالی که روزبهروز بیشتر شده و نو به نو منجر به تغییر و عدول دشمن از خواستهای اساسی خود شده است.
ساده اگر بخواهیم بگوییم، دشمن زمانی ایده اسقاط نظام در زمین را دنبال میکرد، اکنون بدنبال تخریب نظام درون تصاویر است؛ عدول از راهبرد براندازی سخت، به تخریب چهره نظام در تصاویر، به یکباره صورت نگرفته است؛ نشانههای این سقوط را باید در مایوس شدگیهای متناوب و مداوم دشمن در طول چهل و چند ساله اخیر دنبال کرد.
به هر حال، معنای "دشمن منفعل" وقتی بهتر درک میشود که آن را در برابر کلیدواژه مهمتری بگذاریم که رهبری چند روز پیش تر به آن اشاره کرده بود: "ملت مقتدر مظلوم". ملتی که مقتدر است، نه به توصیف صرف، بلکه با حرکاتی بیانگرانه. حرکاتی مومنانه، حرکاتی بزرگ که در فاصه ای اندک رخ دادند؛ چه آنهایی که نمود رخدادی داشتند، نظیر جشن غدیر و تجمعات مابعد اغتشاشات؛ چه آنهایی که نمود سالانه داشتند، نظیر راه پیمایی اربعین در عراق و ایران و چه آنهایی که نمود استمراری (روزانه) داشتند، نظیر حرکت مومنانه مواسات در ماجرای کرونا و سرود سلام فرمانده(شروع و توسعه تدریجی بی نظیر)
این جنب و جوش عظیم که نشان میدهد، حرکت مومنانه مردم هم "ظرفیت بروز رخدادی و آنی" دارد، هم "ظرفیت ظهور سالانه" و هم "ظرفیت بروز استمراری و روزانه"، دست دشمن را برای هر گونه مقابله موثر یا از موضع فعال خالی میکند.
از این رو مسئله دشمن پیدا کردن لحظه ای در این فضای توپر حضور مردمی است. زمانی برای دشمن نمانده است بنابراین باید زمین بازی را از میدان واقعیت به تصویر و استعاره تغییر داد. زمانی اگر در میدان باقی نمانده، باید در استعاره و مجاز و خیال آن را ساخت.
واکنش منفعلانه یعنی همین، زمین را بدهی، زمان را بخری. وقتی از تسخیر زمین ناامید شدی، زمینی که مملو از ابدان مومنانه است، رقابت برای تسخیر اذهان را با صنعت تصویرسازی شروع کنی.
حرکات مومنانه مردم و حضور میدانی لحظهای، روزانه و سالانه، خود سرشار از بیانگری است. این حرکات بیانگرانهاند. بیانگر اقتدار ملت. مساله اما در این جاست که این بیانگری بدنی، به بیانگری زبانی تبدیل نمی شود.
میدان پر از بدن است، اما نامیدان مجازی خالی از کلمه. میدان عرصه هنر بیانگرانه اجتماعی است. نامیدان مجازی عرصه بی هنری کلامی و تبیینی. حقیقت اگر آن است که دشمنی جریان سلطه از موضع انفعال و ضعف است و در آتش تصاویر اغتشاشات خیابانی می دمد، این حقیقت نیاز به سخنگو دارد. نیاز به تبیین دارد. مردم در جمهوری اسلامی صاحب حق تبیین هم هستند. حقی که در این نامیدان مجازی و روانی از آنان سلب می شود. گویا در این حادثه و اغتشاش چنین حقی به نحو مطلوب به صاحب حقش نرسیده باشد. حق ملت مقتدر، شنیدن پیام ضعف و تردید از سوی جریانات غرب اندیش ساده لوح نیست، همانطور که حق او، نشنیدن موضع اقتدار و عزت از سوی سخنگویان و تریبون دارانش نیست. به باور نگارنده ملت مقتدر از این جهت مظلوم است. اقتداری که خود بیانگرانه است اما سخنگویانش پیامشان را بازگو نمی کنند.
مردم با حضور در میدان، پاسخ اغتشاش را می دهند، اما در نامیدان همچنان مظلومند. دشمنی دشمن واقعی است، اما انفعالی است. انفعال در میدان، مانع واقعیت دشمنی او نمیشود. معرکه را ادامه میدهد، دست از دشمنی بر نمی دارد، حتی دشمنی اش را فزونتر میکند مگر آنکه برای خروج از مظلومیت مردم در نامیدان مجازی، اقتدار ملت را به زبان آورد. مردم نیاز به سخنگو دارند، رهبری تنها سخنگوی و مدافع تمام قدحق اقتدار مردم است. برداشت نگارنده از تحلیل رهبری، چنین است: "دشمن را در برابر ملت مقتدر مظلوم در نامیدان هم به انفعال بکشانید."
انتهای پیام/