خبرگزاری تسنیم-محمدباقر صنیعی منش: «بالا افتادن» به کارگردانی مریم بختیاری از آن دست فیلم هایی است که میان موضوع و داستان آن با سبک و فرم آن اتحاد ماهوی خوبی برقرار شده است. این طبیعت یک فیلم خوب و درستساز است که موضوع، جهان فکری و محتوایی داستان با فرم، سبک و سیاق ساخت آن ارتباط داشته باشد. این گونه چیزی به نام فیلم شکل میگیرد که ظاهر و باطن جهان آن باهم ارتباط ذاتی و ماهوی دارند نه اینکه فضا و شکل چیزی باشد و موضوع و داستان چیز دیگر. اینگونه آن اتفاقی که در سینما منتظر آن هستیم رخ میدهد. ایجاد دنیای سینمایی با عناصری مختص خود.
این اتفاق مهم در مورد فیلم «بالا افتادن» رخ داده است؛ ما با یک فیلم خوابگرد و رؤیابین طرفیم که با رگههای کمدی و بازی بامزه خانم کارگردان ما را به درون رویای فانتزی و عجیب و غریب خود دعوت میکند. سازمانی که برای شما رؤیا میبافد اما حالا دو مشتری خوابهایشان نامیزان شده است. حالا از یک طرف موضوع رؤیاهای نامرتب و نامفهوم را داریم و از سوی دیگر فیلمی که فضا و شکل آن نیز عجیب و غریب است، خط قصه کلاسیک و مستقیم ندارد و برخی دیالوگهای آن کمی غیرمنطقی و خنده دار است. اما اینها ایراد در قواعد و ساختار فیلم نیستند بلکه بهخاطر جنس موضوع آن و لزوم یکدستی شکل و سبک فیلم با محتوا و موضوع آن است.
البته همه چیز در یک فیلم کوتاه است و این اختصار کمی دست و بال کارگردان را برای تفصیل این ایده جالب و طنازانه میبندد اما هنرش دقیقاً در همین کوتاهگویی است. شاید اصلاً این ایده تنها برای فیلم کوتاه مناسب باشد زیرا رویاهای ما کوتاه هستند و فیلم کوتاه بهتر بتواند این جهان را خلق کند.
بنابراین «بالا افتادن» برخلاف برخی نقدهای منتشر شده از فیلمنامه یا قصه ضربه نمیخورد؛ یادمان باشد که فیلم کوتاه اصولاً عرصه ایده پردازی و نمایش سریع و موجز درام ایدهمحور است که شاید به سرانجام نرسد و برای همین عموماً از نظر قصه، دارای فراز و فرود، گره افکنی، سرانجام و دیگر عناصر قصهپردازی مانند سینمای بلند نیست.
برای همین میتوان «بالا افتادن» را یک فیلم کوتاه خوب و خوشساخت نامید که در آن میتوان آیندهای روشن برای کارگردانش در سینمای بلند دید.
انتهای پیام/