به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، یکی از اقدامات اولیه احزاب برای ورود به انتخابات سراسری یا پارلمانی برگزاری انتخابات درون حزبی با هدف انتخاب رئیس حزب و دیگر اعضای اصلی می باشد. نتیجه انتخابات درون حزبی، مبنای چگونگی حضور آنها در فهرست افراد پیروز در کنست است. به عبارت دیگر اگر حزب لیکود 30 کرسی را در انتخابات به دست آورد با توجه به انتخابات درون حزبی، 30 نفر از افراد منتخب داخل این حزب، از نفر اول تا 30 ام برای ورود به کنست انتخاب میشوند.
نحوه انتخابات پارلمانی نیز بدین شکل است که ابتدا احزاب اسرائیلی برای حضور در انتخابات، اعلام آمادگی نموده و ثبت نام میکنند. در روز انتخابات، احزاب تلاش می کنند هواداران و پیروان خود را به صورت حداکثری پای صندوق رای بیاورند. آراء ریخته شده به نام احزاب است نه اشخاص. در پایان رایگیری، کمیته انتخابات سرانجام تعداد آراء اخذ شده هر یک از احزاب و درصد آنها را اعلام میکند. از آنجایی که تعداد کرسی های کنست 120 نفر می باشد در نتیجه، درصد آرای کسب شده، بر این تعداد تقسیم می شود. به عنوان مثال اگر حزب لیکود 25 درصد آراء انتخابات را به دست آورد، طبیعتاً 25 درصد کرسی های کنست یعنی 30 کرسی را نصیب خود می نماید. البته حزبی وارد کنست می شود که حداقل 3.25 درصد را یا به عبارتی 4 کرسی را کسب کند. پس هیچ حزب زیر 4 کرسی در کنست وجود ندارد.
پس از مشخص شدن تعداد کرسی های کسب شده احزاب و آرایش انتخاباتی، به طور معمول رئیس اسرائیل، رهبر حزب پیروز را مامور به تشکیل کابینه می نماید و 4 هفته برای این کار فرصت دارد تا با مذاکره و چانه زنی با احزاب همسوی خود، کابینه را به پشتوانه حداقل 61 کرسی پارلمانی تشکیل دهد. اگر موفق نشد دو هفته، وقت اضافه به ایشان تعلق میگیرد. سرانجام اگر این شخص پس از 6 هفته یا 42 روز، موفق به تشکیل کابینه نشد رئیس اسرائیل رهبرِ حزبِ دومِ پیروز را مامور تشکیل کابینه مینماید و وی نیز همان مراحل را پشت سر میگذارد تا کابینه را تشکیل دهد. در صورتی که فرد دوم هم موفق نشود، معمولاً برای انتخابات بعدی باید آماده شوند. اتفاقی که در سالهای اخیر چندین بار رخ داده است.
اما اگر فرد مامور به تشکیل کابینه، موفق به این کار بشود یعنی طی مذاکره و چانه زنی با چند حزبِ نزدیک به خود موفق شده است آنها را که در مجموع بالای 61 کرسی پارلمانی در اختیار دارند به کابینه خود دعوت نماید. معمولاً پُست های وزارتی و معاونت های این وزارتخانه ها، بسته به جایگاه و اهمیت احزاب ائتلاف کننده، بین آنها تقسیم می شود. پس از آن که نخست وزیری به حزب اصلی یا حاکم تعلق گرفت، وزارتخانههای مهم دیگری چون وزارت دارایی، وزارت خارجه، وزارت دفاع و سپس وزارت آموزش و فرهنگ، وزارت بهداشت و وزارت کشور به حزب اصلی و احزاب و شخصیتهای مهمتر در کابینه داده میشود. احزاب ائتلاف کننده پست های پیشنهادی را بین رئیس حزب و شخصیتهای اصلی خود تقسیم می نمایند.
البته گاهی ممکن است به دلایلی حزب پیروز، رهبر حزب بعدی یا شخصیت دیگری را برای نخست وزیری معرفی کند. به عنوان مثال یائیر لاپید در دولت اخیر به خاطر اینکه بتواند نفتالی بنت را در کابینه خود جای داده و از شرایط لازم برای تشکیل کابینه برخوردار بشود و بدینترتیب نتانیاهو را از گردونه رقابت نخست وزیری حذف کند، ابتدا پست نخست وزیری را به نفتالی بنت تحویل داد. در حالی که حزب نفتالی بنت یعنی حزب یامیناه فقط 7 کرسی در کنست داشته است و به جز حزب یشعتید به رهبری یائیر لاپید که 17 کرسی داشت، حزب آبی- سفید به رهبری بنیگانتس نیز 8 کرسی در اختیار داشت. دو حزب کارگر و اسرائیل بیتنو نیز در همان انتخابات هر کدام 7 کرسی یعنی معادل حزب یامیناه در کنست دارای رای پارلمانی بودند اما به دلایلی، لاپید، نفتالی بنت را برای نخست وزیری بر خود مقدم دید.
پس از تشکیل کابینه معمولاً مهمترین مسئله چگونگی تداوم حیات آن می باشد چرا که خواسته های گوناگون اعضای متعدد در ائتلاف و به ویژه در ایام تصویب بودجه سالانه، یکی از مواقع حساس و بحرانی در حفظ کابینه است. از همین روست که تاکنون چندین کابینه به دلیل عدم مصالحه احزاب ائتلاف کننده بر سر چگونگی تدوین و تصویب بودجه سالانه، به فروپاشی کشیده شده و رژیم صهیونیستی را در مسیر تکرار پنجمین انتخابات متوالی در 4 سال اخیر قرار داده است.
سلمان رضوی/ کارشناس حوزه رژیم صهیونیستی
انتهای پیام/