به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، بعداز ظهر روز چهارشنبه چهارم آبانماه چند دقیقهای میشد موبایلم را کنار گذاشته و لب تاپ را خاموش کرده بودم. چشمانم را بستم تا فشار کاری روزانه که کلافهام کرده بود، کمتر شود. خواب عمیقی چشمانم را بر گرفت. با صدای زنگ موبایلم از خواب بیدارم شدم.
میخواستم بیخیال شوم، اما تصور اینکه ممکن است مادرم باشد و کاری داشته باشد، بلند شدم، یکی از همکاران بود هنوز گیج خواب بودم و تنها این جمله که به حرم حمله شده را خوب شنیدم. دیگر خواب و بی اعتنایی معنایی نداشت، صحبت همکارم که تمام شد بلافاصله سردبیر خبرگزاری تماس گرفت و تکرار همان حرف قبل.
تماسهای مکرر با مسئولان استان برای صحت و سقم این خبر گرفتم ... که همه مسئولان به محض خوردن برقراری تماس ریجکت میکردند. مجددا با یکی از مسئولان استانی تماس گرفتم که حتی جواب سلام را هم نداد و تنها اعلام کرد اگر منتظر تائید حادثه هستی درست است اما باید خبر حادثه را از مسئولان امنیتی پیگیر شوی.
تحمل این حجم از اخبار بد دلم را به درد آورد، او میگفت چند نفری زخمی و چند نفر هم شهید شدند و من دعا میکردم کودک بین آنها نباشد. تا اینکه همراه همکارم به بیمارستان نمازی شیراز رفتم و سراغ مجروحان حادثه میگشتم که اشاره کردند در این بخش روی تختها در حال معالجه هستند. سریعا خودم را به آن مکان رساندم. از پرستار بخش پرسیدم که جه تعداد مصدوم به بیمارستان نمازی منتقل شده است؟ گفت: 4 نفر که 2 نفر بدحال برای جراحی در اتاق عمل هستند.
چشمانم به پسربچهای کوچک بر روی تختهای بیمارستان بود، افتاد به سراغش رفتم... از او پرسیدم اسمت چیست؟ گفت: آرتین... از او پرسیدم چه اتفاقی افتاد و همراه چه کسی بودی؟ بانگاهی معصومانه و صدای کودکانهاش گفت: "تفنگ زده بودند...با مامانم، بابام، داداشم، اومده بودیم زیارت... داشتیم میرفتیم سوار ماشینمون بشیم که تفنگ زدن" ....
اشکها امانم نمیداد و بغض در گلویم را حبس کرده بودم ... آرتین سرایداران در این حمله تروریستی مجروح شد و پدر، مادر و برادر خود را در همین حادثه از دست داد. حادثهای که طعم شیرین کودکیهایش را به یکباره تلخ کرد.
دوربینهای مدار بسته حرم مطهر، روایتگر این حادثه دردناک شد؛ رعب و وحشت، حضور ضارب! هدف قرار گرفتن اولین نفر که جوانی 15 ساله بود، پناه گرفتن دیگر شهدا و چند ثانیه بعد تمام. بیمارستانها پر شده بود از مردم و خانوادههایی که نگرانی آنها را به آنجا کشانده بود. محبت از دستان و چشمانشان موج میزد؛ انگار نزدیکترین فرد خانواده آنها روی تختها و اتاقهای عمل به سر میبرند.
با همکاری نیروهای نظامی و امنیتی بلافاصله چند ساعت پس از این حادثه دربهای حرم مطهر بازگشایی شد و شیرازیها با گل، جای خالی شهدا را پر کردند.
سه روز عزای عمومی و برگزاری آیین باشکوه تشییع شهدا، که با حضور مردم از اقشار مختلف سراسر کشور اگرچه حسن ختام این حادثه تلخ بود، اما آغاز راهی بود که 43 سال است، ادامه دارد.
آری این خبر، سخت و دردآور در گوش دنیا پیچید؛ خبری که سکوت مدعیان حقوق بشر را بیشتر از قبل کرد. حرم شاهچراغ مورد حمله تروریستی فردی قرار گرفت که با رگبار تیرهایش کودکی را بی مادر کرد؛ شوق زندگی را از کودکی یک ساله گرفت و ایران را داغدار نخبهای کرد. دنیا در بهت این حرکت تروریستی فرورفت و مدعیان حقوق بشر که دم از اغتشاش در ایران میزدند را به سکوت واداشت. تفکر استکباری سکوت حرم را در زمان اقامه نماز شکست و کودکان، زنان و مردانی را که در حال راز و نیاز در آرامش حرم مطهر بودند، به رگبار بست.
خبرنگار تسنیم با حضور در بیمارستان شهید رجایی شیراز به عنوان یکی از مراکز درمانی مجروحان حمله تروریست حرم مطهر حضرت شاهچراغ (ع) پای صحبتهای مصدومان در این رخداد پرداخت.
انتهای پیام/