«منصور برزگر» در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره حضور «امیررضا معصومی» در جلسه تمرینی باشگاهش و وضعیت فنی این کشتیگیر اظهار داشت: کشتیگیر خوبی است، منتها هنوز جوان است. آیندهاش هم بستگی به این دارد که چه جوری راه را برود، من تازه یک جلسه او را دیدهام.
وی که این روزها در خانه کشتی منصور برزگر در ولنجک، کشتیگیران را تمرین میدهد، درباره اینکه چقدر به نسل بعدی کشتی ایران امید دارد، خاطرنشان کرد: کشتی در ایران مثل چاه نفت است، هر وقت اکتشاف کنند نفت در میآید. ما در کشتی ریشه داریم در رشتههای دیگر فقط حرف میزنیم و مربی از این طرف و آن طرف وارد میکنیم چون رشتههای وارداتی هستند. اگر بگوییم کشتی مال ایران است، نه به خاطر محیط و جغرافیای امروز، بلکه محدوده قفقاز که در گذشته از آن ایران بود، این ادعا را اثبات میکند. شما مدالهای توزیعشده در کشتی دنیا را ببینید که چقدر آن مربوط به 17 شهر قفقاز است، آنهایی که قبلاً از آن ایران بودند، گرجستان، ارمنستان، ازبکستان، آذربایجان و بخشی از روسیه کنونی که کشتیخیز است، امروز 70-80 درصد مدالهای کشتی جهان بین این منطقه توزیع میشود. ببینید چند درصد مدالهای المپیک برای اینجاست.
برزگر ادامه داد: در گوشهگوشه ایران کشتی داریم. هر وقت خوب عمل شود و خوب کار کنند، ما مدعی هستیم. مخصوصاً الآن که روسها نمیآیند. محرومیت و غیبت در مسابقات بد است. در دوره ما، دو دوره المپیک را از دست دادیم، من مربی بودم، به مسکو و لسآنجلس نرفتیم و جوانهای زیادی را از دست دادیم مثل برادران محبی، سوختهسرایی، سلیمانی و... که اینها نتوانستند به مدال المپیک برسند درحالی که خیلی شایسته بودند. مثلاً المپیک سئول من را نبردند، ما سال 1983 بهترین تیم را داشتیم که اجازه مسابقه به ما ندادند. با این محرومیتها بهترین جوانهای ما با حداقل مدال و بدون مدال المپیک کارشان تمام شد.
وی با انتقاد از برگزاری مسابقات کشتی استانی تهران در رودهن با حداقل امکانات، تصریح کرد: ما الآن یک مسابقه نمیتوانیم در تهران برگزار کنیم. هیئت کشتی پایتخت از برگزاری یک مسابقه انتخابی آبرومند عاجز است. مسابقه را به رودهن دادند که اصلاً شرایط میزبانی را نداشت. من در این رقابتها دو سه تا کشتیگیر داشتم؛ یکی دماغش شکست، یکی دستش ضرب خورد، من واقعاً نمیدانم چرا به این شکل مسابقه برگزار میکنند. ما در تمام ایران از هیئتها چه حمایتی میکنیم؟ چرا باید کشتی شهرستانهای ما مثل کرمانشاه و خراسان این وضعیت را داشته باشد. آیا فدراسیون ما به دنبال ریشهیابی رفته؟ ما بهترین جوانها را داریم، چرا باید فقط یک شهر ما به اسم جویبار که شرق مازندران است به کشتی سرویس بدهد. ما در این منطقه کشتیگیران خوب و جوان داریم که مدعی تیم ملی میشوند اما در استانهای دیگر هم نفرات خوب کم نداریم که به مرحله مدعی شدن نمیرسند. اگر جویبار را هم نداشتیم کشتی ما چطور میشد؟ به جای ریشهیابی، با رئیس هیئتها مبارزه منفی میکنیم.
قهرمان پیشین کشتی جهان افزود: وقتی تهران به عنوان پایتخت نتواند یک مسابقه انتخابی برگزار کند از هیئتهای دیگر چه توقعی داریم. یک مسابقه برگزار شد داد همه درآمد. الآن هم گفتهاند مسابقات نوجوانان یا نونهالان را میخواهند در شمیران برگزار کنند. من گفتم حتی اگر بچهها انتخاب شوند هم نمیگذارم آنجا کشتی بگیرند که آسیب ببینند. شاید این مناطق برای برگزاری مسابقه باشگاهی خوب باشد ولی در تهران این همه امکانات داریم چرا مسابقه انتخابی استانی را باید به چنین مناطقی بدهند که شرایط میزبانی را هرگز ندارند.
برزگر با اشاره به ماجرای فوتبال و جام جهانی عنوان کرد: من با هیچی کار ندارم، اما دلم برای کشتی و جوانان میسوزد. مظلومترین رشته ورزشی ما کشتی است؛ از کشتی و وزنهبرداری مدال میخواهند بعد پول و دیگر چیزها برای رشتههای دیگر مثل فوتبال است. هیچ عقل سلیمی یک ماه مانده به جام جهانی یک مربی خارجی را نمیآورد؛ حالا میخواهد کیروش باشد یا شاهمرادوف، مربی که شناخت ندارد. بعد چرا شکست را گردن این و آن میاندازید؟ منطق میگوید کسی در آن مدت کوتاه نمیتواند کار ویژهای انجام دهد. هر مربی باشد، با هر جایگاهی، در آن فرصت نمیتواند فکر و تاکتیک خودش را پیاده کند. بعد هم ما به انگلیسی 6-2 باختیم که بعد اوت شد و خودش هم نتیجه خاصی نگرفت. البته فوتبالیستهای ما لیاقت بیشتر از این را دارند، ولی با این عملکرد به جایی نمیرسیم.
انتهای پیام/؛