به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، آنچه 106 سال قبل در تاریخ 2 نوامبر 1917 توسط «آرتور جیمز بالفور»، وزیر خارجه وقت بریتانیا تحت عنوان «اعلامیه بالفور» مکتوب و مشهور شد، نامهای بود که نامبرده، پس از تأیید دولت وقت انگلستان، به «لئونل ولتر دی روچیلد»، رهبر یهودیان مقیم بریتانیا نوشت. همین نامه- که از آن با عنوان اعلامیه یاد شده است- منشأ تمام تحولاتی شد که یک سال پس از آن، با پایان جنگ جهانی اول در منطقه غرب آسیا به وجود آمد.
متن نامه «آرتور جیمز بالفور» به «لئونل دی روچیلد»
لرد روچیلد گرامی، بسیار خوشوقتم که از جانب دولت اعلیحضرت همدردی و همدلی خود را با خواسته ها و آرزوهای یهودیان صهیونیست که به هیأت وزیران تقدیم و با آن موافقت شده ابلاغ نمایم. دولت اعلیحضرت تأسیس وطن ملی برای ملت یهود در فلسطین را با علاقه دنبال می کند و برای فراهم کردن امکان برپایی آن تمام تلاش خود را خواهد کرد. اما باید به روشنی دانست که هرگز نباید کاری برخلاف و به زیان حقوق مدنی گروه های غیریهودی ساکن فلسطین یا حقوق و موقعیت قانونی یهودیان در دیگر کشورها انجام شود. سپاسگزار خواهم شد اگر این بیانیه را به اتحادیه صهیونیسم برسانید.
جریان صهیونیستی داخل انگلستان
در این زمان آنچه مشخص است آن است که بالفور تحت تأثیر یک جریان متفاوت از جریان استعماری زرسالار اقدام به انتشار این اعلامیه کرده است. اینکه او متن نامه را چند مرتبه با «روچیلد» و «حییم وایزمن»، اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی و اتحادیه صهیونیست های آمریکا هماهنگ می کند و پس از اصلاحات نامبرده با تأیید نهایی «روچیلد» رسماً اعلام می شود، نشان دهنده این است که او به شدت تحت تأثیر جریان صهیونیستی موجود در انگلستان است. جریانی که حامیانی چون «هربرت ساموئل» دارد.
همین «هربرت ساموئل» بود که دولت انگلستان را ترغیب کرد تا برای به دست آوردن حمایت صهیونیست ها در جنگ جهانی اول، از ایده وطن قوم یهود حمایت کند تا آنها پول خود را در جنگ جهانی اول به کمک انگلستان بیاورند و انگلستان با همین پول توانست پیروز جنگ جهانی اول شود. این نکته مغفول نماند که انگلستان جنگ جهانی اول را علیه امپراتوری عثمانی آغاز کرد. امپراتوری عثمانی که حدود یک دهه قبل از شروع جنگ جهانی اول حاضر نشده بود در ازای وعده های «هرتزل» و جنبش صهیونیزم، فلسطین را به صهیونیست ها واگذار کند.
موسی حقانی، رئیس مرکز مطالعات تاریخ معاصر ایران به نقل از لرد کرزن، در مورد این جریان می گوید: «یک جریان حرامزاده در درون حاکمیت انگلستان هر روز در حال رشد است و مواضع مختلف و مهم را تسخیر میکند»
اینکه انگلیسی ها به دنبال آن بودند تا با تأیید دیدگاه صهیونیست ها در خصوص «وطن قوم یهود» در فلسطین، نظر مثبت صهیونیست های ایالات متحده، آلمان و روسیه را در حمایت از انگلستان در جنگ جهانی اول به دست آورند حاصل نفوذ این جریان صهیونیستی در انگلستان و به دست گرفتن کانال های قدرت در این کشور بود. کشوری که در آن دوره قدرت اول جهان محسوب می شد.
تعهد واگذاری سرزمین ملتی دیگر
نکته دومی که در کنار اعلامیه بالفور همواره مکتوم و ناگفته باقی مانده است آن است که انگلستان وعده تشکیل «وطن قوم یهود» در سرزمینی را داد که هیچ مالکیتی نسبت به آن نداشت. سرزمین فلسطین متعلق به ملت فلسطین بود. انگلیسی ها با داعیه پیروز جنگ جهانی برای سرزمین یک ملت دیگر به صهیونیست ها تعهد دادند. اما نکته مهمتر آن است که به فرض آنکه برای پیروز جنگ جهانی هم حقی اگر می شد متصور شد، در زمان صدور اعلامیه بالفور در سال 1917 میلادی هنوز، جنگ جهانی اول به پایان نرسیده بود و انگلستان هم پیروز جنگ نبود. بلکه انگلستان با صدور اعلامیه بالفور و به دست آوردن حمایت های مالی صهیونیست ها توانست پیروز جنگ شود.
خیانت به ملت فلسطین
پس از پایان جنگ جهانی اول، تمامی کشورهای منطقه به عنوان دولت های مستقل، در جغرافیای قدیم امپراتوری عثمانی به وجود آمدند. اما انگلستان با بیان این مطلب در جامعه ملل آن زمان، که فلسطین شرایط تشکیل دولت مستقل را ندارد خود را به عنوان قیم این سرزمین معرفی کرد تا طی یک دوره 10 ساله، زمینه و شرایط تشکیل یک دولت مستقل فلسطینی را در آنجا ایجاد کند. اما انگلستان مسیری مخالف وعده ای که به جامعه ملل داده بود را در پیش گرفت و به جای ایجاد زمینه برای تشکیل دولت فلسطینی در فلسطین، زمینه های کوچ یهودیان و قدرت گرفتن آنها در فلسطین را فراهم ساخت و همین زمینه، مقدمات اشغال فلسطین توسط صهیونیست ها و تشکیل رژیم صهیونیستی را به وجود آورد.
مخفی پشت پرده مکر
مجموع داده های فوق این نکته را به اثبات می رساند که تأسیس رژیم صهیونیستی در فلسطین با تعهدی که انگلستان به صهیونیست ها در اعلامیه بالفور داد، صورت گرفت. اما همین عامل تأسیس رژیم صهیونیستی و اشغال فلسطین همواره خود را پشت پرده مکر مخفی کرده است. انگلیسی ها غیر از آنکه تمام آنچه در دوره قیمومیت در فلسطین در اختیار داشتند را به یهودی ها دادند، نیمه شب 14 می 1948 که قرار بود صهیونیست ها فردای آن اعلام موجودیت کنند سربازان گارد سلطنتی انگلستان را بدون سلاح، سوار بر کشتی کردند و انگلستان باز گشتند. اما هنگامی که رژیم صهیونیستی در حال جمع آوری رأی برای عضویت در سازمان ملل بود، با رأی ممتنع انگلستان روبرو شد. تا انگلیسی ها رد پای خود را در اشغال فلسطین پاک کنند.
همین انگلستان با وجود درخواست های مکرر فلسطینی ها برای عذرخواهی در خصوص صدور اعلامیه بالفور هیچ گاه از فلسطینی ها عذرخواهی نکرد چرا که پدرخوانده، هیچ گاه فرزند ناخلف و نامشروع خود را تنها نمی گذارد. فرزند نامشروعی که تمام منافع پدرخوانده را تأمین می کند و پدرخوانده مکّار همیشه در سایه می ماند و به حمایت خود ادامه می دهد. لذا مشاهده می کنیم که در این روزهای سخت، انگلستان پس از آمریکا خود را به صهیونیست ها می رساند تا این فرزند نامشروع به خطر نیفتد.
بالفور یک نامه به ظاهر ساده بود اما حقیقت آن، آشکار کننده یک دنیا سند نانوشته و مخفی بود که می تواند آنهایی را که حامیان فلسطینی را دچار توهم توطئه می دانند از خواب غفلت بیدار کند.
انتهای پیام/