به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، 8 دسامبر1987 یک راننده کامیون اسرائیلی 4 کارگر فلسطینی را به عمد زیر گرفت و کُشت. این اتفاق خون فلسطینی ها را به جوش آورد و سرآغاز یکی از بزرگترین خیزش های انقلابی آنها تا آن مقطع شد که به انتفاضه اول یا انتفاضه سنگ شهرت دارد.
از آغاز تشکیل رژیم صهیونیستی در سال 1948، 30 سال بود که مردم فلسطین به خاطر آوارگی، تبعیض نژادی، نبود کار در اردوگاه ها و هزاران مسئلهای که ناشی از اشغالگری صهیونیستها بود و یک ملت آواره را از درون میخورد، در تدارک انتفاضه ای علیه اشغالگران بودند.
این درحالی بود که گروه های مبارزه فلسطینی عمدتاً در کشورهای عربی نظیر لبنان، سوریه، مصر و اردن حضور داشتند و رهبران این گروهها که حق ورود به سرزمینهای خود را نداشتند، از کشورهای همجوار این مبارزه را رهبری می کردند اما همه تدارک آنها برای ایجاد یک خیزش سراسری، منتظر یک جرقه بود.
با جنایت مرگبار 8 سپتامبر در منطقه جبالیا در نزدیکی دیوار ارز (که غزه را از سرزمین های اشغالی جدا می کند)، آتش خشم مردم فلسطین در سراسر سرزمین های اشغالی شعله ور شد و این درگیری ها 6 سال طول کشید که در جریان آن لااقل 3هزار فلسطینی به دست ارتش، پلیس و حتی شهرک نشین های مسلح اسرائیل به شهادت رسیدند و 160 کشته هم روی دست صهیونیستها گذاشت.
.
از سال 1991 البته آتش این انتفاض کمتر شد، خصوصاً پس از آنکه سازمان آزادیبخش فلسطین یا همون ساف که گروههای سیاسی و نظامی فلسطینی در آن عضو بودند، نشان داد آماده مذاکره با صهیونیساها برای گرفت امتیاز است.
گروه فتح به رهبری یاسر عرفات، مطرحترین و بزرگترین گروه مبارز فلسطینی و موثرترین گروه در ساف نقشی اساسی در این میان داشت و عرفات به عنوان رهبر سازمان آزادیبخش اولین قدم ها برای مذاکرات پنهانی با اسحاق رابین نخست وزیر وقت اسرائیل و با نظارت کلینتون رئیس جمهور وقت آمریکا در اسلو پایتخت نروژ برداشت که نهایتاً دو سال بعد در سال 1993 به سرانجام رسید.
هرچند پیمان اسلو برای عرفات، رابین و کلینتون جایزه صلح نوبل را به دنبال داشت اما به مذاق دیگر گروههای مبارز فلسطینی خوش نیامد چون این توافق در حقیقت به معنای به رسمیت شناختن اسرائیل بود که برای اولین بار از سال 1948 رخ می داد و امتیازی بزرگ برای صهیونیستها محسوب می شد.
گروه های فلسطینیِ معتقد به مشی مبارزه، این پیمان را نوعی خیانت در حق فلسطین میدانستند و اعلام کردند قائل به هیچ سازشی با صهیونیستها نیستند ندارد و سرزمین خود را تقسیم نمیکنند و فلسطین من البحر الی النهر است. یکی از این گروه های مبارز، جنبش حماس بود.
حرکه المقاومته الاسلامیه یا همان حماس همزمان با شروع انتفاضه اول در سال 1987 شکل گرفت که یک تشکیلات سیاسی نظامی اسلام گرای سنی مذهب و در واقع شاخه فلسطینی اخوان المسلمین است که توسط شیخ احمد یاسین تشکیل شد و دو ساختار اصلی سیاسی و نظامی دارد.
پس از قرارداد الو و ایجاد تشکیلات خودگردان، حماس علی رغم مخالفت با این پیمان، با تشکیت جدید فلسطینی همکای کرد و و معتقد بود که حضور در این تشکیلات، لزوماً به معنای پذیرش پیمان نیست.
در سال 2006 اسماعیل هنیه از رهبران حماس برای اولین بار به عنوان نخست وزیر حکومت خودگردان فلسطینی منصوب شد.
این حضور به خاطر تاثیر زیاد حماس در عرصه سیاسی بود که با پشتوانه حمایت های گسترده مردم فلسطین خصوصاً در نوار غزه به دست آمد و این گروه توانست در انتخابات شورای قانونگذاری فلسطین همان سال، 75 کرسی از 128 کرسی مجلس را بدست آورد.
هرچند با فشار امریکا و اروپا که حماس را به عنوان یک گروه تروریستی می دانند، این همکاری حماس و تشکیلات خودگردان به نتیجه نرسید و چند ماه بعد هنیه کنار گذاشته شد.
در سال 2007 یعنی دو سال پس از خروج اسرائیل از نوار غزه، حماس توانست در رقابت با تشکلات خودگردان در نوار غزه پیروز شود و اداره این منطقه را در دست بگیرد.
علاوه بر این، حماس بواسطه شاخه نظامی خود که به نام کتائب شهید عزالدین قسام شناخته می شود، یکی از مهمترین چالش های رژیم صهیونیستی است.
دستگاه های امنیی اسرائیل به منظور ضربه به گردان های قسام و نابودی آنها، در ژانویه سال 96 یحیی عیاش فرمانده شاخه نظامی حماس را که در صدر لیست ترور قرار داشت را به شهادت رساند و بعد از او، صلاح شحاده که جانشین عیاش بود را نیز در سال 2002 بوسیله یک یمی 2 تُنی در یکی از محله های توار غزه شهید کرد.
با ترور صلاح شحاده، محمد ضیف از شاگردان شهید یحیی عیاش به فرماندهی گردان های قسام انتخاب شد که علی رغم چند مرتبه ترور و آسیب های زیاد به وی، هنوز فرماندهی شاخه نظامی حماس را برعهده دارد.
شیخ احمد یاسین بنیانگذار و رهبر معنوی حماس و دکتر عبدالعزیز رنتیسی جانشین وی نیز در سال 2004 بدست ارتش اسرائیل ترور شدند و به شهادت رسیدند.
انتهای پیام/