به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، دستهای معلق در هوا. با اشک ایستادهاند به تماشا. باد مثل قاصدی از میان ابرهای تیره آمده بود پایین. انگار خبر مرگ پسرانشان را آوردهاند و حالا چشمانشان از اشک رد زخم را جا گذاشته.
لباس سیاه زنان را باد به هم پیچانده و مویهشان را به آسمان برگردانده بود. تابهحال، صدای مویه زنان لک را شنیدهای که چطور لحظههای داغ را با هم قسمت میکنند؟
حالا داغ برای آنان فرزندانی است بینشان که استخوانشان پس از سالهای غربت در خاک میرود و نه مادری است و نه خواهری که گیسو از دست اندوه ببرد. یکی میگوید اینان پسران ما هستند. چه کسی از فرزند عزیزتر و دست به تابوت میگیرد.
.
باد پاییز چادر سیاه زنان داغدیده را میتکاند. آواهایی دردمندانه از میان گلوی اندوهشان بیرون میریزد. از آنها که مور میگویند و رسم زنان لک و لر در عزاداریهای لرستان است.
مادری با چشمهایی نمدار، پارچۀ سفیدی را انداخته روی تابوت و گلهای پرپر سفید و قرمز را به تبرک برمیدارد. میگوید اینها گلهای مادرانی هستند که حالا یا در سینۀ خاک خوابیدهاند و یا چشمانشان از دوری بی سو شده است.
چشمهای زنها رنگ خون است، قرمز، رنگ خون آن روز که فرزندان بینشان شهید شدند و سالها کسی ردشان را پیدا نکرد. حالا هم که پیدا شدهاند، نشان ندارند. اشک میآید روی صورتهای اندوه. چشمها را صیقل میدهد و چه چیزی بهتر از غسل زیارت شهید گمنام؟
.
عکس از یاسین مظفریکیا
انتهای پیام/ 644