به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه "دی سایت" در مطلبی به بن بست سیاسی که فرانسه به ویژه در دوران بعد از انتخابات پارلمانی در آن گرفتار شده است پرداخته و نوشت: هرچه فرانسه مدت طولانی تری به دنبال دولت جدید می گردد این مسئله واضح تر می شود که امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه کشور را به بن بست کشانده است.
این گونه شرایط در برخی کشورهای اروپایی شرایط معمولی به نظر می رسد. مثلا در کشور بلژیک، یک بار اوضاع به طرز عجیبی دچار بحران شد و بیش از 16 ماه طول کشید تا احزاب پس از انتخابات بر سر یک اتحاد دولتی جدید به توافق برسند. برای مدت طولانی، این کشور توسط کابینه های اضطراری و انتقالی اداره می شد و به ویژه در میانه همه گیری کرونا اوضاع به این شکل بود. اما بالاخره این کشور از همه گیری جان سالم به در برد و دولت نیز سقوط نکرد.
در ادامه این مطلب آمده است: اما فرانسه، این کشور فوقالعاده مغرور تا کنون از شرایط مشابه بلژیک فاصله داشته است. اما حالا در این کشور نیز تقریباً بیش از دو ماه از آخرین انتخابات پارلمانی می گذرد بدون اینکه مشخص باشد در آینده چه کسی بر کشور حکومت خواهد کرد.
گابریل اتال، نخست وزیر کنونی، تنها نزدیک به پنجاه روز است که در سمت سرپرستی بر سر کار آمده است. این ممکن است در مقایسه با تجربیات کشورهای دیگر کوتاه باشد، اما برای فرانسه این یک رکورد محسوب می شود. از آغاز جمهوری پنجم در سال 1958 هرگز این کشور برای این مدت طولانی بدون رهبری نبوده است. بنابراین بیقراری و بی حوصلگی در این شرایط بسیار بالا است.
در ادامه این مطلب آمده است: برای اینکه بفهمید چگونه همه چیز تا این حد پیش رفته است، باید نگاهی گذرا به گذشته بیندازید.
ماکرون در آغاز ماه ژوئن و در غروب انتخابات اروپا، پارلمان فرانسه را به صورت ناگهانی و بدون داشتن آمادگی منحل کرد. در دور اول انتخابات جدید، که در مدت کوتاهی برنامه ریزی شده بود، حزب ملی گرای اجتماع ملی فرانسه حول مارین لوپن به پیروزی رسید. در دور دوم و سرنوشت ساز انتخابات، به اصطلاح جبهه مردمی جدید، ائتلاف انتخاباتی احزاب مختلف جناح چپ، به طرز شگفت انگیزی در صدر قرار گرفت. با این حال، جبهه مردمی با اکثریت مطلق فاصله زیادی دارد.
ترکیب پارلمان جدید فرانسه به طور فزایندهای یادآور شرایط پیچیده بلژیک است. در مجموع یازده فراکسیون مختلف در مجلس شورای ملی فرانسه نمایندگی دارند. خیلی ساده می توان آنها را در سه بلوک سیاسی دسته بندی کرد: یک جناح مرکز در حال فروپاشی، یک چپ پراکنده و یک راست ملی گرا. اما هیچ یک از این جناحها و قطعاً هیچ حزبی دارای اکثریتی نیست که بتواند حکومت تشکیل دهد.
در واقع ائتلاف ها و سازش هایی اکنون در اکثر کشورهای اروپایی دیگر در حال مذاکره است و انجام می شود. اما سازش برای سیاستمداران فرانسه به وضوح دشوار است و ائتلاف برای آن ها واژه ای بیگانه است. رای اکثریت و قدرت ریاست جمهوری یک فرهنگ سیاسی تقابلی دراین کشورایجاد کرده است. در گذشته، این سیستم معمولاً اکثریت واضح را تضمین می کرد. اکنون این وضوح از بین رفته است، اما رویارویی همچنان باقی است.
در دهه های اخیر تقریباً همیشه یک اکثریت دولتی واضح برای یکی از اردوگاه های سیاسی به دلیل قدرت سابق احزاب محبوب و سیستم رأی اکثریت وجود داشته است.
ام حالا فرانسه همچنان در بن بست سیاسی پسا انتخابات قرار گرفته و با وجود چندین دور مذاکرات فشرده هنوز رئیس جمهور این کشور نتوانسته برای خروج از این وضعیت راهی بیابد.
ائتلاف ها بخشی از فرهنگ سیاسی فرانسه نیستند. و احزاب، که اغلب در پارلمان مسیر تقابل را دنبال میکنند، به دلیل مواضع مختلف، به سختی میتوانند کنار هم قرار گیرند. اما حالا این امر ضروری خواهد بود زیرا هیچ یک از اردوگاه ها اکثریت مطلق را در انتخابات پارلمانی زودهنگام اخیر به دست نیاوردند.
LFI بخشی از ائتلاف جناح چپ Nouveau Front Populaire است که در انتخابات اخیر پیشتاز شد و از آن زمان بر ادعای خود برای تشکیل دولت پافشاری کرده است. با این حال، همه اردوگاه های دیگر تهدید به سرنگونی چنین دولتی با رای عدم اعتماد - به دلیل حضور LFI در آن کردهاند.
دقیقا به همین دلیل است که امانوئل ماکرون به وضوح طرح تشکیل دولت چپ را رد کرد. جناح چپ سپس ماکرون را به "ننگ"، "انحراف غیر لیبرال" و "انکار دموکراسی" متهم کرد.
به این ترتیب ائتلاف جناح چپ از اینکه ماکرون دولت تشکیل شده توسط آنها را به عنوان یک گزینه نمی بیند خشمگین است.
انتهای پیام/