به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرتضی سلطانپور، کارشناس ارشد مسائل شبه جزیره کره با اشاره به بحران سیاسی اخیر در کره جنوبی در یادداشتی نوشت:
عدم توسعه سیاسی در کره جنوبی، بهرغم رشد چشمگیر اقتصادی و مدرنسازی کشور، به دلایل مختلف تاریخی، اجتماعی و ساختاری بازمیگردد:
1. میراث استبداد نظامی
کره جنوبی تا دهه 1980 به شدت تحت کنترل حکومتهای نظامی بود. پس از جنگ کره (1950-1953)، رژیمهای نظامی برای کنترل اوضاع، آزادیهای سیاسی را محدود کردند. در دوران حکومت نظامی ژنرالهای چون پارک چونگ هی (1961-1979) و چون دو هوان (1980-1988)، هرچند پیشرفت اقتصادی قابل توجهی رخ داد، ولی توسعه سیاسی به دلیل سرکوب آزادی بیان، اعتراضات مردمی و رسانههای مستقل متوقف شد.
2. ساختارهای نهادینهشده اقتدارگرا
نظام سیاسی و بوروکراسی در کره جنوبی بر اساس ساختارهای متمرکز و اقتدارگرایانه طراحی شد. این مدل، ایجاد احزاب قدرتمند و پایدار دموکراتیک را محدود کرد و سیاست را به میدان رقابتهای نخبگان قدرتمحور بدل نمود.
3. تأثیر تهدید خارجی
وجود کره شمالی بهعنوان یک دشمن فعال، سیاستمداران کره جنوبی را به تمرکز بر مسائل امنیت ملی سوق داد و اجازه نداد که انرژی کافی برای اصلاحات سیاسی تخصیص یابد. این وضعیت، توجیهی برای محدودیتهای سیاسی به بهانه حفظ امنیت ملی فراهم کرد.
4. تضادهای اجتماعی و اقتصادی
نابرابریهای شدید اقتصادی که نتیجه رشد سریع و بدون تعادل اقتصادی بود، سبب شد تا گروههای مختلف جامعه توان و فرصت مشارکت در سیاست را از دست بدهند. کارگران و کشاورزان اغلب تحت سلطه نخبگان صنعتی و دولتی قرار گرفتند.
5. فرهنگ سیاسی محافظهکارانه
ارزشهای کنفوسیوسی در فرهنگ کره جنوبی به نوعی اطاعت و احترام به اقتدار را تقویت کرد. این فرهنگ، زمینه مقاومت در برابر تغییرات اساسی سیاسی را فراهم کرده و مردم را به تحمل وضعیت موجود تشویق کرده است.
6. نفوذ قدرتهای اقتصادی
شرکتهای بزرگ (موسوم به چبولها در زبان کرهای) مانند سامسونگ، هیوندای و الجی تأثیر زیادی بر سیاستهای دولت دارند. نفوذ اقتصادی این شرکتها اغلب مانع از پیشبرد اصلاحات دموکراتیک شده است، زیرا منافع اقتصادی آنان ممکن است با آزادیهای سیاسی در تضاد باشد.
اگرچه کره جنوبی در دهههای اخیر اصلاحات قابل توجهی در مسیر دموکراتیکسازی داشته است، اما این عوامل ریشهای همچنان بر سرعت و کیفیت توسعه سیاسی آن تأثیرگذارند.
انتهای پیام/